Ostatnie wpisy

Artroskopia to jedna z najważniejszych innowacji w chirurgii w ostatnim stuleciu. Dzięki niej pewne urazy przestały oznaczać dla sportowców koniec kariery. Na czym dokładnie polega artroskopia i kto może z niej skorzystać??

Co to jest artroskopia?

Artroskopia to procedura małoinwazyjna polegająca na wprowadzeniu cienkiej rurki, zwanej artroskopem, do wnętrza stawu przez niewielkie nacięcia w skórze. Obecnie urządzenie posiada kamerę oraz włókna światłowodowe, które przesyłają obraz wnętrza stawu na monitor w czasie rzeczywistym. Początkowo artroskopię wykorzystywano jednak wyłącznie w celach diagnostycznych. Zasady endoskopii stawu kolanowego po raz pierwszy zastosowano w 1918 r., natomiast pierwszą udokumentowaną próbę wizualizacji wnętrza kolana przeprowadzono w Szwajcarii w 1921 r. (https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC3117522/).

Dzisiaj artroskopia służy nie tylko do działań chirurgicznych, ale też do wizualizacji stanu:

chrząstki stawowej,

błony maziowej,

więzadeł,

mięśni,

łąkotek,

innych struktur ważnych dla prawidłowego funkcjonowania stawu. ​

Można ją używać w przypadku każdego stawu. Do najważniejszych zalet artroskopii należą:

mniejszy ból i obrzęk pooperacyjny niż w technikach otwartych, które wymagają rozległych nacięć i odsłonięcia stawu;

szybsze gojenie ran i wcześniejsza rehabilitacja;

Sprawny powrót przez pacjentów do pracy i codziennej aktywności;

niższy koszt zabiegu;

możliwość wykonania w warunkach ambulatoryjnych, co dodatkowo obniża ogólny koszt terapii.

Czy artroskopia to operacja chirurgiczna?

Czy artroskopia to zabieg, czy operacja? Tak naprawdę jedno i drugie, ponieważ rozróżnia się 2 główne typy artroskopii.

Artroskopia diagnostyczna ogranicza się do dokładnego obejrzenia wnętrza stawu, oceny stopnia zmian oraz potwierdzenia lub wykluczenia wcześniej postawionej diagnozy.

Artroskopia operacyjna obejmuje natomiast przeprowadzenie faktycznego zabiegu leczniczego, np. naprawy, wycięcia uszkodzonych tkanek czy rekonstrukcji.

Kiedy potrzebna jest artroskopia?

Wskazania do artroskopii obejmują szerokie spektrum schorzeń i urazów stawów. Procedura ta jest szczególnie zalecana w przypadkach, gdy pacjent doświadcza przewlekłych dolegliwości stawu, których przyczyna nie jest całkowicie jasna, lub gdy leczenie zachowawcze nie przyniosło oczekiwanych rezultatów.​

Ponadto w przypadku sportowców niektóre operacje otwarte wiążą się z ograniczeniem mobilności, co zazwyczaj oznacza koniec kariery. Tak jest w przypadku zerwania więzadła krzyżowego przedniego (ACL) lub tylnego (PCL). Naprawienie ich artroskopowo umożliwia zarówno profesjonalistom, jak i amatorom powrót do aktywności sprzed urazu. Nic zatem dziwnego, że na całym świecie wykonuje się ok. 2 mln operacji kolana tą metodą rocznie (https://en.wikipedia.org/wiki/Arthroscopy).

Przeciwwskazania do artroskopii

Do bezwzględnych przeciwwskazań artroskopii należą:

poważne zaburzenia krzepnięcia krwi,

aktywne infekcje skóry w obrębie operowanego stawu,

zaawansowana infekcja stawu.​ 

Z kolei do przeciwwskazań względnych można zaliczyć niewyrównane choroby przewlekłe.

Powikłania po artroskopii

Czy artroskopia jest bezpieczna? Tak, ponieważ lekarz wykonuje tylko w niewielkie nacięcia, zwykle ok. 4 mm długości, a znieczulenie ogólne wykonuje się bardzo rzadko. Podobnie jak każdy zabieg chirurgiczny wiąże się jednak z pewnym ryzykiem:

infekcje rany lub stawu, co manifestuje się gorączką, dreszczami, nasilającym się bólem oraz obrzękiem;

zakrzepowe zapalenie żył głębokich;

zator tętnicy płucnej, jeśli pacjent zbyt długo pozostaje nieruchomy;

uszkodzenie nerwów prowadzące do zaburzeń czucia lub słabości mięśniowej;

porażenie nerwu strzałkowego lub innych nerwów przebiegających w okolicy operowanej;

powstanie zrostów łącznotkankowych wewnątrz stawu.​

Co ciekawe, wiele z tych powikłań wynika nie tyle z samego przebiegu zabiegu, ile z awarii narzędzi, braku kompetencji operatora, niewłaściwie wykonanego znieczulenia oraz zlekceważenia rehabilitacji.

Jak przygotować się do zabiegu artroskopii?

Przygotowania do artroskopii warto zacząć od poprawy ogólnego stanu zdrowia, utrzymania wagi oraz, jeśli to możliwe, prehabilitacji. Poza tym przed udaniem się na zabieg warto przygotować mieszkanie na swój powrót.

2 tygodnie przed zabiegiem należy zaprzestać przyjmowania leków zawierających salicylany, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko krwawienia, a 7 dni przed – leków rozrzedzających krew.

Lekarz na pewno poinformuje Cię też o poście przedoperacyjnym i niezbędnej dokumentacji medycznej.

A jak się ubrać na artroskopię? Przede wszystkim zrezygnuj z obciskających ubrań, rajstop i getrów. Wybierz coś, co nie będzie utrudniać krążenia w pobliżu operowanego stawu przed zabiegiem oraz drażnić już po nim. Możesz też spakować luźne szorty i koszulkę na zmianę po operacji. 

Artroskopia – często zadawane pytania

Poniżej znajdziesz kilka dodatkowych wyjaśnień na temat artroskopii.

Czy artroskopia boli?

Artroskopia przeprowadzana nawet w znieczuleniu podpajęczynówkowym nie wiąże się z bólem. Niewielki dyskomfort może pojawić się w trakcie rekonwalescencji.

Artroskopia – ile trwa?

Czas trwania artroskopii zależy od stopnia złożoności zabiegu i waha się od kilkudziesięciu minut do maksymalnie 2 godzin. Cała hospitalizacja trwa zazwyczaj 1-2 dni.

Czego nie wolno robić po artroskopii?

Z jednej strony po artroskopii powinno się unikać intensywnej aktywności fizycznej i działań obciążających staw przez co najmniej kilka tygodni. Z drugiej zaś nie należy pozostawać długo bez ruchu, aby nie doszło do stłoczenia krwi w żyłach.​

Czy po artroskopii można uprawiać sport?

Powrót do sportu po artroskopii zależy od rodzaju zabiegu i jego stopnia złożoności. Pacjent nie powinien sam decydować, po jakim czasie wrócić do takiej aktywności.​

Czy po artroskopii potrzebna jest rehabilitacja?

Tak. Brak odpowiedniej rehabilitacji po artroskopii może prowadzić do sztywności stawu, osłabienia mięśni, nawrotu bólu i ograniczenia zakresu ruchu.

Ile kosztuje artroskopia prywatnie?

Artroskopia jest powszechnie stosowana nie tylko w przypadku sportowców. W Polsce NFZ refunduje wiele zabiegów z wykorzystaniem tej techniki. Główną przeciwnością pozostaje jednak długi czas oczekiwania, w zależności od województwa i złożoności zabiegu. Znacznie szybciej można skorzystać z zabiegu prywatnie, ale należy się wówczas liczyć z dodatkowym wydatkiem, często rzędu nawet kilkudziesięciu złotych.

Artroskopia – podsumowanie

Artroskopia to procedura, która umożliwia precyzyjną diagnostykę i jednoczesne leczenie szerokiej gamy schorzeń stawów, począwszy od urazów więzadeł, aż po uszkodzenia chrząstki. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia powikłań i szybko wrócić do aktywności, należy dowiedzieć się o niej jak najwięcej, zwłaszcza o tym, co wolno, a czego nie po operacji.

Bibliografia

Robert Treuting, Minimally Invasive Orthopedic Surgery: Arthroscopy, 2000. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC3117522/. [dostęp: 17.12.2025].

Wikipedia, Arthroscopy, 2025. https://en.wikipedia.org/wiki/Arthroscopy. [dostęp: 17.12.2025].

David T Felson, Arthroscopy as a Treatment for Knee Osteoarthritis, 2010. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC2818323/. [dostęp: 17.12.2025].

Safa Gursoy, Yigit Umur Cirdi, Muge Kirac, Jorge Chahla, Basics of hip arthroscopy: Step-by-step technique, 2024.https://esskajournals.onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/jeo2.12021. [dostęp: 17.12.2025].

Reed A C Siemieniuk i wsp., Arthroscopic surgery for degenerative knee arthritis and meniscal tears: a clinical practice guideline, 2018. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5867409/. [dostęp: 17.12.2025].

Tobias Stornebrink, Alex B Walinga, Sjoerd AS Stufkens Gino MMJ Kerkhoffs, Wide-Awake Needle Arthroscopy of the Anterior Ankle: A Standardized Approach, 2024. https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC11056615/. [dostęp: 17.12.2025].

Pierwsza wizyta u ortopedy to ważny krok w diagnozowaniu problemów z układem ruchu, takich jak urazy, bóle stawów czy zwyrodnienia. Dobre przygotowanie pacjenta z jednej strony ułatwia zadanie lekarzowi, a z drugiej zmniejsza stres u badanego.

Kiedy warto wybrać się na pierwszą wizytę u ortopedy?

Lekarze ortopedzi zajmują się zarówno ostrymi, jak i przewlekłymi chorobami kości oraz stawów. Stany ostre to złamania kości i uszkodzenia tkanek miękkich, np. skręcenia. Takie urazy najczęściej powodują silny ból, obrzęk i ograniczenie ruchomości. Jeśli dolegliwości nie ustępują samoistnie po kilku dniach leczenia domowymi sposobami, jest to sygnał, że należy poszukać specjalistycznej pomocy u ortopedy.

Przewlekłe schorzenia układu ruchu, np. zapalenie stawów czy choroby zwyrodnieniowe, rozwijają się stopniowo. Sygnały, które sugerują, że należy skonsultować się z ortopedą, to:

problemy z wykonywaniem codziennych czynności;

dyskomfort, który uniemożliwia/utrudnia uprawianie sportu albo aktywność;

ból trwający ponad 12 tygodni;

ograniczony zakres ruchu;

poczucie niestabilności albo problem z utrzymaniem równowagi w czasie chodzenia lub stania.

Ile kosztuje wizyta u ortopedy? 

Z wizyty u ortopedy można skorzystać bezpłatnie w ramach NFZ, pod warunkiem otrzymania skierowania od lekarza POZ lub innego uprawnionego specjalisty. W przypadku wizyty prywatnej skierowanie nie jest wymagane. Koszt takiej konsultacji zależy od wielu czynników, m.in. lokalizacji i zakresu badań (np. z USG). Waha się w przedziale od 180 do 500 zł.

Wizyta u ortopedy – jak się przygotować?

Przygotowanie do pierwszej wizyty u ortopedy obejmuje zebranie dokumentacji medycznej związanej z daną dolegliwością. Warto też spisać wcześniej swoje pytania, przyjmowane leki i ewentualnie przypadki chorób w rodzinie. Na wizytę najlepiej przybyć odpowiednio wcześniej (minimum 15 minut), żeby spokojnie wypełnić potrzebne zgody i formularze. 

Co powiedzieć lekarzowi ortopedii na pierwszej wizycie?

Na początek ortopeda pyta pacjenta o objawy oraz ich wpływ na codzienne funkcjonowanie:

ból – co boli, od kiedy, w jakich sytuacjach ból się nasila;

drętwienia, obrzęki i ograniczenie ruchomości – czy występują;

wcześniejsze urazy i choroby;

stosowane do tej pory metody leczenia.

Co na pierwszej wizycie u ortopedy będzie potrzebne?

Co zabrać ze sobą na wizytę u ortopedy? 

Specjalista na pewno zechce zapoznać się z dokumentacją medyczną związaną z Twoją dolegliwością. 

Warto przynieść wszystkie wcześniejsze wyniki badań obrazowych, jeżeli były wykonywane – RTG, tomografii, rezonansu czy USG (np. na płycie CD) wraz z opisem. 

Przydadzą się także wypisy ze szpitala czy SOR oraz lista przyjmowanych leków.

Należy mieć ze sobą też dokument tożsamości.

Co założyć na wizytę u ortopedy?

Na wizytę u ortopedy najlepiej założyć luźne, wygodne ubranie, które łatwo zdjąć albo podwinąć. Mogą to być np. sportowa, rozpinana bluza i spodnie dresowe.

Co robi lekarz ortopeda podczas pierwszej wizyty?

Jak wygląda wizyta u ortopedy? 

Lekarz przeprowadzi dokładny wywiad oraz badanie fizykalne. 

Następnie ustali i omówi z pacjentem plan leczenia, który może obejmować farmakoterapię (np. leki przeciwzapalne, przeciwbólowe, rozluźniające mięśnie), zastrzyki, zastosowanie usztywnienia lub unieruchomienia (np. ortezy, podpórki).

Zdarza się też, że ortopeda skieruje pacjenta do innego specjalisty albo na fizjoterapię (np. zabiegi fizykalne, masaże, mobilizacje, ćwiczenia z rehabilitantem). 

W najpoważniejszych przypadkach konieczna może okazać się operacja.

Jak ortopeda bada? 

To zależy od dolegliwości. Lekarz może poprosić o wykonanie konkretnych czynności (np. chodzenie, unoszenie rąk, schylanie się). Zrobi też badanie palpacyjne w celu znalezienia bolesnych punktów, oceny siły mięśniowej czy zakresu ruchu w stawach.

Czy ortopeda na pierwszej wizycie robi USG? 

Jeśli w gabinecie znajduje się odpowiednia aparatura i zachodzi taka potrzeba, lekarz może od razu wykonać USG. Czasami zleca albo wykonuje też inne badania, np. RTG, tomografię albo rezonans – stosownie do możliwości placówki i sytuacji pacjenta.

Jak długo trwa pierwsza wizyta u ortopedy?

Pierwsza wizyta trwa zazwyczaj 15-30 minut, w zależności od złożoności przypadku i zakresu badania.

Do jakich specjalistów może skierować ortopeda?

Ortopeda może skierować pacjenta do wielu innych specjalistów. Najczęściej ma to na celu uzupełnienie leczenia zachowawczego, operacyjnego lub diagnostyki. W zależności od przyczyny dolegliwości, planu leczenia i chorób współistniejących może to być:

fizjoterapeuta / rehabilitant medyczny – przy bólach kręgosłupa, stawów, po urazach i operacjach w celu poprawy ruchomości, siły mięśni i zmniejszenia bólu;

reumatolog – przy podejrzeniu choroby zapalnej lub autoimmunologicznej stawów (reumatoidalne zapalenie stawów, spondyloartropatie, dna moczanowa itp.);

neurolog / neurochirurg – przy objawach neurologicznych (drętwienia, zaburzenia czucia, „rwa”, osłabienie siły mięśniowej) albo podejrzeniu ucisku na struktury nerwowe, np. w chorobach kręgosłupa;

chirurg naczyniowy – gdy bóle kończyn mogą wynikać z zaburzeń krążenia (chromanie przestankowe, obrzęki, problemy z gojeniem ran);

specjalista medycyny bólu / anestezjolog – do leczenia przewlekłego bólu, blokad nerwów, iniekcji okołostawowych czy zabiegów przeciwbólowych;

endokrynolog / diabetolog – kiedy problemy z kośćmi i stawami wiążą się z osteoporozą, zaburzeniami hormonalnymi lub źle kontrolowaną cukrzycą, wpływającą np. na gojenie tkanek;

dietetyk – jeśli nadwaga lub otyłość znacząco obciążają stawy i utrudniają leczenie oraz rehabilitację.

Po pierwszej wizycie u ortopedy – co dalej?

Po wizycie należy jak najszybciej wdrożyć zalecenia od ortopedy, np. umówić się na badania albo rehabilitację. Lekarz na pewno będzie chciał ocenić skuteczność leczenia, dlatego wyznaczy termin następnej wizyty.

Co jeśli ortopeda zalecił operację?

Pacjent powinien szczegółowo omówić z lekarzem cel zabiegu, spodziewane korzyści czy ryzyko, a także alternatywne metody leczenia. Po podjęciu decyzji o poddaniu się operacji zaczyna się kilkuetapowy proces, który obejmuje:

kwalifikację do zabiegu;

badania przedoperacyjne;

ustabilizowanie chorób przewlekłych i ewentualna modyfikacja leczenia (np. w przypadku przyjmowania leków przeciwzakrzepowych);

prerehabilitację, czyli ćwiczenia wzmacniające i poprawiające ruchomość (w miarę możliwości).

Pierwsza wizyta u ortopedy – podsumowanie

Pierwsza wizyta u ortopedy pozwala na rozpoczęcie diagnostyki i leczenia różnych chorób układu ruchu. Warto pamiętać, że im wcześniej zostanie podjęta terapia, tym większe szanse na odzyskanie zdrowia i sprawności. W razie pojawienia się sygnałów alarmowych lepiej zatem nie zwlekać z pierwszą wizytą u ortopedy.

Bibliografia:

University of Utah Health, What to Expect at Your Orthopedic Appointment. https://healthcare.utah.edu/orthopaedics/what-to-expect-orthopedic-appointment. [dostęp: 17.12.2025].

Mark Klaassen, What to Expect at Your First Orthopedic Visit. https://www.thereadypatient.com/knee/what-to-expect-at-your-first-orthopedic-visit.html. [dostęp: 17.12.2025].

Marek Libura, Ortopedyczny zabieg chirurgiczny, 2017. https://www.mp.pl/pacjent/badania_zabiegi/165239,ortopedyczny-zabieg-chirurgiczny. [dostęp: 17.12.2025].

Magdalena Jodkiewicz, Prehabilitacja, 2025. https://ncez.pzh.gov.pl/choroba-a-dieta/inne/prehabilitacja/. [dostęp: 17.12.2025].

Złamanie kości śródstopia objawia się zazwyczaj bólem, który pojawia się po potknięciu, skoku czy uderzeniu. Uraz może unieruchomić nawet najbardziej aktywną osobę, ale wczesna diagnoza i zaplanowana rehabilitacja pozwalają odzyskać pełną sprawność.

Czy złamanie kości śródstopia jest poważne?

Śródstopie to 5 podłużnych kości, które łączą palce z kośćmi stępu. Stanowią swoisty filar podtrzymujący łuk stopy, a ich elastyczność umożliwia amortyzowanie sił działających na ciało podczas ruchu. Złamanie nawet jednej z nich zaburza równowagę całego układu i zmienia sposób poruszania się. Najczęściej uraz dotyczy 2. lub 5. kości śródstopia, które przenoszą największe obciążenia.

Złamana kość śródstopia – przyczyny

Złamania kości śródstopia występują zarówno u sportowców, jak i u osób, które na co dzień nie trenują. U młodszych są przeważnie wynikiem przeciążenia lub kontuzji, a u starszych – skutkiem osteoporozy i osłabienia kości. Najczęstsze przyczyny złamania śródstopia to:

silne uderzenie lub skręcenie stopy, np. podczas potknięcia lub zeskoczenia z wysokości;

długotrwałe przeciążenie, typowe dla biegaczy, tancerzy i żołnierzy;

zaburzenia mineralizacji kości spowodowane niedoborem wapnia lub witaminy D.

Ryzyko urazu zwiększa również nieodpowiednie obuwie. Zbyt twarda podeszwa, wąskie noski lub brak amortyzacji zwiększają nacisk na delikatne struktury śródstopia. Warto pamiętać, że u kobiet urazy zdarzają się częściej z powodu częstego noszenia butów na obcasie, które intensyfikują napięcie w przodostopiu.

Złamanie kości śródstopia – objawy

Złamanie śródstopia najczęściej objawia się ostrym, kłującym bólem stopy w centralnej części. 

Dolegliwość nasila się przy każdym kroku i ustępuje dopiero po odciążeniu nogi. 

Po kilku godzinach pojawia się obrzęk, zaczerwienienie, a w niektórych przypadkach – widoczne zniekształcenie stopy.

Przy złamaniach przeciążeniowych objawy narastają stopniowo. Początkowo przypominają zwykłe zakwasy, jednak z czasem jednak ból staje się bardziej punktowy i utrudnia chodzenie. 

W każdym przypadku, gdy stopa boli i puchnie po urazie, nie warto czekać, „aż przejdzie”. Wczesna konsultacja ortopedyczna pozwala uniknąć poważniejszych komplikacji.

Złamanie kości śródstopia – diagnostyka

Diagnostyka urazu rozpoczyna się od dokładnego wywiadu i badania fizykalnego przeprowadzanego przez lekarza ortopedę. Specjalista ocenia bolesność, zakres ruchu oraz stopień obrzęku. Często już na tym etapie można określić, która kość uległa uszkodzeniu.

Podstawowym badaniem obrazowym jest zdjęcie RTG stopy w co najmniej 2 projekcjach. Umożliwia ocenę przebiegu linii złamania i stopnia przemieszczenia odłamów.

W przypadku niejednoznacznych wyników wykonuje się tomografię komputerową, a przy podejrzeniu mikropęknięć – rezonans magnetyczny (MRI).

Nowoczesne ośrodki coraz częściej wykorzystują także USG stopy, które pozwala na ocenę stanu tkanek miękkich i więzadeł. Jest to istotne, ponieważ złamaniu często towarzyszy uraz więzadeł stawu skokowego lub mięśni grzbietowych stopy.

Pełna diagnostyka pozwala nie tylko na potwierdzenie złamania, ale też na opracowanie indywidualnego planu rehabilitacji.

Złamanie kości śródstopia – leczenie

W przypadku złamań bez przemieszczenia stosuje się leczenie zachowawcze, które obejmuje: 

unieruchomienie;

farmakoterapię, czyli leki przeciwbólowe i przeciwzapalne, które łagodzą dyskomfort;

chłodne okłady zmniejszające obrzęk.

W złamaniach z przemieszczeniem lub przy uszkodzeniu powierzchni stawowej konieczna bywa operacja. Chirurg ustawia fragmenty kości w prawidłowej pozycji i stabilizuje je śrubami lub płytkami. Dzięki technikom małoinwazyjnym blizny są minimalne, a okres rekonwalescencji krótszy.

Ile goi się złamanie śródstopia?

Zrost kostny rozwija się etapami. Najpierw powstaje krwiak, następnie tzw. zrost miękki, który po kilku tygodniach twardnieje i przekształca się w kość. Cały proces trwa zwykle 6-8 tygodni, ale u osób starszych lub z chorobami metabolicznymi może się wydłużyć.

Rehabilitacja po złamaniu kości śródstopia

Po zdjęciu unieruchomienia konieczna jest reedukacja chodu. Początkowo pacjent porusza się z pomocą kul, ucząc się równomiernego rozkładu ciężaru ciała. Fizjoterapeuta pomaga dobrać ćwiczenia, które zwiększają zakres ruchu i zapobiegają sztywności stawu skokowego. Dzięki stopniowemu treningowi mięśnie odzyskują siłę, a stopa – elastyczność.

Jakie ćwiczenia można wykonywać po złamaniu kości śródstopia? Proces rekonwalescencji obejmuje kilka etapów, które należy przechodzić stopniowo:

etap mobilizacji – ćwiczenia poprawiające ruchomość palców i stawu skokowego;

etap wzmacniania – trening oporowy, chodzenie na palcach, podnoszenie drobnych przedmiotów palcami;

etap stabilizacji – ćwiczenia równoważne i propriocepcyjne, które przywracają kontrolę nad ruchem.

Często wprowadza się też terapię manualną, masaż poprzeczny lub taping, który stabilizuje stopę i ułatwia pracę mięśniom. 

Jak uniknąć nawrotu urazu?

Po wyleczeniu złamania kości śródstopia warto wprowadzić kilka nawyków ochronnych.

Wygodne, dobrze dopasowane buty z elastyczną podeszwą i amortyzacją to podstawa.

Należy unikać chodzenia po twardych powierzchniach boso i dbać o prawidłową masę ciała, ponieważ nadwaga zwiększa nacisk na śródstopie.

Dodatkowo warto regularnie wykonywać proste ćwiczenia wzmacniające mięśnie stóp i łydek, takie jak wspięcia na palce czy rozciąganie łuku podłużnego.

Osoby z osteoporozą powinny systematycznie kontrolować poziom wapnia i witaminy D oraz włączać dietę bogatą w produkty mleczne, jaja i ryby.

U osób trenujących kluczowa jest rozgrzewka oraz stopniowe zwiększanie obciążeń. Powrót do sportu powinien być przemyślany – zbyt szybkie tempo może zakończyć się kolejnym złamaniem przeciążeniowym.

Złamanie kości śródstopia – najczęściej zadawane pytania

Poniżej znajdziesz wyjaśnienia kilku spraw, o które często pytają pacjenci.

Czy złamanie śródstopia wkłada się w gips albo ortezę? 

Tak, stopa zostaje unieruchomiona na 4-6 tygodni. W tym czasie ważne jest całkowite odciążenie kończyny, aby kość mogła się zrosnąć bez ryzyka przesunięcia. 

Czy każde złamanie wymaga operacji?

Nie. Większość złamań bez przemieszczenia leczy się zachowawczo. Operacja konieczna jest tylko w przypadku dużego przesunięcia fragmentów.

Czy można chodzić przy złamaniu kości śródstopia?

Nie powinno się tego robić. Nawet drobne pęknięcie wymaga odpoczynku i odciążenia nogi, aby zapobiec dalszemu uszkodzeniu.

Kiedy można wrócić do sportu po złamaniu?

Najczęściej po 10-12 tygodniach. Decyzję o powrocie do aktywności podejmuje lekarz na podstawie zdjęcia kontrolnego i oceny siły mięśniowej.

Złamanie kości śródstopia – podsumowanie

Złamanie kości śródstopia to uraz, który wymaga wczesnej diagnostyki, odpowiedniego leczenia i dobrze prowadzonej rehabilitacji. Takie podejście pomaga odzyskać pełną sprawność oraz zapobiec nawrotom bólu. Stopa to podpora całego ciała – jej zdrowie decyduje o komforcie codziennego życia, dlatego warto o nią dbać.

Bibliografia

Mayo Clinic, Broken foot, 2024. https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/broken-foot/symptoms-causes/syc-20355492. [dostęp: 21.11.2025].

Cleveland Clinic, Broken Foot (Fractured Foot), 2023. https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/broken-foot-fractured-foot. [dostęp: 21.11.2025].

David Bica, Ryan A. Sprouse, Joseph Armen, Rozpoznawanie i leczenie częstych złamań w obrębie stopy, 2019. https://www.mp.pl/medycynarodzinna/artykuly/199436,rozpoznawanie-i-leczenie-czestych-zlaman-w-obrebie-stopy. [dostęp: 21.11.2025].

Niestabilność stawu ramiennego to pojęcie obejmujące wiele zaburzeń pracy barku. Jest szczególnie uciążliwa dla osób po urazach oraz uprawiających sporty angażujące ręce, ponieważ znacząco obniża funkcjonalność barku. Co warto wiedzieć o tym urazie?

Niestabilność stawu ramiennego – charakterystyka urazu

O niestabilności stawu ramiennego najczęściej mówi się, gdy głowa kości ramiennej nienaturalnie wysuwa się z panewki łopatki. Jeśli towarzyszą temu charakterystyczne objawy, np. hipermobilność, świadczy to o poważniejszych nieprawidłowościach w strukturach stabilizujących bark, takich jak:

mięśnie stożka rotatorów,

ścięgno dwugłowe,

architektura kostna samego stawu,

panewka stawowa i więzadła wewnętrzne stawu.

Niestabilność stawu ramiennego – przyczyny

Najczęstszą przyczyną niestabilności stawu ramiennego jest uraz, szczególnie zwichnięcie przednie (1,7% populacji ogólnej) w wyniku wypadku komunikacyjnego lub sportowego. 

Znacznie rzadziej zdarza się niestabilność tylna, która stanowi ok. 10% przypadków niestabilności barku (https://openorthopaedicsjournal.com/VOLUME/7/PAGE/310/FULLTEXT/).

Za rozwój dolegliwości mogą odpowiadać również powtarzające się przeciążenia, zwłaszcza u sportowców. Osoby uprawiające baseball, tenis, siatkówkę czy pływanie poddają staw ramienny ekstremalnym obciążeniom w pozycji odwiedzenia i rotacji zewnętrznej. Wielokrotne powtarzanie tych ruchów powoli rozluźnia struktury stabilizujące, co prowadzi do mikrourazów, które po skumulowaniu powodują niestabilność stawu barkowego.

​Innym źródłem problemu jest wrodzona wiotkość tkanki łącznej – nadmierna elastyczność więzadeł i torebki stawowej uwarunkowana genetycznie. Zwiększa podatność na niestabilność wielokierunkową – gdy głowa kości ramiennej przesuwa się do przodu, do tyłu, jak również w dół.​

Niestabilność stawu ramiennego – objawy

Osłabienie i ból barku to najczęściej odczuwane symptomy niestabilności tego stawu, zwłaszcza podczas aktywności wiążących się z uniesieniem i rotacją ramienia.

Charakterystyczna jest też obawa pacjentów przed wykonaniem pewnych ruchów. 

Niektóre osoby zgłaszają również przeskakiwanie z typowym „kliknięciem” lub „trzeszczeniem” w stawie. 

Czasami dodatkowo pojawia się drętwienie i osłabienie mięśni.​

Niestabilność stawu ramiennego – testy diagnostyczne

Oprócz badań obrazowych oraz wywiadu lekarz może skorzystać z kilku testów klinicznych, które ułatwiają rozpoznanie niestabilności stawu ramiennego.

Testy prowokacyjne niestabilności przedniej

W ocenie niestabilności przedniej stawu ramiennego najczęściej wykorzystuje się testy prowokacyjne. O wyniku dodatnim można powiedzieć przede wszystkim wtedy, gdy pojawia się uczucie niepokoju lub zagrożenia wyskoczeniem stawu, a nie sam ból.

Test hiperodwiedzenia (ang. Hyperabduction Test / test Gagey’ego). Lekarz stabilizuje łopatkę jedną ręką, a drugą biernie odwodzi ramię pacjenta do momentu, aż łopatka zacznie się poruszać. Wynik dodatni to odwiedzenie przekraczające około 105° bądź wyraźna asymetria w porównaniu z drugim barkiem.

Test obawy (ang. Apprehension Test) przeznaczony jest do oceny niestabilności przedniej. Wykonuje się go w pozycji leżącej lub stojącej, z ramieniem odwiedzionym do około 90° i przy zgiętym w łokciu. Badający stopniowo zwiększa rotację zewnętrzną.

Test repozycji (ang. Relocation Test). Głowę kości ramiennej delikatnie przesuwa się w tył poprzez nacisk na przednią część barku. Ustąpienie bólu (jeśli występuje) jest interpretowane jako wynik dodatni i wskazuje na niestabilność przednią. Po badaniu lekarz często szybko zwalnia ucisk – nagły powrót uczucia zagrożenia wyskoczeniem dodatkowo potwierdza wynik.

Testy wiotkości stawów (nadmierna ruchomość stawu ramiennego)

Drugą grupę badań stanowią testy oceniające wiotkość stawu (hipermobilność), które określają, czy głowa kości ramiennej nadmiernie przesuwa się w stawie. 

Test obciążenia i przesunięcia (ang. Load-and-Shift Test). Pacjent pozostaje w pozycji siedzącej lub leżącej. Lekarz stabilizuje łopatkę i „dociska” głowę kości ramiennej do panewki, a następnie przesuwa ją w kierunku przednim oraz tylnym, oceniając zakres przesunięcia.

Objaw bruzdy (ang. Sulcus Sign) umożliwia ocenę dolnej wiotkości stawu ramiennego. Test przeprowadza się zwykle w pozycji siedzącej, z ramieniem swobodnie opuszczonym wzdłuż tułowia. Badający pociąga ramię pacjenta ku dołowi, obserwując charakterystyczne zagłębienie (bruzdę) pod wyrostkiem barkowym. Przy przesunięciu głowy kości ramiennej większym niż 2 cm test cechuje się niską czułością (28%) i bardzo wysoką swoistością (97%), dlatego jego interpretacja wymaga porównania z barkiem przeciwnym oraz kontekstu klinicznego.

Testy szuflady – ocena przesunięcia w kierunku przednim i tylnym

Istotne znaczenie mają również testy szuflady – przedniej oraz tylnej. Oba badania wykonuje się w pozycji leżącej, co umożliwia precyzyjną stabilizację łopatki, a tym samym ocenę rzeczywistego przesuwania się głowy kości ramiennej względem panewki, a nie ruchu całego zespołu barkowego.

Niestabilność stawy ramiennego – jak leczyć?

Leczenie niestabilności stawu ramiennego zależy od typu i stopnia uszkodzenia oraz od tego, czy niestabilność ma podłoże traumatyczne (urazowe) czy atraumatyczne. W łagodzeniu bólu pomagają niesteroidowe leki przeciwzapalne, które chwilowo pomagają też zwiększyć zakres ruchu. Jednak właściwe leczenie dolegliwości realizuje się głównie poprzez fizjoterapię.​

Niestabilność stawu ramiennego – fizjoterapia

Fizjoterapia składa się z kilku grup ćwiczeń, które mają na celu:

zwiększenie zakresu ruchu – dąży się do przywrócenia pełnych ruchów ręki: unoszenia, prostowania oraz skręcania jej do wewnątrz i na zewnątrz;

wzmacnianie tkanek miękkich i mięśni (np. stożka rotatorów);

stabilizację łopatki oraz poprawę świadomości przestrzennej stawu.

Trening może obejmować np. ćwiczenia równowagi na niestabilnych powierzchniach czy rzuty piłki do ściany i jej łapanie. Oczywiście program fizjoterapii dostosowany jest do stanu pacjenta, stopnia dolegliwości (np. inaczej wygląda u osoby po pierwszym zwichnięciu, a inaczej u pacjentów po operacji). Zajęcia zaczyna się z reguły od lekkich ćwiczeń w granicach tolerancji bólu, następnie wprowadza się aktywności czynne wspomagane, np. z taśmą elastyczną. W późniejszych miesiącach stopniowo zwiększa się obciążenie i trudność ćwiczeń.

Niestabilność stawu ramiennego – podsumowanie

Niestabilność stawu ramiennego to złożone schorzenie wymagające wielodyscyplinarnego podejścia. Warto jednak podkreślić, że zarówno rehabilitacja stawu, jak i profilaktyka urazu polega na tym samym: wzmacnianiu mięśni poprzez prawidłowo wykonywane ćwiczenia i regularne rozciąganie obręczy barkowej.​

Bibliografia:

https://openorthopaedicsjournal.com/VOLUME/7/PAGE/310/FULLTEXT/. [dostęp: 19.11.2025]. 

https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC5855406/. [dostęp: 19.11.2025].

https://physiotherapyonline.net/blog/sulcus-sign-test. [dostęp: 19.11.2025].

https://bangaloreshoulderinstitute.com/tests-to-diagnose-shoulder-instability/. [dostęp: 19.11.2025].

Złamania osteoporotyczne to złamania spowodowane osteoporozą, czyli chorobą osłabiającą kości. W efekcie nawet niewielka siła może prowadzić do poważnych urazów. Skąd biorą się te złamania i kto jest na nie najbardziej narażony?

Co to jest złamanie osteoporotyczne?

Złamanie osteoporotyczne (zwane także złamaniem niskoenergetycznym lub złamaniem fragmentarnym) to złamanie kości, które występuje w wyniku działania siły o stosunkowo niewielkim natężeniu – takiej, która u zdrowego człowieka nie powodowałaby uszkodzenia struktury kostnej. Czasami dochodzi do nich w wyniku zwykłych, codziennych sytuacji – kichania, przenoszenia lekkich przedmiotów, a nawet zmiany pozycji ciała.

Jakie jest najczęstsze złamanie osteoporotyczne?

Złamania osteoporotyczne mają charakterystyczne lokalizacje, które wynikają zarówno z budowy anatomicznej, jak i z mechaniki sił działających na kości. Przeważnie dotykają obszarów bogatych w tkankę gąbczastą, gdzie utrata masy kostnej jest szczególnie widoczna. Do najczęstszych złamań osteoporotycznych należą urazy:

kręgosłupa (zwłaszcza odcinka piersiowego i lędźwiowego),

biodra (szyjka kości udowej i bliższy koniec kości udowej),

przedramienia (dystalny koniec kości promieniowej, tzw. złamanie Collesa),

bliższego końca kości ramiennej (guz proksymalny),

żeber,

miednicy,

kości piszczelowej (proksymalne).

Jak objawiają się złamania osteoporotyczne?

Niektóre objawy złamań osteoporotycznych wynikają z lokalizacji urazu, np. ból w konkretnej okolicy ciała, niemożność poruszania kończyną, a przy uszkodzeniach kręgów – wady postawy czy stopniowe zmniejszanie się wzrostu. Występują też wspólne symptomy – takie same, jak przy „klasycznych” złamaniach:

nagły, silny ból,

obrzęki i zasinienia tkanek miękkich,

deformacja lub nieprawidłowe ustawienie kości.

Ważne: wiele kompresyjnych złamań kręgosłupa przebiega bezobjawowo.

Złamania osteoporotyczne – przyczyny

Złamania osteoporotyczne są bezpośrednią konsekwencją osteoporozy, czyli przewagi procesów niszczenia tkanki kostnej nad jej tworzeniem. Jeśli gęstość mineralna kości (BMD) osiągnie wartość poniżej krytycznej (tzw. progu złamania), kość traci swoją funkcję podporową i zdolność do przenoszenia obciążeń mechanicznych.

Kto jest najbardziej narażony na złamania osteoporotyczne? Czynniki ryzyka to:

wiek powyżej 50. roku życia,

płeć żeńska,

zaburzenia/zmiany hormonalne (menopauza, niedobór testosteronu, zaburzenia hormonów tarczycy i przytarczyc),

obciążenia rodzinne,

niski wskaźnik BMI i szczupła sylwetka,

niedobory składników pokarmowych (szczególnie wapnia i witaminy D, a także białka),

siedzący tryb życia,

palenie papierosów,

przyjmowanie niektórych leków (np. przewlekłe stosowanie glikokortykosteroidów),

choroby towarzyszące (zwłaszcza reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca typu 1, zaburzenia wchłaniania).

Złamania osteoporotyczne – diagnostyka

Diagnostyka złamań osteoporotycznych opiera się na dokładnym wywiadzie lekarskim oraz badaniach fizykalnych (np. pomiar wzrostu, ocena postawy ciała, badanie palpacyjne). Poza tym wykonuje się badania obrazowe, takie jak:

RTG,

tomografia komputerowa,

rezonans magnetyczny

densytometria (pomiar gęstości kości) – złoty standard diagnostyki osteoporozy.

Oprócz tego lekarz może zlecić badania laboratoryjne.

Do jakiego lekarza udać się przy podejrzeniu złamania osteoporotycznego?

Zazwyczaj z dokuczliwymi objawami pacjent najpierw zwraca się do lekarza POZ lub internisty. Każdy z nich może przeprowadzić podstawową diagnostykę i skierować na dalsze konsultacje. 

Specjalista, który zajmuje się diagnostyką i leczeniem osteoporozy i jej powikłań, to reumatolog.

Za terapię samych złamań odpowiada z kolei ortopeda lub traumatolog.

Złamania osteoporotyczne – leczenie

Leczenie złamań osteoporotycznych to proces wieloetapowy, obejmujący zarówno leczenie ostrego złamania, jak i terapię osteoporozy w celu zapobiegania kolejnym złamaniom. 

Po urazie najważniejsze jest złagodzenie bólu i ograniczenie wynikającej z niego niesprawności. 

W zależności od lokalizacji złamania i stanu pacjenta stosuje się leczenie zachowawcze albo operacyjne (np. zespolenie kości udowej, wertebroplastykę). 

Następnym krokiem jest leczenie osteoporozy oraz rehabilitacja.

Leczenie farmakologiczne złamań osteoporotycznych

Decyzja o wdrożeniu leczenia farmakologicznego powinna być oparta na kompleksowej ocenie ryzyka.

Leki pierwszego wyboru w leczeniu osteoporozy i zapobieganiu złamaniom wynikającym z tej choroby to bisfosfoniany. Mechanizm działania polega na zmniejszaniu aktywności osteoklastów (komórek niszczących kości) oraz przyspieszaniu ich apoptozy. Podobne właściwości ma denosumab (w postaci iniekcji podskórnych).

Z kolei leki wspomagające powstawanie nowej tkanki kostnej to teryparatyd oraz ranelinian strontu.

W uzasadnionych przypadkach lekarz może też zalecić suplementację wapnia i witaminy D.

Dieta przy złamaniach osteoporotycznych

Prawidłowa dieta stanowi fundament profilaktyki i leczenia osteoporozy oraz złamań osteoporotycznych. Należy zapewnić odpowiednią ilość wapnia, witaminy D i białka. Zalecane produkty spożywcze to:

mleko i przetwory mleczne,

ryby (szczególnie małe rybki z ośćmi, np. sardynki),

ziarna i produkty pełnoziarniste,

orzechy i nasiona,

rośliny strączkowe.

Do jadłospisu warto też wprowadzić zielone warzywa liściaste (jarmuż, brokuł, kapusta). Oprócz tego należy zaprzestać palenia tytoniu, które przyspiesza rozwój osteoporozy oraz unikać nadmiernego spożycia alkoholu.

Rehabilitacja po złamaniu osteoporotycznym

Po złamaniu osteoporotycznym należy jak najszybciej wdrożyć rehabilitację. Ćwiczenia i zabiegi mają na celu:

poprawę siły mięśniowej, koordynacji i równowagi (lepsza stabilizacja i postawa ciała zmniejszają ryzyko upadków);

zwiększenie gęstości kości (za pomocą ćwiczeń oporowych i z obciążeniem).

Czy można zapobiec złamaniom osteoporotycznym?

Zapobieganie złamaniom osteoporotycznym stanowi integralną część profilaktyki osteoporozy. 

Osoby młodsze powinny dbać o utrzymanie prawidłowego poziomu wapnia i witaminy D w organizmie, natomiast seniorzy powinni koncentrować się na ochronie przed upadkami. 

Niezwykle ważna jest też aktywność fizyczna, ponieważ kości to żywe tkanki, które dostosowują swoją budowę do codziennych obciążeń. 

Brak ruchu „rozleniwia” i osłabia kości, przez co stają się bardziej podatne na uszkodzenia i złamania.

Złamania osteoporotyczne – podsumowanie

Osteoporoza to podstępna choroba, która przez lata może rozwijać się bezobjawowo – dopóki nie dojdzie do złamania osteoporotycznego. Specjaliści oceniają, że urazy te dotyczą ⅓ kobiet oraz ⅕ mężczyzn po 50. roku życia. Niestety, starzenie się społeczeństwa może sprawić, że odsetek ten będzie wzrastał. Dlatego profilaktyka osteoporozy ma tak wielkie znaczenie i powinna zaczynać się już u dzieci oraz młodych dorosłych.

Bibliografia

https://www.mp.pl/pacjent/reumatologia/choroby/64948,osteoporoza. [dostęp: 5.11.2025].

https://www.praktycznafizjoterapia.pl/artykul/osteoporoza-rola-fizjoterapii-w-diagnostyce-profilaktyce-i-leczeniu. [dostęp: 5.11.2025].

https://www.praktycznafizjoterapia.pl/artykul/kompresyjne-zlamania-w-przebiegu-osteoporozy-kompleksowe-leczenie-studium-przypadku. [dostęp: 5.11.2025].

Osteoporoza osłabia kości i zwiększa ryzyko złamań, szczególnie w rejonie biodra. Jednak dzięki rozwojowi ortopedii nawet przy zaawansowanej osteoporozie operacja biodra jest możliwa i często stanowi najlepszą drogę do odzyskania sprawności. Osteoporoza a operacja biodra – czy zatem jest możliwa taka operacja?

Jak osteoporoza wpływa na układ kostny?

Osteoporoza to choroba metaboliczna prowadząca do utraty gęstości mineralnej i zaburzenia mikrostruktury kości. Z czasem stają się one bardziej kruche, co znacząco zwiększa ryzyko złamań – nawet przy niewielkich urazach. Choroba rozwija się powoli i przez lata może przebiegać bezobjawowo – dopiero złamanie bywa pierwszym sygnałem ostrzegawczym. Najczęściej wpływają na nią czynniki takie jak:

Niedobór wapnia i witaminy D,

Mała aktywność fizyczna,

Przewlekłe leczenie sterydami,

Niska masa ciała,

Zaburzenia hormonalne.

Poza tym wraz z wiekiem struktura kostna ulega osłabieniu, a staw biodrowy staje się jednym z najbardziej narażonych miejsc. Dodatkowo wpływ mają czynniki środowiskowe – siedzący tryb życia, dieta uboga w białko i ograniczony dostęp do światła słonecznego.

Czy osteoporoza uniemożliwia operację biodra?

Kiedy dochodzi do urazu, wielu pacjentów zastanawia się, czy tak kruche kości w ogóle mogą zostać zoperowane. Na szczęście osteoporoza nie jest przeciwwskazaniem do zabiegu. Lekarze wykonujący endoprotezoplastykę biodra dobierają rodzaj protezy i technikę operacyjną tak, by zapewnić stabilność nawet przy osłabionej strukturze kości.

U pacjentów z osteoporozą częściej stosuje się endoprotezy cementowe, które mocuje się przy użyciu specjalnego cementu kostnego. Zapewnia to stabilne osadzenie implantu w porowatej tkance. U osób z lepszą gęstością kostną możliwe bywa zastosowanie protez bezcementowych, które integrują się z kością w naturalny sposób. Decyzję o rodzaju zabiegu poprzedza kompleksowa diagnostyka – badania obrazowe, ocena gęstości kości oraz analiza chorób współistniejących. 

Przygotowanie i przebieg endoprotezoplastyki biodra u pacjenta z osteoporozą

Zabieg endoprotezoplastyki polega na usunięciu zniszczonych fragmentów stawu i zastąpieniu ich elementami metalowymi lub ceramicznymi. Operacja trwa zazwyczaj około dwóch godzin. Współczesne techniki chirurgiczne pozwalają ograniczyć uraz tkanek i szybciej rozpocząć rehabilitację.

Przygotowanie pacjenta obejmuje dokładną diagnostykę, stabilizację chorób współistniejących oraz wyrównanie poziomu witaminy D i wapnia. Lekarze zwracają również uwagę na kondycję mięśniową, równowagę i ogólną wydolność organizmu, które wpływają na późniejszy proces rekonwalescencji. Pacjenci z osteoporozą powinni szczególnie dbać o nawodnienie, odpowiednie żywienie i unikanie długiego unieruchomienia przed operacją – im lepsza forma ogólna, tym większe szanse na szybki powrót do sprawności.

Rehabilitacja po operacji biodra przy osteoporozie

Rehabilitacja rozpoczyna się już w pierwszej dobie po operacji. Pacjent wykonuje ćwiczenia oddechowe i stopniowo uczy się siadać, wstawać i chodzić przy asekuracji. W kolejnych dniach wprowadzane są ćwiczenia poprawiające siłę mięśni i stabilność stawu.

Fizjoterapeuci zwracają uwagę, by ruch był kontrolowany i bez bólu przekraczającego granicę dyskomfortu. Regularne ćwiczenia pomagają zapobiec powikłaniom i przyspieszają odzyskanie samodzielności. Podstawowe zalecenia po operacji to:

Codzienna aktywność w granicach zaleconych przez specjalistę,

Unikanie gwałtownych skrętów i zgięć kończyny po stronie operowanej,

Korzystanie z kul lub balkonika do czasu pełnej stabilizacji,

Utrzymywanie prawidłowej masy ciała i regularne kontrole lekarskie.

Z czasem pacjent może wracać do lekkich aktywności, takich jak spacery, pływanie czy ćwiczenia w wodzie. Rehabilitacja trwa zwykle od kilku tygodni do kilku miesięcy i wymaga systematyczności.

Profilaktyka – jak wspierać zdrowie kości po zabiegu

Po operacji biodra niezwykle ważna jest dalsza profilaktyka osteoporozy. Pomaga ona wzmocnić kości i zmniejszyć ryzyko kolejnych złamań. Podstawowe zasady profilaktyki obejmują:

Regularną aktywność fizyczną – spacery, ćwiczenia w wodzie, nordic walking,

Zbilansowaną dietę z odpowiednią ilością wapnia i witaminy D,

Suplementację zaleconą przez lekarza,

Rezygnację z palenia i nadmiaru alkoholu,

Regularne badania densytometryczne.

Dodatkowo warto zadbać o bezpieczeństwo w domu – stabilne oświetlenie, brak dywaników i progów, antypoślizgowe maty w łazience. Nawet drobne modyfikacje mogą zapobiec upadkom i ponownym złamaniom.

Rokowania po operacji biodra u osób z osteoporozą

Większość pacjentów odzyskuje samodzielność w ciągu kilku tygodni. Czas rehabilitacji zależy od wieku, kondycji i stopnia zaawansowania osteoporozy. Nowoczesne protezy biodra pozwalają utrzymać sprawność przez wiele lat, pod warunkiem konsekwentnego przestrzegania zaleceń.

Osoby, które kontynuują leczenie osteoporozy i dbają o ruch, odczuwają mniejszy ból i szybciej wracają do codziennych czynności. Operacja nie tylko poprawia jakość życia, ale także zapobiega unieruchomieniu, które może prowadzić do kolejnych powikłań zdrowotnych. Dla wielu pacjentów to również szansa na odzyskanie niezależności i pewności siebie, często utraconej po wcześniejszych złamaniach.

Osteoporoza a operacja biodra – najczęstsze pytania pacjentów

Czy osteoporoza zwiększa ryzyko powikłań po endoprotezoplastyce? Nieznacznie, jednak właściwe przygotowanie i zastosowanie odpowiedniego typu protezy minimalizują to ryzyko.

Czy po endoprotezie można prowadzić aktywny tryb życia? Tak. Zalecane są ćwiczenia o umiarkowanej intensywności, które nie przeciążają stawu, np. spacery lub jazda na rowerze stacjonarnym.

Osteoporoza a operacja biodra – podsumowanie

Osteoporoza nie przekreśla możliwości operacji biodra. Kluczem do sukcesu jest indywidualne przygotowanie, odpowiedni dobór protezy i konsekwentna rehabilitacja. Połączenie nowoczesnych metod chirurgicznych z leczeniem osteoporozy daje bardzo dobre efekty – pozwala odzyskać samodzielność, pewność ruchu i uniknąć dalszych złamań. Świadoma współpraca pacjenta z lekarzem, fizjoterapeutą i dietetykiem daje najlepsze wyniki, a odpowiednia profilaktyka wzmacnia efekty operacji na lata.

Bibliografia:

https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/osteoporosis/symptoms-causes/syc-20351968. [dostęp: 28.10.2025].

https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/4443-osteoporosis. [dostęp: 28.10.2025].