Ostatnie wpisy

Ból barku, ograniczony zakres ruchu, trzeszczenia przy unoszeniu ręki to objawy, które mogą wskazywać na rozwój zwyrodnienia stawu barkowego. Choroba ta najczęściej pojawia się z wiekiem, ale nie tylko seniorzy są na nią narażeni. Czytaj dalej!

Zwyrodnienie barku – co to jest?

Staw barkowy to jeden z najbardziej ruchomych i jednocześnie najbardziej wrażliwych stawów w organizmie. Gdy przestaje działać płynnie, wiele codziennych czynności staje się wyzwaniem. Zwyrodnienie barku to proces degeneracyjny, w którym chrząstka stawowa ulega uszkodzeniu, a sąsiadujące powierzchnie kostne zaczynają ocierać się o siebie.

To prowadzi nie tylko do bólu, ale też ograniczenia ruchomości, sztywności i osłabienia siły ramienia. W przebiegu choroby mogą powstawać wyrośla kostne (osteofity), a czasem także zmiany w ścięgnach okolicznych mięśni. Im dłużej zmiany postępują, tym trudniejsze staje się leczenie zachowawcze.

Skąd bierze się zwyrodnienie stawu barkowego? Przyczyny

Zwyrodnienie barku nie rozwija się z dnia na dzień. Na ten proces wpływa wiele czynników – niektóre można kontrolować, inne są niezależne od pacjenta.

Wiek i naturalne zużycie stawu to najczęstsza przyczyna. Chrząstka traci elastyczność, a staw – swoją ochronną amortyzację.

Urazy i przeciążenia takie jak wcześniejsze zwichnięcia, złamania, mikrourazy lub powtarzalne przeciążenia mogą przyspieszyć degenerację.

Reumatoidalne zapalenie stawów. Proces zapalny często przyspiesza niszczenie struktur stawowych.

Zaburzenia anatomiczne, m.in. zespół ciasnoty podbarkowej czy uszkodzenia stożka rotatorów, które zmieniają biomechanikę ruchu.

Czynniki dodatkowe, np. nadwaga, obciążenia genetyczne, praca fizyczna z rękami uniesionymi, brak aktywności.

Choroba może rozwijać się w jednym barku (np. dominującym – u praworęcznych to zwyrodnienie barku prawego, a u leworęcznych – zwyrodnienie barku lewego), ale u osób z zapalnymi chorobami stawów zmiany bywają obustronne.

Zwyrodnienie stawu barkowego – objawy

Często zdarza się, że przez długi czas zwyrodnienie barku powoduje objawy subtelne, które narastają powoli. To sprawia, że wielu pacjentów zgłasza się do specjalisty dopiero wtedy, gdy ograniczenia w ruchomości wpływają już na codzienne życie. Na co zwrócić uwagę?

Ból barku – zwykle tępy, nasilający się przy ruchach ramienia, szczególnie podczas unoszenia ręki do góry lub sięgania za plecy.

Sztywność i ograniczenie ruchu – trudność z podnoszeniem ramienia, czesaniem włosów, zakładaniem kurtki.

Trzeszczenia – chrupanie i tarcie w stawie podczas poruszania ramieniem, świadczące o nierównych powierzchniach stawowych.

Osłabienie siły – bark staje się „niewydolny”, a dźwiganie nawet lekkich przedmiotów staje się problematyczne.

Objawy rozwijają się powoli, co sprawia, że bywają bagatelizowane. Tymczasem wcześniejsza reakcja pozwala uniknąć zabiegów operacyjnych, a przynajmniej odłożyć je w czasie.

Do jakiego lekarza się zgłosić?

Pierwszym krokiem może być lekarz rodzinny, który w razie potrzeby kieruje pacjenta do ortopedy lub reumatologa. W procesie leczenia dużą rolę odgrywa fizjoterapeuta, a czasem także specjalista rehabilitacji medycznej.

Jak rozpoznać zwyrodnienie barku? Diagnostyka

Rozpoznanie opiera się na dokładnym zebraniu wywiadu oraz badaniu fizykalnym, a następnie potwierdzeniu zmian w obrazowaniu. W większości przypadków nie jest to skomplikowany proces, ale wymaga dobrej współpracy z lekarzem.

Wywiad i badanie fizykalne. Lekarz ocenia zakres ruchomości, siłę mięśni i lokalizację bólu. Sztywność, bolesność przy rotacji ramienia i ograniczenie unoszenia to typowe znaki.

RTG barku to podstawowe badanie obrazowe – pokazuje zwężenie szpary stawowej, osteofity i deformacje kości.

USG jest przydatne w ocenie tkanek miękkich (stożka rotatorów, kaletki, ścięgien).

Rezonans magnetyczny (MRI). Pozwala dokładniej ocenić stan chrząstki, mięśni i obecność ewentualnych uszkodzeń strukturalnych.

Tomografia komputerowa (TK). Wykorzystywana przed zabiegami operacyjnymi, zwłaszcza przy planowaniu endoprotezoplastyki.

W niektórych przypadkach zleca się badania laboratoryjne, by wykluczyć RZS lub infekcję.

Zwyrodnienie barku – leczenie

Leczenie zwyrodnienia barku zależy od zaawansowania zmian i ogólnego stanu pacjenta. Celem terapii jest ograniczenie bólu, poprawa funkcji i spowolnienie postępu choroby.

Leczenie farmakologiczne

Podstawę stanowią leki przeciwbólowe i przeciwzapalne – zarówno doustne, jak i miejscowe (żele, maści). W okresach zaostrzeń stosuje się także preparaty steroidowe, w tym iniekcje dostawowe. Czasami lekarz zaleca preparaty wspierające chrząstkę (np. kwas hialuronowy), choć ich skuteczność bywa ograniczona do wczesnych etapów choroby.

Leczenie operacyjne

Przy zaawansowanych zmianach lub braku poprawy po leczeniu zachowawczym rozważa się zabieg chirurgiczny. W grę wchodzą:

Artroskopia barku – minimalnie inwazyjna procedura oczyszczająca staw. Usuwa się np. osteofity i luźne fragmenty chrząstki,

Endoprotezoplastyka barku – wymiana stawu na implant. Wykonywana przy znacznych zniszczeniach. Po operacji konieczna jest rehabilitacja trwająca od kilku miesięcy do roku.

Leczenie naturalne i domowe

W łagodniejszych przypadkach sprawdza się modyfikacja trybu życia, unikanie dźwigania i obciążania barku, korzystanie z ciepłych okładów lub terapii wodnej. Pomocna może być także dieta wspierająca stawy – bogata w kwasy omega-3, witaminę D i wapń.

Zwyrodnienie stawu barkowego – ćwiczenia i rehabilitacja

Choć ból może zniechęcać do aktywności, unikanie ruchu tylko pogłębia problem. Odpowiednio dobrane ćwiczenia pomagają utrzymać zakres ruchu, poprawić elastyczność i zapobiec zanikowi mięśni. Rehabilitacja obejmuje m.in.:

Ćwiczenia rozciągające (np. tzw. „wahadło”),

Wzmacnianie mięśni obręczy barkowej,

Poprawę postawy i stabilizacji łopatki,

Naukę bezpiecznych wzorców ruchowych.

Warto wykonywać ćwiczenia na zwyrodnienie barku pod okiem fizjoterapeuty, który dostosuje plan do indywidualnych możliwości i sprawdzi poprawność techniki.

Zwyrodnienie barku – odpowiedzi na często zadawane pytania

Gdzie boli przy zwyrodnieniu barku? Najczęściej ból pojawia się z przodu i z boku barku, może promieniować do ramienia, ale zwykle nie przekracza łokcia.

Czego unikać przy zwyrodnieniu barku? Nie zaleca się dźwigania ciężarów, ruchów ponad głowę, spania na bolesnej stronie oraz długiego unieruchomienia ręki.

Czy zwyrodnienie barku samo przejdzie? Nie, ale odpowiednim leczeniem można skutecznie spowolnić jego rozwój i poprawić komfort życia. W zaawansowanych przypadkach pomocna bywa endoproteza.

Czy zwyrodnienie dotyczy tylko osób starszych? Nie. Choć ryzyko rośnie po 50. roku życia, choroba może rozwinąć się także u młodszych, np. w wyniku urazów, przeciążeń lub chorób zapalnych.

Zwyrodnienie barku – podsumowanie

Choć początkowo objawy zwyrodnienia barku wydają się niegroźne, z czasem utrudniają codzienne funkcjonowanie. Szybka reakcja pozwala ograniczyć ból, poprawić zakres ruchu i zachować sprawność na dłużej. Dbanie o barki, podobnie jak o kolana czy biodra, powinno być elementem świadomej profilaktyki zdrowia, zwłaszcza po 50. roku życia.

Bibliografia

https://orthoinfo.aaos.org/en/diseases–conditions/shoulder-pain-and-common-shoulder-problems/. [dostęp: 18.06.2025].

https://www.nhs.uk/conditions/shoulder-pain/. [dostęp: 18.06.2025].

https://www.mayoclinic.org/symptoms/shoulder-pain/basics/definition/sym-20050696. [dostęp: 18.06.2025].

Ból pod łopatką może dotyczyć osób w każdym wieku, niezależnie od stylu życia czy codziennej aktywności. U jednych wywołany jest przeciążeniem mięśni, u innych zwiastuje poważniejsze schorzenia. Co oznacza ten ból i jak sobie z nim skutecznie radzić?

Skąd się bierze ból pod łopatkami?

Przyczyny bólu pleców pod łopatkami bywają zróżnicowane. Czasami wystarczy niewłaściwa postawa, w innych przypadkach źródłem problemu są schorzenia wymagające leczenia specjalistycznego.

Przeciążenie mięśni. Najczęstsza przyczyna, szczególnie wśród osób spędzających długie godziny przy komputerze. Garbienie się i przebywanie w jednej pozycji prowadzi do napięcia mięśni przyłopatkowych.

Urazy mechaniczne. Stłuczenia, upadki czy wypadki komunikacyjne mogą uszkadzać tkanki otaczające łopatkę.

Choroby kręgosłupa. Zwyrodnienia odcinka szyjnego i piersiowego, dyskopatie, a także skolioza często dają objawy bólu pleców pod łopatkami.

Ból przeniesiony. Choroby serca, pęcherzyka żółciowego, trzustki lub wątroby potrafią wywoływać ból w tej okolicy pleców.

Infekcje i nowotwory. Występują rzadziej, ale są zagrożeniem wymagającym szybkiej diagnostyki.

Dodatkowo ból pod łopatką może nasilać:

Przewlekły stres i napięcie emocjonalne,

Brak ruchu i słaba kondycja mięśni grzbietowych

Źle dobrany materac lub poduszka,

Noszenie ciężkich toreb na jednym ramieniu,

Wady postawy utrwalone od młodego wieku.

Warto pamiętać, że niekiedy ból w plecach pod łopatkami to efekt sumowania się kilku czynników. Drobne urazy, przeciążenia oraz zaniedbania postawy kumulują się przez miesiące, a objawy ujawniają się dopiero po pewnym czasie.

Jak objawia się ból pleców pod łopatkami?

Dolegliwości związane z bólem pleców pod łopatkami mogą mieć różny charakter. U części pacjentów pojawia się nagle i jest ostry. U innych rozwija się stopniowo, trwając tygodniami, a nawet miesiącami. W konsekwencji prowadzi do przewlekłego dyskomfortu, problemów ze snem i obniżenia jakości życia. Długotrwałe dolegliwości mają wpływ nie tylko na funkcjonowanie fizyczne, ale również na nastrój czy samopoczucie. Co więcej, nieodpowiednia pozycja podczas snu dodatkowo obciąża mięśnie tej okolicy.

Ból może nasilać się przy ruchach ręką, dźwiganiu ciężarów oraz długotrwałym siedzeniu. Często promieniuje do karku, ramienia lub klatki piersiowej. Wielu pacjentów opisuje także uczucie pieczenia, mrowienia, a nawet drętwienia w obrębie łopatki. Niekiedy ból w plecach pod łopatkami występuje bez wyraźnej przyczyny, co utrudnia szybkie ustalenie źródła problemu.

Jak wygląda diagnostyka bólu pod łopatką?

Aby określić, co oznacza ból pleców pod łopatkami, lekarz przeprowadza dokładny wywiad oraz badanie fizykalne. Zbiera informacje o charakterze bólu, czasie trwania, czynnikach nasilających oraz dodatkowych objawach. W zależności od sytuacji specjalista może też zlecić dodatkowe badania:

RTG – obrazuje kości i kręgosłup, wykrywa złamania czy skrzywienia,

MRI – pokazuje dyski międzykręgowe, nerwy i tkanki miękkie,

TK – stosowana w skomplikowanych przypadkach anatomicznych,

USG – ocenia mięśnie, ścięgna i stany zapalne,

EMG – bada funkcjonowanie nerwów i mięśni,

Badania laboratoryjne i EKG – pozwalają wykryć schorzenia kardiologiczne lub metaboliczne.

W trudniejszych przypadkach wykonywane są dodatkowe testy funkcjonalne oceniające ruchomość i stabilizację obręczy barkowej oraz kręgosłupa piersiowego.

Do jakiego lekarza się zgłosić z bólem łopatki?

Początkowo warto odwiedzić lekarza rodzinnego, który skieruje pacjenta do odpowiedniego specjalisty:

Ortopedy – w problemach kostno-mięśniowych,

Neurologa – w schorzeniach nerwowych,

Kardiologa – przy bólach pochodzenia sercowego,

Gastroenterologa – gdy podejrzewa się schorzenia jamy brzusznej,

Fizjoterapeuty – w celu wdrożenia rehabilitacji.

Jak leczy się bóle pleców pod łopatkami?

Leczenie bólu w plecach pod łopatkami zależy od diagnozy i nasilenia objawów. W wielu sytuacjach wystarczają metody zachowawcze, jednak w poważniejszych stanach niezbędna bywa interwencja specjalistyczna.

Leczenie farmakologiczne

Leki przeciwzapalne, takie jak ibuprofen, zmniejszają stan zapalny i dolegliwości bólowe. Przy bardziej nasilonych objawach lekarz może zastosować preparaty o silniejszym działaniu przeciwbólowym, leki rozluźniające mięśnie lub wspomagające układ nerwowy. U części pacjentów stosuje się również preparaty miejscowe w formie maści czy plastrów.

Leczenie naturalne i domowe

W początkowej fazie można wypróbować też domowe sposoby, które obejmują:

Odpoczynek i unikanie ruchów nasilających ból,

Zimne kompresy w przypadku ostrego zapalenia,

Ciepłe okłady rozluźniające mięśnie,

Masaż ręczny lub automasaż piłeczką i wałkiem,

Relaksacyjne kąpiele poprawiające krążenie,

Korektę ergonomii stanowiska pracy,

Ćwiczenia rozciągające (uwaga: źle wykonywane ćwiczenia bardziej zaszkodzą, niż pomogą, dlatego warto poprosić kogoś – najlepiej fizjoterapeutę – o skontrolowanie naszej techniki).

Leczenie operacyjne

Operacja rozważana jest przy dużych przepuklinach dyskowych uciskających nerwy, trwałych uszkodzeniach kręgosłupa, nowotworach oraz ciężkich zakażeniach.

Rehabilitacja i ćwiczenia – ważny element leczenia

Ruch i profesjonalna fizjoterapia to podstawa profilaktyki i leczenia przewlekłych bólów pleców pod łopatkami. Pod okiem fizjoterapeuty pacjenci uczą się prawidłowej postawy, wzmacniają mięśnie grzbietu i rozciągają napięte partie. Do zalecanych ćwiczeń należą:

Ściąganie łopatek przy ścianie,

Rozciąganie klatki piersiowej i szyi,

Wzmacnianie mięśni grzbietu gumami oporowymi,

Mobilizacja kręgosłupa piersiowego,

Ćwiczenia oddechowe poprawiające pracę przepony.

Regularna aktywność znacząco zmniejsza ryzyko nawrotów dolegliwości. Co więcej, poprawa siły i elastyczności mięśni grzbietowych sprzyja lepszej pracy całego kręgosłupa i zwiększa odporność na codzienne przeciążenia.

Ból łopatki – najczęstsze pytania pacjentów

Czy ból pod łopatką może oznaczać zawał? Tak. Ból przeniesiony z serca może pojawić się pod łopatką, szczególnie u kobiet. Nagły ból z dusznością i osłabieniem wymaga pilnej pomocy medycznej.

Jak odróżnić ból mięśniowy od neurologicznego? Mięśniowy nasila się przy ruchu i dotyku, neurologiczny bywa połączony z mrowieniem, drętwieniem oraz osłabieniem kończyny.

Czy długie siedzenie przy biurku może być przyczyną bólu? Zdecydowanie tak. Przeciążenie mięśni przyłopatkowych podczas długotrwałej pracy siedzącej jest częstą przyczyną bólu pleców pod łopatkami.

Czy domowe metody wystarczą? W łagodnych przypadkach – tak. Jeśli jednak ból nie ustępuje, nasila się lub towarzyszą mu inne objawy, konieczna jest konsultacja lekarska.

Jak reagować na ból po urazie? W przypadku urazu i silnego bólu należy szybko skonsultować się z lekarzem, aby wykluczyć złamania lub uszkodzenia tkanek.

Ból łopatki – podsumowanie

Bóle pleców pod łopatkami nie zawsze oznaczają poważną chorobę, ale nigdy nie należy ich bagatelizować. Wczesna diagnostyka, odpowiednie leczenie i profilaktyka pozwalają uniknąć przewlekłych problemów i utrzymać pełną sprawność na co dzień.

Bibliografia

https://www.mayoclinic.org/symptoms/shoulder-pain/basics/definition/sym-20050696. [dostęp: 17.06.2025].

https://www.verywellhealth.com/pain-between-the-shoulder-blades-297066. [dostęp: 17.06.2025].

https://www.clevelandclinic.org/health/diseases/16581-referred-pain. [dostęp: 17.06.2025].

Uszkodzenie stożka rotatorów zagraża wszystkim: młodszym i starszym, sportowcom i nielubiącym ruchu, pracownikom biurowym i fizycznym. Przyjrzymy się więc bliżej tej częstej dolegliwości: przyczynom, objawom i leczeniu. Zapraszamy do lektury!

Uszkodzenie stożka rotatorów – dlaczego tak powszechne?

Stożek rotatorów to grupa czterech mięśni łączących łopatkę ze stawem barkowym i ich ścięgien. Stabilizują one głowę kości ramiennej w panewce i umożliwiają unoszenie oraz rotację ramienia. Ponieważ staw barkowy ma największy zakres ruchu i – w przeciwieństwie do innych (np. biodra) – niejako „wisi w powietrzu”, utrzymujące go mięśnie cały czas pracują. Są przez to najbardziej narażone urazy o różnym nasileniu: od łagodnych zmian zwyrodnieniowych, przez stan zapalny, aż po zerwanie lub naderwanie ścięgna.

Uszkodzenie stożka rotatorów – przyczyny

Chociaż uraz mechaniczny może naderwać, a nawet zerwać mięśnie, to jednak uszkodzenia stożka rotatorów w 95% wynikają z przeciążenia i degeneracji ścięgien.

Nieprawidłowo wykonywane, monotonne ruchy ramienia (szczególnie nad głowę) np. podczas prac budowlanych czy aktywności sportowej (tenis, koszykówka, siatkówka, ćwiczenia z ciężarami) mogą powodować mikrourazy, a następnie zwapnienia mięśni, które coraz bardziej ograniczają ruch barku i generują dalsze urazy (zobacz naszą ofertę leczenia artroskopii barku)

Na uszkodzenie stożka rotatorów narażone są także osoby nieaktywne fizycznie, które spędzają dużo czasu przed monitorem. Wynikające z tego osłabienie mięśni sprawia, że unoszenie ciężaru przy jednoczesnej rotacji ramienia w trakcie codziennych zajęć (np. zdjęcie pudełka z szafy) może skończyć się ich uszkodzeniem.

Do czynników ryzyka zalicza się też wiek powyżej 60. roku życia, predyspozycje genetyczne oraz choroby metaboliczne (nadwaga, cukrzyca), prowadzące do osłabienia ścięgien.

Uszkodzony stożek rotatorów – objawy

Objawy uszkodzenia stożka rotatorów zależą od stopnia ich degeneracji. Na początku urazowi towarzyszy ból w uszkodzonym obszarze oraz ograniczenie ruchomości stawu, szczególnie po wysiłku lub podczas nagłego uniesienia rąk nad głowę. Z czasem ból staje się mocniejszy i pojawia się osłabienie siły mięśniowej. Niektórzy skarżą się także na krepitacje (trzaski, trzeszczenia) w stawie barkowym podczas ruchu. Ponieważ przekłada się to na trudności w codziennym funkcjonowaniu (czesaniu włosów, umyciu się, zapięciu biustonosza), zazwyczaj dopiero w tym momencie cierpiący szukają pomocy u specjalistów.

W zaawansowanych uszkodzeniach stożka rotatorów z czasem zarówno ból, jak i znaczne ograniczenie mobilności stają się przewlekłe – budzą w nocy, utrudniają prowadzenie auta i nie pozwalają dłużej wysiedzieć w jednej pozycji. W przypadku traum i urazów charakterystycznym objawem jest też opuchlizna i zaczerwienienie barku.

Uszkodzenie stożka rotatorów – diagnostyka

Diagnostyka uszkodzenia stożka rotatorów obejmuje:

Dokładny wywiad,

Wykonanie testów, które oceniają siłę i bolesność ruchów rotacyjnych,

Badania obrazowe – USG i RTG, zaś do określenia stopnia zmian zwyrodnieniowych – rezonans magnetyczny.

Diagnostyką tego schorzenia zajmują się przede wszystkim specjaliści ortopedii i traumatologii narządu ruchu.

Uszkodzenie stożka rotatorów – leczenie

Jak leczyć uszkodzony stożek rotatorów? W większości przypadków terapię rozpoczyna się od metod zachowawczych. Zaleca się odpoczynek i unikanie obciążeń barku. W początkowej fazie redukuje się stan zapalny oraz wykonuje zabiegi fizykoterapeutyczne, które przyspieszają regenerację tkanek i zmniejszają ból.

Uszkodzenie stożka rotatorów – farmakoterapia

Jakie leki na uszkodzenie stożka rotatorów? W zaawansowanym stadium podaje się niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. ibuprofen, diklofenak) oraz preparaty złożone z lidokainą czy kapsaicyną w formie maści.

Uszkodzenie stożka rotatorów – operacja

Kiedy operacja stożka rotatorów jest konieczna? Zabiegi chirurgiczne wprowadza się, gdy leczenie zachowawcze nie przynosi poprawy lub gdy doszło do znacznego uszkodzenia ścięgien. Najczęściej wykonuje się wówczas małoinwazyjną rekonstrukcję ścięgien za pomocą cienkich narzędzi i kamery.

Uszkodzenie stożka rotatorów barku – rehabilitacja

Jaka rehabilitacja na stożek rotatorów pomoże? Program rehabilitacji można podzielić na pooperacyjny i zachowawczy. Mimo nieznacznych różnic oba rodzaje ćwiczeń skupiają się na zmniejszeniu napięcia mięśni stożka rotatorów, utrzymanie i zwiększenie zakresu ich mobilności, a co za tym idzie – także zniwelowanie bólu. Znaczenie ma też fizjoterapia – terapeuci często stosują taping i masaż oraz uczą pacjenta bezpiecznych ruchów i ćwiczeń.

Uszkodzenie stożka rotatorów ćwiczenia

Wiele ćwiczeń regenerujących stożek rotatorów można wykonywać samodzielnie w domu. Warto zacząć od łagodnego rozciągania i izometrycznych ćwiczeń górnych partii ciała (np. przyciskanie dłoni do ściany w zgiętym łokciu, plank albo wznosy ramion w leżeniu na brzuchu). Stopniowo można przejść do ćwiczeń oporowych wykorzystujących taśmy i lekkie ciężarki.

Uszkodzenie stożka rotatorów – często zadawane pytania

Ile trwa leczenie uszkodzenia stożka rotatorów? Czas rekonwalescencji jest zmienny. Rehabilitacja po urazie zwykle trwa ok. 6 miesięcy, ale może wydłużyć się nawet do roku.

Jaki lekarz leczy stożek rotatorów? Na pierwszą wizytę z bólem barku zwykle idzie się do ortopedy, ewentualnie do traumatologa narządu ruchu.

Czy ścięgna stożka rotatorów same się zrastają? Niewielkie uszkodzenia (naciągnięcia, naderwania) mogą ulec zagojeniu, ale ścięgna barku mają słabe ukrwienie, dlatego większe ubytki nie wracają do poprzedniego stanu bez interwencji.

Uszkodzenie stożka rotatorów — podsumowanie

Czego unikać, aby zaoszczędzić sobie dyskomfortu związanego z uszkodzeniem stożka rotatorów? Bez względu na wiek – braku aktywności i odwodnienia. Nieużywane i „wysuszone” mięśnie są mniej elastyczne, a przez to bardziej podatne na urazy. Unikaj też nadmiernego obciążania barku i wykonywania ćwiczeń bez odpowiedniej rozgrzewki. Zarówno podczas samodzielnych treningów, jak i rehabilitacji dobieraj ćwiczenia dobrane do swojego wieku i możliwości.

Bibliografia

https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/rotator-cuff-injury/symptoms-causes/syc-20350225. [dostęp: 13.06.2025].

https://podyplomie.pl/medical-tribune/17931,rehabilitacja-w-zespole-bolesnego-barku. [dostęp: 13.06.2025].

https://www.mp.pl/pacjent/ortopedia/choroby-urazy/320556,uszkodzenie-stozka-rotatorow-przyczyny-objawy-leczenie. [dostęp: 13.06.2025].

Zapalenie kaletki maziowej objawia się m.in. bólem, obrzękiem i ograniczeniem ruchomości w stawach. Wczesna diagnoza i właściwe leczenie mają decydujące znaczenie dla skuteczności terapii, dlatego warto dowiedzieć się więcej na ten temat.

Czym jest zapalenie kaletki maziowej?

Kaletki maziowe to niewielkie struktury przypominające woreczki wypełnione płynem. Znajdują się w miejscach, gdzie ścięgna, mięśnie i kości mogą ocierać się o siebie podczas ruchu, m.in. w obrębie kolan, bioder, łokci, barków czy pięt. Ich zadaniem jest zmniejszanie tarcia i ochrona tkanek przed przeciążeniem. Gdy dochodzi do podrażnienia lub uszkodzenia kaletki, pojawia się stan zapalny, objawiający się bólem, zaczerwienieniem i obrzękiem.

W organizmie występuje wiele kaletek maziowych, ale niektóre lokalizacje są szczególnie podatne na zapalenie. Nazwy tych kaletek wynikają z ich anatomicznego położenia, a część z nich doczekała się również potocznych określeń schorzeń, które ich dotyczą:

Kaletka łokciowa – w łokciu (zapalenie nazywa się potocznie „łokciem studenta”),

Kaletka przedrzepkowa – w kolanie (zapalenie to „kolano posadzkarza”),

Kaletka krętarzowa – po bocznej stronie biodra,

Kaletka podbarkowa – pod wyrostkiem barkowym.

Co powoduje zapalenie kaletki maziowej?

Stan zapalny kaletki może wynikać zarówno z jednorazowego urazu, jak i powtarzających się mikrourazów. Zazwyczaj odpowiadają za niego konkretne czynniki, które uszkadzają strukturę kaletki lub zaburzają jej funkcję. Wśród najczęstszych przyczyn wymienia się:

Długotrwałe przeciążenia mechaniczne (np. częste klęczenie, opieranie się łokciem),

Nieprawidłową technikę podczas ćwiczeń lub pracy fizycznej,

Urazy i kontuzje (upadki, uderzenia),

Infekcje bakteryjne (np. zakażenie Staphylococcus aureus),

Choroby zapalne, takie jak dna moczanowa czy reumatoidalne zapalenie stawów,

Nieprawidłową biomechanikę ruchu lub złą postawę ciała.

Zapalenie kaletki maziowej – objawy

Jakie są objawy zapalenia kaletki maziowej? Dolegliwości mogą się różnić w zależności od lokalizacji kaletki, ale zwykle są dość charakterystyczne, a ich intensywność wzrasta wraz z rozwojem stanu zapalnego. Do najczęstszych symptomów zapalenia kaletki należą:

Ból nasilający się przy poruszaniu daną kończyną,

Obrzęk i wyczuwalny guz w miejscu kaletki,

Ocieplenie i zaczerwienienie skóry,

Ograniczenie ruchomości stawu,

Tkliwość przy dotyku,

Gorączka i objawy ogólne (w przypadkach zakażenia).

Jak diagnozuje się stan zapalny kaletki?

W diagnostyce zapalenia kaletki lekarz bierze pod uwagę objawy kliniczne oraz wykonuje badania obrazowe i laboratoryjne. Ich dobór zależy od podejrzewanej przyczyny i lokalizacji stanu zapalnego. Najczęściej wykorzystywane metody diagnostyczne to:

USG stawu – uwidocznienie płynu i cech zapalenia,

Rezonans magnetyczny (MR) – dokładniejsza ocena struktur okołostawowych,

Badania laboratoryjne – analiza płynu z kaletki i morfologia z CRP w przypadku infekcji.

Do jakiego lekarza z zapaleniem kaletki?

Wybór specjalisty zależy od przyczyny zapalenia. Najczęściej konieczna jest konsultacja ortopedyczna (np. przy przeciążeniach, urazach), a w razie potrzeby kieruje się pacjenta również do innych specjalistów:

Reumatologa – w chorobach zapalnych,

Chirurga – przy zakażeniach wymagających drenażu lub operacji.

Zapalenie kaletki maziowej — leczenie

Jak leczyć zapalenie kaletki maziowej? Zależy to od przyczyny i nasilenia objawów, a także lokalizacji (można tu wspomnieć o zapaleniu kaletki maziowej biodra – leczenie wymaga często unieruchomienia całej kończyny i bardziej zaawansowanych technik fizjoterapeutycznych). W większości przypadków stosuje się terapię zachowawczą, łącząc leczenie farmakologiczne, odpoczynek i fizjoterapię.

Farmakoterapia

Leczenie farmakologiczne opiera się głównie na redukcji stanu zapalnego i złagodzeniu dolegliwości bólowych. Najczęściej stosuje się:

Doustne i miejscowe niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ),

Antybiotyki (przy potwierdzonej infekcji),

Iniekcje glikokortykosteroidów (w przypadkach opornych na leczenie farmakologiczne).

Domowe sposoby na zapalenie kaletki maziowej

W początkowej fazie zapalenia można wypróbować domowe metody, które często przynoszą znaczną ulgę (szczególnie wtedy, gdy objawy są umiarkowane). Zalecane działania to:

Okłady z lodu (3-4 razy dziennie po 15 minut),

Stosowanie maści zawierających substancje chłodzące i przeciwzapalne, np. z mentolem lub diklofenakiem,

Zadbanie o ergonomię stanowiska pracy, np. podkładki pod łokcie lub kolana,

Aplikowanie naturalnych preparatów, np. żywokostu, olejku muszkatołowego.

Pomocne może się też okazać unieruchomienie lub odciążenie stawu (orteza, laska), jednak wcześniej najlepiej skonsultować się z lekarzem albo fizjoterapeutą.

Leczenie operacyjne

Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi efektu, może być konieczna interwencja chirurgiczna. Zabiegi wykonywane są w sposób możliwie najmniej inwazyjny. Dostępne opcje to m.in. drenaż kaletki (odprowadzenie nadmiaru płynu) i resekcja kaletki (całkowite usunięcie zmienionej zapalnie struktury, np. w zapaleniu kaletki przedrzepkowej).

Zapalenie kaletki maziowej — rehabilitacja i ćwiczenia

Po ustąpieniu objawów ostrych wprowadza się fizjoterapię, która ma na celu przywrócenie sprawności stawu i zapobieganie nawrotom choroby. W programie rehabilitacyjnym uwzględnia się:

Krioterapię miejscową (leczenie zimnem),

Laseroterapię i magnetoterapię,

Jonoforezę z lekami przeciwzapalnymi,

Ćwiczenia poprawiające zakres ruchu i wzmacniające mięśnie stabilizujące staw.

Zapalenie kaletki maziowej — odpowiedzi na pytania pacjentów

Poniżej publikujemy wyjaśnieniu kilku spraw, o które często pytają pacjenci w związku z zapaleniem kaletki maziowej.

Czy zapalenie kaletki maziowej samo przejdzie? Może, jeśli objawy są łagodne i zostanie zapewniony odpoczynek. Gdy ból i obrzęk utrzymują się powyżej tygodnia, potrzebna jest konsultacja medyczna.

Czy zapalenie kaletki jest groźne? Nieleczone może prowadzić do ropnia, ograniczenia ruchomości lub zakażenia ogólnoustrojowego. Wczesna interwencja znacząco zmniejsza to ryzyko.

Czy można ćwiczyć z zapaleniem kaletki? W fazie ostrej należy ograniczyć aktywność. Powrót do ćwiczeń powinien odbywać się stopniowo, najlepiej pod okiem fizjoterapeuty.

Czy zapalenie kaletki boli? Najczęściej tak.

Ile trwa stan zapalny kaletki i leczenie? W przypadku łagodnych postaci – od kilku dni do 2 tygodni. Przy przewlekłym zapaleniu kaletki maziowej czas terapii może być dłuższy i wymagać rehabilitacji.

Zapalenie kaletki maziowej — podsumowanie

Zapalenie kaletki maziowej wymaga kompleksowego podejścia. Nieleczone może prowadzić do obniżenia jakości życia i ograniczenia sprawności. Za to szybkie konsultowanie objawów oraz odpowiednia profilaktyka (np. modyfikacja ergonomii pracy) pozwalają zmniejszyć ryzyko i choroby, i jej nawrotów.

Bibliografia

https://www.mp.pl/pacjent/ortopedia/choroby-urazy/141769,zapalenie-kaletek-maziowych. [dostęp: 13.05.2025].

https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/10918-bursitis. [dostęp: 13.05.2025].

https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/bursitis/symptoms-causes/syc-20353242. [dostęp: 13.05.2025].

https://www.nhs.uk/conditions/bursitis/. [dostęp: 13.05.2025].

Uczucie przeskakiwania, specyficzne kliknięcie biodrze lub nieprzyjemny trzask podczas chodzenia, wstawania albo biegania – to objawy, które mogą świadczyć o zespole trzaskającego biodra. Skąd się bierze i co zrobić, by problem się nie pogłębił?

Czym jest biodro trzaskające?

Zespół trzaskającego biodra (Snapping Hip Syndrome – SHS) to zestaw objawów, w którym podczas poruszania nogą słychać charakterystyczny dźwięk przypominający „kliknięcie”, „trzask” lub „przeskok”. Zjawisko to wynika z przesuwania się ścięgien lub mięśni nad strukturami kostnymi w okolicy biodra. U części pacjentów prowadzi do bólu, stanu zapalnego i ograniczenia ruchomości.

Zespół trzaskającego biodra – rodzaje

W zależności od miejsca i mechanizmu powstawania dźwięku wyróżnia się trzy podstawowe typy trzaskającego (strzelającego) biodra:

Zewnętrzne – najczęściej diagnozowana postać. Dochodzi do tarcia pasma biodrowo-piszczelowego o krętarz większy kości udowej. Objawy nasilają się przy wchodzeniu po schodach, bieganiu lub dłuższym staniu. Często pojawia się tkliwość po bocznej stronie biodra,

Wewnętrzne – związane z przesuwaniem się ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego po wyniosłościach kostnych. Charakterystyczne dla sportowców i osób z wadami postawy. Dolegliwości lokalizują się w okolicy pachwiny,

Wewnątrzstawowe – najrzadszy typ, wywołany uszkodzeniem obrąbka stawowego, chrząstki lub obecnością ciał wolnych w stawie. Często towarzyszy mu ból i ograniczenie zakresu ruchu.

Trzaskające biodro – przyczyny

Zespół trzaskającego biodra może rozwijać się z różnych powodów – zarówno mechanicznych, jak i anatomicznych. Do najczęstszych przyczyn zalicza się:

Przeciążenia związane z aktywnością fizyczną (szczególnie u biegaczy, tancerzy, gimnastyków),

Przykurcze mięśni zginaczy biodra,

Wady postawy (np. przodopochylenie miednicy, różna długość kończyn),

Koślawość kolan,

Urazy biodra w przeszłości,

Zaburzenia biomechaniki chodu,

Zmiany zwyrodnieniowe w stawie biodrowym.

U młodszych pacjentów objawy często pojawiają się w okresie intensywnego wzrostu, kiedy mięśnie i ścięgna nie nadążają za rozwojem układu kostnego. Warto też dodać, że napięcie mięśniowe często utrwala się u osób prowadzących siedzący tryb życia.

Biodro trzaskające – objawy

Najbardziej charakterystycznym objawem jest słyszalny i wyczuwalny trzask podczas poruszania nogą. W zależności od nasilenia dolegliwości pacjenci mogą skarżyć się na:

Tępy, miejscowy ból biodra nasilający się przy ruchu,

Obrzęk w okolicy stawu,

Ograniczenie zakresu ruchu,

Utrudnione chodzenie, bieganie i stanie, zwłaszcza przez dłuższy czas.

Objawy mogą pojawiać się stopniowo lub nagle – zwłaszcza po intensywnym wysiłku fizycznym. W zaawansowanych przypadkach nawet zmiana pozycji ciała podczas snu może wywołać dyskomfort.

Diagnostyka – jak rozpoznać trzaskające biodro?

Dokładna diagnostyka umożliwia zaplanowanie właściwej strategii leczenia. Podstawą rozpoznania trzaskającego biodra są szczegółowy wywiad i badanie fizykalne. Lekarz ortopeda oceni zakres ruchu, napięcie mięśni i poprosi o wykonanie ruchów prowokujących objawy. W celu potwierdzenia diagnozy i wykluczenia innych schorzeń wykonuje się też badania obrazowe:

USG biodra – do oceny ścięgien i mięśni podczas ruchu,

Rezonans magnetyczny (MR) – przy podejrzeniu uszkodzeń wewnątrzstawowych,

RTG – do obrazowania budowy kostnej stawu.

Trzaskające biodro – leczenie

W większości przypadków leczenie ma charakter zachowawczy i nie wymaga operacji. Dobór terapii zależy od rodzaju schorzenia, nasilenia objawów oraz stylu życia pacjenta.

Do jakiego lekarza się zgłosić?

W przypadku objawów sugerujących trzaskające biodro należy umówić się na wizytę u ortopedy. W leczeniu bywa również pomocna współpraca z fizjoterapeutą.

Leczenie farmakologiczne

Farmakoterapia w zespole trzaskającego biodra ma na celu łagodzenie bólu i stanu zapalnego. Obejmuje m.in.:

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ),

Zastrzyki sterydowe podawane pod kontrolą USG (w przypadku ostrego bólu).

Leczenie naturalne i domowe

W leczeniu trzaskającego biodra pomocne okazuje się przede wszystkim unikanie czynności nasilających objawy (np. schodzenia po schodach). Można też robić ćwiczenia rozciągające zginacze biodra, pasmo biodrowo-piszczelowe i mięsień pośladkowy średni, a także zimne okłady na bolesne miejsce.

Biodro trzaskające – operacja

Gdy leczenie zachowawcze zawodzi, a dolegliwości znacząco wpływają na jakość życia, ortopeda może zaproponować zabieg artroskopowy:

Wydłużenie pasma biodrowo-piszczelowego (typ zewnętrzny),

Uwolnienie ścięgna biodrowo-lędźwiowego (typ wewnętrzny),

Artroskopia stawu biodrowego (typ wewnątrzstawowy).

Procedura jest małoinwazyjna i często wykonywana w trybie jednodniowym.

Trzaskające biodro – ćwiczenia i rehabilitacja

Kiedy pojawia się trzaskające biodro, fizjoterapia jest podstawą skutecznego leczenia. Zalecane są:

Ćwiczenia rozciągające i mobilizujące,

Trening stabilizacyjny,

Masaż tkanek głębokich i terapia punktów spustowych,

Zabiegi wspomagające (kinesiotaping, fala uderzeniowa, krioterapia).

W planie ćwiczeń warto uwzględnić regularne rozciąganie zginaczy biodra oraz wzmacnianie mięśni pośladkowych. Dobrym uzupełnieniem terapii bywa praca nad propriocepcją, czyli czuciem głębokim, poprawiająca kontrolę ruchu. Fizjoterapeuta może też zaproponować ćwiczenia z użyciem taśm oporowych lub piłek sensorycznych, które wspierają stabilność miednicy. Efektywna rehabilitacja pozwala nie tylko wyeliminować objawy, ale również przeciwdziałać ich nawrotowi w przyszłości.

Biodro trzaskające – najczęściej zadawane pytania

Jak długo trwa leczenie? W łagodnych przypadkach objawy mogą ustąpić po kilku tygodniach rehabilitacji. Przy większym nasileniu konieczna jest terapia trwająca 2-3 miesiące.

Czy mogę uprawiać sport przy trzaskającym biodrze? Po ustąpieniu objawów można wrócić do aktywności. Ważne, by regularnie wzmacniać mięśnie biodra.

Czy problem może wrócić? Tak, zwłaszcza jeśli nie zostaną skorygowane przyczyny biomechaniczne, np. nieprawidłowa postawa czy brak równowagi mięśniowej.

Trzaskające biodro – podsumowanie

Biodro trzaskające to dość częsta dolegliwość, szczególnie u osób aktywnych fizycznie. Choć zwykle nie stanowi zagrożenia dla zdrowia, ignorowane objawy mogą prowadzić do przewlekłego bólu i ograniczeń ruchowych. Im szybciej zostanie wdrożona rehabilitacja i korekta biomechaniki ciała, tym większe szanse na trwałe złagodzenie objawów. Uporczywe trzaski nie muszą oznaczać końca aktywności fizycznej – właściwe działania pozwalają wrócić do pełnej sprawności bez bólu i dyskomfortu.

Bibliografia

https://my.clevelandclinic.org/patient-stories/674-hip-arthroscopy-patient-gets-pain-relief-and-enjoys-fishing-again. [dostęp: 13.05.2025].

https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC11062866/. [dostęp: 13.05.2025].

https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC8523752/. [dostęp: 13.05.2025].

Pęknięta łąkotka to jeden z najczęstszych urazów kolana, który może mieć charakter ostry albo przewlekły. Sprawdź, jakie są objawy pękniętej łąkotki, jak wygląda leczenie, czy pęknięta łąkotka może się zrosnąć oraz ile trwa powrót do sprawności.

Pęknięta łąkotka w kolanie – jak wygląda uraz?

Łąkotki to struktury chrzęstno-włókniste w kolanie, które działają na staw jak amortyzator i stabilizator. Po wewnętrznej stronie znajduje się łąkotka przyśrodkowa (medialna – to ona najczęściej ulega uszkodzeniu), a po zewnętrznej – łąkotka boczna. Pęknięcie łąkotki polega na przerwaniu ciągłości tej struktury, czyli powstaniu szczeliny (rozdarcia). W zależności od przebiegu i lokalizacji rozdarcia wyróżnia się pęknięcie:

Podłużne (wertykalne) – wzdłuż długości łąkotki,

Radialne (poprzeczne) – promieniście od wewnętrznej krawędzi łąkotki na zewnątrz,

Poziome – rozwarstwienie łąkotki w poprzek jej struktury (często na skutek zmian degeneracyjnych),

Typu flap (klapowe) – nieregularne rozdarcie (fragment chrząstki tworzy „klapkę”),

Degeneracyjne – postrzępienie lub wielokierunkowe pęknięcia związane ze zużyciem chrząstki, typowe u osób starszych.

Pęknięcie łąkotki bywa też klasyfikowane według stref ukrwienia, co ma znaczenie przy ewentualnym gojeniu się urazu. Strefa czerwona (dobrze ukrwiona) znajduje się w zewnętrznej części, a biała (słabo ukrwiona) – w wewnętrznej.

Pęknięta łąkotka – przyczyny

Bezpośrednia przyczyna pęknięcia łąkotki to pechowa kombinacja ruchu i obciążenia stawu, czyli działanie zbyt dużej siły na kolano, zwłaszcza połączone z ruchem rotacyjnym:

Nagły skręt lub obrót kolana, np. gwałtowna zmiana kierunku biegu, pivotowanie (często przy grze w piłkę nożną, koszykówkę, tenisa itp.),

Głębokie klęknięcie lub kucnięcie, np. podnoszenie ciężaru z przysiadu,

Bezpośredni uraz, np. uderzenie w kolano, upadek (nieraz dochodzi wtedy do uszkodzenia innych struktur, m.in. więzadeł).

Przyczyny degeneracyjne również mają związek z działaniem siły, z tym że długotrwałym. Dzieje się tak z powodu zmniejszonej elastyczności i zużycia łąkotki, która pęka pod wpływem nawet niewielkiego obciążenia lub urazu (złe stąpnięcie, wstanie z krzesła itp.).

Pęknięta łąkotka w kolanie – objawy

Jak rozpoznać pęknięcie łąkotki? Dolegliwości mogą pojawić się od razu w momencie kontuzji lub narastać stopniowo w ciągu kolejnych godzin. Do typowych symptomów należą:

Ból kolana – zwykle zlokalizowany po bokach stawu (szpara stawowa), czasami tylko przy określonych ruchach,

Trzask w momencie urazu – słyszalnie chrupnięcie, „kliknięcie” itp.,

Obrzęk i sztywność – opuchlizna może stopniowo narastać przez 1-2 dni,

Trudność z pełnym wyprostowaniem lub zgięciem kolana – bywa, że uszkodzona struktura mechanicznie blokuje ruch (np. fragment chrząstki przemieszcza się wewnątrz stawu, często przy pęknięciu podłużnym),

Niestabilność i „uciekanie” kolana – wynika z zaburzenia normalnej pracy stawu i odruchowego osłabienia mięśni z powodu bólu.

Do jakiego lekarza z podejrzeniem pęknięcia łąkotki? Diagnostyka

Rozpoznanie pękniętej łąkotki opiera się na wywiadzie (okoliczności urazu, charakter objawów), badaniu fizykalnym kolana oraz badaniach obrazowych. Pierwszym krokiem jest wizyta u specjalisty – najlepiej lekarza ortopedy, ewentualnie lekarza medycyny sportowej. W przypadku ostrego urazu z poważnymi objawami (silny ból, niemożność obciążenia nogi, zablokowane kolano) można zgłosić się na ostry dyżur urazowy. W celu potwierdzenia diagnozy i oceny rozległości uszkodzenia wykonuje się badania obrazowe:

Rezonans magnetyczny (MR) – najbardziej wskazany, ponieważ uwidacznia struktury miękkie (do takich zaliczają się łąkotki) w dużej rozdzielczości. Pozwala też ustalić, czy doszło do innych urazów (np. więzadeł, chrząstki),

Tomografia komputerowa z kontrastem podanym dostawowo – wykonuje się u osób z przeciwwskazaniem do MR,

RTG kolana (prześwietlenie) – do wykluczenia lub potwierdzenia złamań albo poważnych zmian zwyrodnieniowych (sama łąkotka nie jest widoczna),

Artroskopia diagnostyczna – metoda inwazyjna, rzadko stosowana wyłącznie w celach diagnostycznych, częściej wybierana od razu jako zabieg leczniczy (można usunąć albo zszyć fragment łąkotki),

USG kolana – rzadko, głównie do oceny obecności płynu w kolanie.

Pęknięta łąkotka w kolanie – leczenie

Decyzję o sposobie leczenia pękniętej łąkotki zawsze podejmuje się indywidualnie, po ocenie wszystkich czynników. W wielu przypadkach terapię zaczyna się zachowawczo, a zabieg operacyjny rezerwuje na sytuacje, gdy jest to rzeczywiście konieczne. Na początku stosuje się protokół RICE (Rest – odpoczynek, Ice – chłodzenie, Compression – ucisk, Elevation – uniesienie) i leki przeciwzapalne. Następnie wdraża się rehabilitację.

Pęknięta łąkotka bez operacji – czy da się wyleczyć?

Czy pękniętą łąkotkę trzeba operować? Zalecenie ortopedów często brzmi: najpierw leczenie zachowawcze, potem ewentualnie zabieg. W praktyce oznacza to kilka tygodni fizjoterapii i obserwacji, czy następuje poprawa. Najczęściej lekarze podejmują decyzję o wstrzymaniu się z interwencją chirurgiczną, jeżeli:

Dolegliwości nie mają dużego nasilenia i kolano nie wykazuje cech tzw. objawu mechanicznego (brak blokowania stawu),

Uszkodzenie dotyczy mniejszego obszaru, zwłaszcza w lepiej ukrwionej części łąkotki,

Pacjent jest w stanie funkcjonować na co dzień, a ból stopniowo się zmniejsza dzięki rehabilitacji.

Bezwzględnym wskazaniem do operacji jest mechaniczna blokada stawu (gdy fragment łąkotki utkwił w stawie i uniemożliwia ruch). Ale ponieważ artroskopia wiąże się z pewnym ryzykiem i ingeruje w strukturę kolana, zabieg wykonuje się w ostateczności.

Czy pęknięta łąkotka może się zrosnąć?

Tak, ale tylko w dobrze ukrwionej części łąkotki (tzw. strefa czerwona). Pęknięcia w części wewnętrznej nie zrastają się samoistnie i mogą wymagać zabiegu.

Pęknięta łąkotka – ile trwa leczenie?

Jeśli leczenie obywa się bez operacji, trzeba nastawić się na kilka tygodni do kilku miesięcy rehabilitacji. Ból i obrzęk zwykle ustępują w ciągu parunastu dni do kilku tygodni, ale pełny powrót do sprawności może zająć 6-8 tygodni, a w przypadku większych uszkodzeń nawet do 3 miesięcy.

Ćwiczenia na pękniętą łąkotkę

Niezależnie od tego, czy uraz to pęknięta łąkotka boczna, czy pęknięta łąkotka przyśrodkowa, rehabilitacja przebiega tak samo i skupia się na wzmocnieniu mięśni stabilizujących kolano (m.in. czworogłowy uda) oraz odzyskaniu pełnego zakresu ruchu. W zależności od etapu leczenia mogą to być ćwiczenia izometryczne, półprzysiady, ćwiczenia równowagi, rozciąganie i mobilizacja – koniecznie pod okiem fizjoterapeuty!

Pęknięta łąkotka – dodatkowe kwestie

Poniżej znajdziesz wyjaśnienia kilku kwestii, które często nurtują pacjentów.

Pęknięta łąkotka a jazda na rowerze. Zalecana po ustąpieniu bólu, pomaga w rehabilitacji (np. rower stacjonarny).

Pęknięta łąkotka a bieganie. Nie zaleca się przed zakończeniem leczenia.

Czy z pękniętą łąkotką można chodzić? Tak, ale ostrożnie i w miarę postępów leczenia.

Pęknięta łąkotka – podsumowanie

Pęknięta łąkotka w kolanie wymaga indywidualnej diagnozy i leczenia. Często udaje się to bez operacji, jednak wymaga to wytrwałej rehabilitacji i unikania przeciążeń. Wczesna reakcja chroni przed zwyrodnieniem i przewlekłym bólem. W razie utrzymujących się objawów warto rozważyć artroskopię.

Bibliografia

https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/torn-meniscus/symptoms-causes/syc-20354818. [dostęp: 7.05.2025].

https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/17219-torn-meniscus. [dostęp: 7.05.2025].

https://orthoinfo.aaos.org/en/diseases–conditions/meniscus-tears/. [dostęp: 7.05.2025].

https://www.mp.pl/pacjent/ortopedia/choroby-urazy/249200,uszkodzenia-lakotek. [dostęp: 7.05.2025].