Schorzenia

Operacja wszczepienia endoprotezy kolana to dla wielu osób szansa na życie bez bólu i ograniczeń ruchowych. Zabieg to jednak dopiero początek drogi – równie ważna jest rehabilitacja, która pozwala odzyskać sprawność w codziennym funkcjonowaniu.

Dlaczego rehabilitacja po endoprotezie kolana ma tak duże znaczenie?

Sama operacja usuwa przyczynę bólu, ale to rehabilitacja odpowiada za przywrócenie stabilności, siły i ruchomości stawu. Brak ćwiczeń albo zbyt długie odwlekanie ich rozpoczęcia prowadzi do sztywności, utrwalonych przykurczów i problemów z chodzeniem. Dobrze przeprowadzona rehabilitacja:

Zmniejsza ryzyko powikłań, np. zakrzepicy,

Przywraca prawidłowy zakres ruchu,

Ułatwia powrót do codziennych czynności takich jak wstawanie, siadanie czy wchodzenie po schodach.

Kiedy zacząć pierwsze ćwiczenia po endoprotezie kolana?

Wielu pacjentów jest zaskoczonych, że rehabilitacja rozpoczyna się bardzo szybko. Jeszcze w szpitalu, często już w pierwszej dobie po zabiegu, fizjoterapeuta wprowadza proste aktywności, np. napinanie mięśnia czworogłowego czy zginanie stawu w niewielkim zakresie. Taki wczesny start ma ogromne znaczenie, ponieważ:

Zmniejsza ryzyko zakrzepów,

Przyspiesza gojenie,

Zapobiega sztywności.

Intensywność ćwiczeń zwiększa się stopniowo, zawsze pod kontrolą specjalisty.

Etapy powrotu do sprawności – jak wygląda rehabilitacja po wstawieniu endoprotezy kolana?

Proces rehabilitacji po endoprotezie kolana trwa zwykle kilka miesięcy i przebiega w kilku fazach. Każda z nich ma inny cel i wymaga nieco innego podejścia.

Faza wczesna (0-6 tygodni) – skupia się na gojeniu tkanek, zapobieganiu powikłaniom i nauce podstawowych czynności, np. bezpiecznego wstawania z łóżka.

Faza pośrednia (6-12 tygodni) – zwiększa się zakres ruchu i siła mięśni, pacjent uczy się prawidłowego chodu i poprawnej postawy.

Faza późna (3-6 miesięcy) – celem jest przywrócenie pełnej sprawności, również w bardziej wymagających czynnościach, np. jazda na rowerze stacjonarnym czy lekkie ćwiczenia oporowe.

Choć część ćwiczeń można wykonywać samodzielnie w domu, regularne konsultacje z fizjoterapeutą pozwalają uniknąć błędów, które mogłyby spowolnić proces zdrowienia.

Ile trwa rehabilitacja po wszczepieniu endoprotezy kolana?

Czas powrotu do pełnej sprawności jest sprawą indywidualną, ale zwykle wynosi od 3 do 6 miesięcy. Na długość procesu wpływa:

Wiek pacjenta,

Ogólny stan zdrowia,

Motywacja do regularnych ćwiczeń,

Ewentualne choroby współistniejące, np. cukrzyca czy otyłość.

U osób aktywnych, które rzetelnie przestrzegają zaleceń, pierwsze efekty widoczne są już po kilku tygodniach.

Ćwiczenia w domu – co warto wprowadzić?

Samodzielne ćwiczenia stanowią ważne uzupełnienie wizyt w gabinecie fizjoterapeuty. Powinny być jednak zawsze wcześniej omówione ze specjalistą.

Ćwiczenia izometryczne – napinanie mięśnia uda bez ruchu w stawie kolanowym. Wzmacniają mięsień czworogłowy i poprawiają stabilizację.

Unoszenie wyprostowanej nogi – leżąc na plecach, pacjent unosi prostą nogę kilkanaście centymetrów nad podłoże. Ćwiczenie wzmacnia mięśnie i uczy kontroli ruchu.

Delikatne zginanie kolana – przesuwanie pięty po podłożu do momentu odczucia lekkiego oporu.

Ćwiczenia w pozycji siedzącej – prostowanie nogi w stawie kolanowym z lekkim obciążeniem, np. butelką z wodą.

Dodatkowo warto wykonywać ćwiczenia poprawiające krążenie: zginanie i prostowanie stawu skokowego czy krążenia stopą. Nawet proste spacery, jeśli są zalecone przez lekarza, wspierają cały proces i zapobiegają ponownemu osłabieniu mięśni. Warto wiedzieć, że po ćwiczeniach może pojawić się ból i obrzęk kolana. W celu zmniejszenia dyskomfortu spróbuj:

Unieść nogę,

Przykładać zimne okłady (np. z lodu zawiniętego w ręcznik).

Wsparcie specjalisty i rola psychiki w procesie leczenia

Nie każdy pacjent od razu ma motywację do systematycznych ćwiczeń. Ból, zmęczenie i obawy przed ponownym urazem bywają blokadą. Dlatego tak ważne jest wsparcie fizjoterapeuty, który nie tylko nadzoruje technikę, ale też potrafi podnieść pacjenta na duchu. Regularne spotkania z profesjonalistą pomagają przełamać kryzysy i wytrwać w treningu.

Rehabilitacja a życie codzienne – praktyczne wskazówki

Oprócz ćwiczeń fizycznych warto pamiętać o drobnych zmianach w codziennym funkcjonowaniu, które wspierają powrót do zdrowia. Jak wygląda życie po operacji i jakie zasady wprowadzić w domu? Poniżej kilka sugestii.

Zadbaj o bezpieczne otoczenie – możesz zmniejszyć ryzyko upadków, usuwając dywaniki czy przeszkody, o które łatwo się potknąć.

Stosuj właściwą technikę schodzenia i wchodzenia po schodach – po endoprotezie kolana schody mogą wydawać się przeszkodą nie do pokonania. Na początku pokonuj jeden stopień na raz. Podczas wchodzenia najpierw stawiaj zdrową nogę, a potem chorą, a przy schodzeniu – najpierw chorą, potem zdrową. Nie próbuj też chodzić po stopniach wyższych niż standardowe (18 cm).

Korzystaj z poręczy – zamontowanie ich w łazience i na schodach znacząco ułatwia codzienną mobilność.

Dostosuj wysokość przedmiotów, na których siadasz (krzeseł, foteli, łóżka, toalety) – zbyt niskie siedzisko utrudnia wstawanie i może nadmiernie obciążać kolano. Korzystaj ze specjalnych podkładek i poduszek ortopedycznych.

Regularnie odpoczywaj – krótkie drzemki i podnoszenie nóg na poduszce zmniejszają obrzęk. Nie spiesz się i stopniowo wydłużaj czas aktywności, aż będziesz w stanie chodzić i poruszać się bez pomocy.

Takie proste usprawnienia sprawiają, że proces rehabilitacji przebiega spokojniej, a pacjent odzyskuje niezależność szybciej.

Rehabilitacja i ćwiczenia po endoprotezie kolana – o co pytają pacjenci?

Poniżej krótko wyjaśniono kilka spraw, o które pytają pacjenci – zarówno przed zabiegiem wstawienia endoprotezy kolana, jak i po nim.

Czy po endoprotezie kolana można uprawiać sport? Tak, ale raczej dyscypliny o niewielkim obciążeniu stawu – jazdę na rowerze, pływanie czy nordic walking. Sporty kontaktowe i bieganie są odradzane.

Kiedy można wrócić do pracy? Przy siedzącym trybie pracy – zwykle po 6-8 tygodniach. W zawodach wymagających wysiłku fizycznego okres ten może się wydłużyć nawet do pół roku.

Czy rehabilitacja wymaga codziennych wizyt u fizjoterapeuty? Nie zawsze. W wielu przypadkach wystarczą regularne wizyty kontrolne i zestaw ćwiczeń do wykonywania w domu. Ważne jest jednak, by nie rezygnować z konsultacji – pozwalają one ocenić postępy i wprowadzać korekty.

Czy możliwy jest powrót do pełnej sprawności? Tak, wielu pacjentów wraca do aktywnego trybu życia, jednak wymaga to cierpliwości i systematyczności.

Jak wrócić do sprawności po endoprotezie kolana? Podsumowanie

Rehabilitacja po endoprotezie kolana to proces wymagający czasu, wytrwałości i współpracy z fizjoterapeutą. Odpowiednio prowadzone ćwiczenia pozwalają na odzyskanie ruchomości, zmniejszenie bólu i powrót do niezależności w codziennym życiu. Ważne jest także dostosowanie otoczenia i dbanie o psychikę, bo motywacja odgrywa tu równie ważną rolę co same ćwiczenia. Ścisła współpraca ze specjalistą oraz regularność w treningach zwiększają szansę na pełny sukces rehabilitacji i sprawiają, że operacja endoprotezy kolana rzeczywiście daje nową jakość życia.

Bibliografia

https://www.mayoclinic.org/tests-procedures/knee-replacement/about/pac-20385276. [dostęp: 18.08.2025].

https://my.clevelandclinic.org/health/treatments/8512-knee-replacement. [dostęp: 18.08.2025].

Strzelanie stawów w całym ciele (nazywane też krepitacją) to zjawisko występujące u każdego – od dzieci po seniorów. O ile pierwszą grupę to bawi, o tyle drugą już niepokoi. Dlaczego? O czym świadczy strzelanie w stawach? Zapraszamy do lektury!

Co oznacza strzelanie w stawach?

U większości ludzi strzelanie występuje sporadycznie i jest bezbolesne. Jako fizjologiczna właściwość (np. podczas porannego wstawania lub po dłuższym bezruchu) pojawia się bez innych objawów i nie wymaga leczenia – to po prostu efekt ruchu stawu. Niemniej długotrwałe lub nasilone trzaski w towarzystwie innych objawów powinny zostać omówione z lekarzem, ponieważ mogą wynikać z chorobowych zmian w organizmie.

Strzelanie stawów – niepokojące objawy towarzyszące

Strzelające stawy powinny budzić niepokój, jeśli towarzyszą im objawy stanu zapalnego, tj.: 

Ból, 

Zaczerwienienie, 

Obrzęk, 

Uczucie ciepła w okolicy stawu, 

Znaczne ograniczenie zakresu ruchu. 

Ponadto symptom alarmujący to też poranna sztywność stawów, czyli konieczność rozruszania się przed normalnym poruszaniem się.

Dlaczego stawy strzelają – przyczyny

Strzelanie stawów ma wiele przyczyn – od zupełnie naturalnych (kawitacja) do poważnych. Do najczęstszych należą:

Kawitacja w płynie maziowym. Przy gwałtownym ruchu zmienia się ciśnienie w stawie, co powoduje tworzenie się bąbelków gazu (głównie azotu), a następnie ich pęknięcie. Wywołuje to charakterystyczny dźwięk (np. przy prostowaniu palców czy zginaniu kolan),

Tarcie ścięgna, więzadła czy fragmentów chrząstki o kości lub o siebie przy ruchu. Nieprawidłowe ustawienie stawu lub przebudowa po urazie nasila trzaskanie, szczególnie w stawach często obciążanych (kolana, biodra, barki). Może temu towarzyszyć niewielki dyskomfort,

Skręcenia, zwichnięcia lub mikrourazy stawów, którym sprzyja ich przeciążanie u osób otyłych lub trenujących intensywnie,

Naturalne zmiany degeneracyjne stawów postępujące wraz z wiekiem i choroby zwyrodnieniowe (osteoartroza), w których przebiegu chrząstka stawowa ściera się, co powoduje kontakt „kość-kość”. Powstają wtedy chropowatości i osteofity wydające trzaski przy ruchu oraz mogące wywoływać ból i sztywność stawu. Ten rodzaj trzasków zwykle pojawia się u osób starszych i z czasem prowadzi do coraz większych dolegliwości,

Choroby zapalne (np. reumatoidalne zapalenie stawów, dna moczanowa, itd.) powodują obrzęk błony maziowej i naciek zapalny, co prowadzi do uszkodzenia chrząstki,

Wady wrodzone i biomechaniczne, które mają wpływ na poluzowanie aparatu więzadłowego. Pozwala to stawom na nadmierny zakres ruchu i częstsze „przeskakiwanie” (często w okresie dojrzewania),

Siedzący tryb życia i brak odpowiednich ćwiczeń sprawia, że osłabione mięśnie nie amortyzują prawidłowo ruchu, co zbyt mocno obciąża stawy.

Jakie badania na strzelające stawy? Diagnostyka

Aby ustalić przyczynę trzasków, lekarz musi zebrać dokładny wywiad i przeprowadzić badanie fizykalne oraz – w razie potrzeby – dodatkowe badania:

Obrazowe, które oceniają błony maziowej, ścięgien i więzadeł oraz stan ujawniają obecność zmian zwyrodnieniowych, złamań czy przemieszczeń kostnych,

Morfologię (OB, CRP, czynnik RF, przeciwciała anty-CCP, itd) przy podejrzeniu chorób zapalnych lub autoimmunologicznych,

Analizę płynu stawowego.

Co na strzelające stawy? Leczenie

Farmakologiczne leczenie strzelających stawów zazwyczaj sprowadza się do środków przeciwbólowych, zmniejszających stan zapalny oraz leków dostosowanych do choroby odpowiedzialnej za trzaskanie. Pozostałe środki (np. rehabilitacja) dotyczą tak samo leczenia, jak i profilaktyki:

Zmiana stylu życia. Obejmuje to redukcję masy ciała, co odciąża stawy, oraz regularne nawadnianie organizmu i zdrową dietę. Odwodnienie zmniejsza elastyczność i nawilżenie chrząstek, a dieta uboga w białko, wapń, witaminy (C, D, E, K, z grupy B) czy kwasy omega‑3 zaburza regenerację struktur stawowych,

Naturalne i domowe metody. Ciepłe kąpiele (np. siarczkowo-siarkowodorowe) wspomagają produkcję kwasu chondroitynosiarkowego – ważnego składnika chrząstki. Kompresy rozgrzewające (np. z imbiru czy papryki kapsaicyny) chwilowo łagodzą ból. A dbanie o ergonomię pracy (częste przerwy w siedzeniu) pomaga unikać nieprawidłowej postawy i nienaturalnego napięcia mięśniowo-stawowego.

Rehabilitacja i ćwiczenia na strzelające stawy

Żadna suplementacja ani dieta nie zastąpią ruchu. Wynika to z faktu, że organizm podejmuje regenerację m.in. stawów (dostarczając kolagen i wzmacniając mięśnie) tylko wtedy, gdy otrzymuje mechaniczny bodziec. Rehabilitacja i właściwe ćwiczenia wzmacniają mięśnie i ścięgna, zwiększając ich mobilność (zakres ruchu). A silne, wytrzymałe oraz rozciągnięte mięśnie to mniejsze obciążenie i napięcie stawów, a także większa stabilność.

Należy jednak dodać, że nie ma jakichś wyjątkowych ćwiczeń na strzelanie stawów. Typowe ćwiczenia to te same, które standardowo wykonują dzieci w szkole, tzn. przysiady, wykroki, wiszenie na drążku, pajacyki, pompki, itd. Oczywiście ćwiczenia powinny być dostosowane do możliwości fizycznych, np. przysiady można robić na początku, opierając się o ścianę bądź siadając i wstając z krzesła. Z czasem, w zależności od upodobań, warto dodać trening siłowy (z ciężarem własnego ciała lub lekkimi obciążeniami), ćwiczenia aerobowe (rower stacjonarny, orbitrek, pływanie). Oczywiście nie może zabraknąć rozgrzewki przed ćwiczeniami i rozciągania po nich.

Strzelanie stawów – najczęściej zadawane pytania

Poniżej publikujemy odpowiedzi na często zadawane pytania na temat  strzelających stawów.

Co jest dobre na strzelające stawy? Przede wszystkim umiarkowana aktywność ruchowa i prawidłowa masa ciała. W leczeniu łagodnych stanów stosuje się fizjoterapię, masaże i ciepłe okłady, itp.

Jakie witaminy na strzelające stawy? Witaminy D i K wspierają zdrowie kości i stawów. Niezbędna jest też witamina C do syntezy kolagenu, a witamina E działa przeciwzapalnie. Natomiast witaminy z grupy B (B6, B12, B11) korzystnie wpływają na metabolizm komórkowy, układ nerwowy i mięśnie – ich niedobór może osłabiać wsparcie mięśniowe stawów.

Co jeść na strzelające stawy?  W diecie pomocne są produkty przeciwzapalne i bogate w składniki budulcowe. Zaleca się tłuste ryby (źródło omega‑3), rośliny strączkowe, orzechy i siemię lniane dla korzystnych kwasów tłuszczowych. Warto też pić rosół z kości lub jeść galaretki mięsne (źródła kolagenu). Z kolei nabiał i zielone warzywa liściaste dostarczają wapnia budującego kości, a pozostałe warzywa (i owoce) niezbędnych witamin.

Strzelanie stawów – podsumowanie

Strzelanie w stawach to powszechna właściwość fizjologiczna, która jest efektem normalnych procesów mechanicznych (np. kawitacji), a nie dolegliwość wymagająca leczenia. Jeśli jednak towarzyszy jej ból, obrzęk, poranna sztywność lub inne niepokojące objawy, trzeba skonsultować się z lekarzem – ortopedą lub reumatologiem, ponieważ może wynikać z poważniejszych zaburzeń i urazów. Co ważne, okazuje się jednak, że to regularne ćwiczenia wzmacniające, zachowanie prawidłowej wagi i nawodnienia najskuteczniej przeciwdziałają eskalacji zjawiska i mu zapobiegają.

Bibliografia:

https://health.clevelandclinic.org/snap-crackle-pop-need-know-joint-noises. [dostęp: 17.08.2025].

https://www.healthline.com/health/bone-health/why-do-my-bones-crack-so-much. [dostęp: 17.08.2025].

https://en.wikipedia.org/wiki/Joint_cracking. [dostęp: 17.08.2025].

https://www.medparkhospital.com/en-US/lifestyles/crepitus-or-cracking-joints. [dostęp: 17.08.2025].

https://www.mp.pl/pacjent/objawy/64576,bol-stawow. [dostęp: 17.08.2025].

https://www.mp.pl/pytania/pediatria/chapter/B25.QA.17.1.26. [dostęp: 17.08.2025].

Podróż samolotem po wszczepieniu endoprotezy stawu biodrowego lub kolanowego jest możliwa, ale wymaga przemyślanego przygotowania. W tym artykule znajdziesz praktyczne wskazówki, które pomogą Ci uniknąć stresu w dniu podróży.

Czy można z endoprotezą latać samolotem?

Warto wiedzieć, że sam implant nie stanowi przeciwwskazania do podróży lotniczych, jeśli stan zdrowia jest stabilny, a lekarz wyrazi zgodę. Zwykle zaleca się odczekać od 6 do 12 tygodni po operacji, aby rana pooperacyjna się zagoiła, zmniejszyło się ryzyko zakrzepicy i pacjent odzyskał swobodę poruszania.

Przy planowaniu lotu warto uwzględnić jego długość. W przypadku tras międzykontynentalnych lub lotów trwających ponad 4 godziny szczególnie ważne jest stosowanie profilaktyki przeciwzakrzepowej – pończoch uciskowych, ćwiczeń w trakcie lotu czy odpowiedniego nawodnienia. Niektórzy lekarze zalecają dodatkowo farmakologiczną ochronę przeciwzakrzepową, zwłaszcza jeśli pacjent ma inne choroby zwiększające ryzyko powikłań.

Endoproteza biodra a bramki na lotnisku – czy proteza będzie „piszczeć”?

Implanty stawów biodrowych i kolanowych najczęściej wykonuje się z metali takich jak tytan czy kobalt, które mogą zostać wykryte przez bramki bezpieczeństwa. Nie dzieje się tak w każdym przypadku – zależy to od czułości urządzenia i rozmiaru implantu. Jeśli bramka wykryje metal, pracownicy ochrony przeprowadzą dodatkową kontrolę ręcznym wykrywaczem lub za pomocą skanera ciała.

Jak się przygotować do podróży i czy trzeba mieć zaświadczenie?

W większości krajów nie ma obowiązku posiadania dokumentu potwierdzającego wszczepienie endoprotezy. Jednak warto mieć przy sobie zaświadczenie od lekarza w języku polskim i angielskim lub tzw. paszport implantu. Dokument ten może okazać się szczególnie pomocny w mniejszych portach lotniczych lub w państwach o mniej ujednoliconych procedurach bezpieczeństwa. Co warto zrobić przed lotem?

Skonsultować się z lekarzem, aby upewnić się, że podróż jest bezpieczna.

Wybrać wygodną, luźną odzież i buty, które łatwo zdjąć podczas kontroli.

Spakować leki do bagażu podręcznego – najlepiej w oryginalnych opakowaniach z receptą.

Zarezerwować miejsce przy przejściu, aby łatwiej wstawać i wykonywać ćwiczenia.

Zaplanować regularne wstawanie i poruszanie się po kabinie co 1-2 godziny.

Zadbać o nawodnienie – odwodnienie zwiększa ryzyko zakrzepów.

Dodatkowo warto wcześniej sprawdzić dostępność usług asysty dla pasażerów o ograniczonej mobilności. W większości portów lotniczych można zamówić pomoc przy przejściu przez kontrolę bezpieczeństwa i wejściu na pokład.

Procedury bezpieczeństwa w różnych krajach

Podróżując z endoprotezą, warto znać różnice w procedurach kontroli.

UE – prawo do alternatywnej kontroli w przypadku implantów medycznych.

USA – podobne procedury, częstsze dodatkowe pytania i manualne sprawdzenie.

Azja – procedury mogą być bardziej restrykcyjne; w Japonii i Chinach często wymagane jest zaświadczenie lekarskie.

Dobrze sprawdzić wymogi lotniska przed podróżą, szczególnie jeśli lecisz poza Europę. 

Pierwszy lot po operacji – praktyczne wskazówki

Dla wielu osób pierwszy lot po zabiegu jest stresujący. Co może pomóc?

Wcześniejszy przyjazd na lotnisko, aby uniknąć pośpiechu,

Możliwość zamówienia asysty dla pasażera o ograniczonej mobilności,

Wybór lotu bez przesiadek, jeśli to możliwe,

Poinformowanie załogi pokładowej o swoich potrzebach,

Zabranie małej poduszki lub wałka lędźwiowego dla wygody podczas siedzenia.

Podczas lotu zaleca się proste ćwiczenia: unoszenie palców stóp, krążenia kostkami, delikatne napinanie mięśni ud. Nawet kilkuminutowa aktywność co godzinę zmniejsza ryzyko powstania zakrzepów.

Dodatkowe wskazówki dla podróżnych z endoprotezą

Podróż z endoprotezą nie wymaga specjalistycznego sprzętu, ale drobne usprawnienia mogą znacząco poprawić komfort. Warto rozważyć zabranie lekkiego, składnego kija trekkingowego lub laski, które ułatwią poruszanie się po lotnisku – szczególnie jeśli terminal jest rozległy. Wiele portów oferuje wózki inwalidzkie oraz transport elektrycznymi pojazdami dla pasażerów z ograniczoną mobilnością, lecz należy zgłosić taką potrzebę co najmniej 48 godzin przed lotem.

Jak rozmawiać z personelem lotniska?

Otwartość i uprzejmość zwykle przyspieszają procedury. Jeśli wiesz, że bramka może zareagować na implant, poinformuj o tym kontrolera jeszcze przed wejściem do bramki. Krótkie zdanie w języku angielskim, np. „I have a hip/knee implant”, często wystarczy, by pracownik od razu zaproponował skaner ciała lub inną formę kontroli.

O czym pamiętać po przylocie?

Po zakończeniu lotu i odebraniu bagażu dobrze poświęcić kilka minut na rozciągnięcie nóg i krótką aktywność. Jeśli czujesz sztywność w operowanej kończynie, wykonaj kilka prostych ćwiczeń – zginanie i prostowanie nogi, lekkie krążenia stawem skokowym, napinanie mięśni uda. Długotrwałe siedzenie w samolocie może chwilowo nasilić różne dolegliwości. 

Kiedy lot z endoprotezą nie jest wskazany?

Są sytuacje, w których endoproteza a lot samolotem nie idą w parze. Lot może być przeciwwskazany, gdy:

Od operacji minęło mniej niż 6 tygodni,

Występuje zakrzepica żył głębokich,

Rana jest niezagojona lub występuje infekcja,

Pacjent wymaga stałej opieki medycznej.

Endoproteza a lot samolotem – często zadawane pytania  

Czy endoproteza piszczy na lotnisku? Może, ale nie zawsze – zależy od typu implantu i urządzenia.

Czy muszę mieć zaświadczenie? Nie jest to obowiązkowe, ale zalecane.

Czy mogę przechodzić przez skaner ciała? Tak, to bezpieczne.

Czy lot może powodować ból? Długie siedzenie może powodować sztywność – warto wstawać i się rozciągać.

Czy zmiana ciśnienia w kabinie wpływa na implant? Nie, choć u niektórych może powodować lekki obrzęk operowanej kończyny.

Endoproteza a lot samolotem – podsumowanie

Latanie z endoprotezą stawu biodrowego lub kolanowego jest możliwe i w większości przypadków bezpieczne. Najważniejsze jest odpowiednie przygotowanie: konsultacja lekarska, znajomość procedur na lotnisku i stosowanie profilaktyki przeciwzakrzepowej. Dzięki temu podróż może przebiec komfortowo i bez zbędnych problemów.

Bibliografia:

https://pasazerlotniczy.ulc.gov.pl/prawa-pasazera. [dostęp: 14.08.2025].

https://www.nhs.uk/conditions/hip-replacement/. [dostęp: 14.08.2025].

https://www.centrala-lotow-sanitarnych.pl/blog/czy-mozna-latac-z-proteza-kolana_10107.html. [dostęp: 14.08.2025].

Co znaczy ból, który pojawia się nagle po urazie, a następnie nie pozwala stanąć na nodze lub ruszyć palcem? Jedną z przyczyn może być złamanie awulsyjne. Choć nie tak znane jak złamania klasyczne, bywa wyjątkowo uciążliwe i wymaga starannej terapii.

Złamanie awulsyjne – co to jest?

Złamanie awulsyjne (ang. avulsion fracture) polega na oderwaniu fragmentu kości przez przyczepione do niej ścięgno lub więzadło. Uraz najczęściej występuje przy gwałtownym skurczu mięśnia, który dosłownie „wyrywa” kawałek kości z jej struktury. Dochodzi do niego zwykle w miejscach, gdzie mięśnie kończą się mocnym przyczepem – jak w obrębie miednicy, stopy czy ręki. Najczęściej spotykane są złamania awulsyjne to złamania:

Kolca biodrowego przedniego górnego lub dolnego,

Paliczka palca,

Guza piętowego,

Podstawy V kości śródstopia (szczególnie u sportowców),

Kostki bocznej.

Złamania awulsyjne – przykłady typowych lokalizacji

Gdzie najczęściej dochodzi do tego rodzaju urazów? Np. w okolicach stopy. Złamanie awulsyjne kostki bocznej występuje zwykle przy urazie skrętnym stawu skokowego, kiedy więzadła boczne odrywają fragment kości strzałkowej. Natomiast złamanie awulsyjne kości śródstopia często zdarza się w wyniku nagłego przeskoku mięśnia strzałkowego krótkiego, np. podczas szybkiego skrętu stopy w sporcie. Inne przykłady to:

Kolce biodrowe – uraz przy intensywnym starcie do biegu, szczególnie u nastolatków w okresie wzrostu,

Palce dłoni – oderwanie fragmentu paliczka podczas gwałtownego zgięcia lub wyprostu,

Rzepka i kolano – w wyniku silnego napięcia mięśnia czworogłowego,

Kość skokowa – rzadziej spotykane, ale bolesne i trudne diagnostycznie.

Co prowadzi do złamania awulsyjnego?

Główna przyczyna to nagłe, gwałtowne napięcie mięśnia przy jednoczesnym ruchu w stawie, np. skoku, zatrzymaniu biegu, kopnięciu piłki czy upadku. Częściej dotyczy osób aktywnych fizycznie, sportowców oraz dzieci i młodzieży w fazie intensywnego wzrostu (gdy kości są słabsze niż mięśnie). Inne czynniki ryzyka to:

Niedostateczna rozgrzewka,

Przeciążenie mięśni,

Wcześniejsze mikrourazy,

Niewłaściwa technika ruchu,

Obuwie sportowe bez amortyzacji.

Objawy złamania awulsyjnego – jak je rozpoznać?

W przeciwieństwie do urazów przeciążeniowych czy skręceń, złamanie awulsyjne charakteryzuje się nagłością objawów. Ból często pojawia się „eksplozywnie”, w jednej chwili, np. w trakcie wyskoku, kopnięcia czy gwałtownego hamowania. To właśnie wtedy dochodzi do oderwania fragmentu kości. Oprócz ostrego bólu pacjenci odczuwają:

Obrzęk narastający w ciągu kilku minut,

Tkliwość przy ucisku lub dotyku w konkretnej lokalizacji,

Osłabienie mięśni w rejonie urazu – np. brak możliwości wyprostowania kolana, zgięcia palca czy uniesienia stopy,

Wrażenie „pociągnięcia” lub słyszalny trzask.

U dzieci i młodzieży objawy bywają mniej charakterystyczne – dziecko może tylko utykać lub unikać obciążania kończyny, bez wyraźnego siniaka. Dlatego warto zachować czujność i nie bagatelizować nawet subtelnych zmian w sposobie poruszania się.

Jak rozpoznać złamanie awulsyjne? Diagnostyka

Postawienie prawidłowej diagnozy wymaga:

Badania fizykalnego – lekarz ocenia zakres ruchu, bolesność i miejsce przyczepów mięśniowych,

RTG – podstawowe badanie, które zwykle uwidacznia oderwany fragment.

Oprócz tego lekarze zlecają czasami:

USG – pozwala ocenić struktury mięśniowe i więzadłowe,

Rezonans magnetyczny – przy niewidocznych w RTG uszkodzeniach,

Tomografię komputerową – przy skomplikowanych urazach.

Złamanie awulsyjne – leczenie

Leczenie złamania awulsyjnego zależy od lokalizacji, wielkości oderwanego fragmentu i stopnia przemieszczenia.

Do jakiego lekarza się zgłosić?

W przypadku podejrzenia złamania awulsyjnego warto jak najszybciej udać się do ortopedy lub lekarza medycyny sportowej. Wstępnie ocenić sytuację może także lekarz pierwszego kontaktu.

Leczenie farmakologiczne

W pierwszych dniach w celu łagodzenia dolegliwości stosuje się:

Leki przeciwbólowe (np. paracetamol, ibuprofen),

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ),

Środki zmniejszające napięcie mięśniowe (przy dużym skurczu).

Leczenie naturalne i domowe – jak wspomóc gojenie?

Domowe sposoby przy złamaniu awulsyjnym nie zastąpią leczenia ortopedycznego, ale mogą istotnie wspomóc proces regeneracji. W pierwszych dobach najważniejsze są:

Schładzanie miejsca urazu,

Unikanie wysiłku

Odpowiednie uniesienie kończyny – np. ułożenie nogi na poduszce powyżej poziomu serca.

Dodatkowo warto zadbać o prawidłową dietę bogatą w wapń, magnez, witaminę D3 i K2.

Leczenie operacyjne

Jeśli fragment kości przemieścił się znacznie (>2 cm) lub utrudnia ruch w stawie, lekarz może zdecydować o zabiegu chirurgicznym. Najczęściej polega on na przymocowaniu fragmentu za pomocą śrub lub kotwic.

Rehabilitacja i ćwiczenia

Rehabilitacja po złamaniu awulsyjnym to nie tylko ćwiczenia mięśni – to pełny program przywracania równowagi w całym układzie ruchu. Po etapie unieruchomienia rozpoczyna się stopniowe uruchamianie stawu. Początkowo są to delikatne ruchy w bezbolesnym zakresie, które z czasem przechodzą w bardziej zaawansowane formy treningu. Przy złamaniu awulsyjnym kostki bocznej czy kolca biodrowego program ćwiczeń często zakłada stopniowe przejście od treningu w odciążeniu (np. w wodzie) do pracy na pełnym obciążeniu własnym.

Czy można zapobiec złamaniom awulsyjnym?

W wielu przypadkach tak. Profilaktyka złamań awulsyjnych obejmuje:

Dobrą rozgrzewkę przed wysiłkiem,

Regularne wzmacnianie mięśni przyczepiających się do kości (szczególnie u dzieci i młodzieży),

Unikanie przeciążeń i przetrenowania,

Prawidłową technikę wykonywania ruchów,

Noszenie odpowiedniego obuwia sportowego.

Złamania awulsyjne – najczęściej zadawane pytania

Poniżej publikujemy wyjaśnienia kilku kwestii dotyczących złamania awulsyjnego, które często nurtują pacjentów.

Co to jest złamanie awulsyjne? To uraz polegający na oderwaniu fragmentu kości przez nadmiernie napięte ścięgno lub więzadło.

Jak długo goi się złamanie awulsyjne? Przy leczeniu zachowawczym gojenie trwa zwykle od 4 do 6 tygodni. Przy operacji – nawet 8 -12 tygodni.

Czy złamanie awulsyjne to złamanie z przemieszczeniem? Nie zawsze. Przemieszczenie fragmentu zależy od siły skurczu mięśnia i lokalizacji urazu.

Czy złamanie awulsyjne kostki bocznej trzeba operować? Nie zawsze. Jeśli fragment nie przemieścił się znacznie, wystarczy leczenie zachowawcze.

Złamanie awulsyjne – podsumowanie

Złamanie awulsyjne nie musi oznaczać poważnej kontuzji, ale wymaga trafnej diagnostyki i odpowiedniego leczenia. Szybka reakcja, odpoczynek i rehabilitacja to elementy, które przywracają pełną sprawność. Jeśli pojawia się silny ból po intensywnym ruchu lub urazie – warto skonsultować się z lekarzem i wykonać odpowiednie badania.

Bibliografia:

https://www.healthline.com/health/avulsion-fracture. [dostęp: 19.07.2025].

https://orthoinfo.aaos.org/en/diseases–conditions/ankle-fractures-broken-ankle. [dostęp: 19.07.2025].

Złamanie szyjki kości udowej to uraz, który może skończyć się śmiercią. Mimo że dotyka głównie osoby w 7. i 8. dekadzie życia, może stanowić zagrożenie również dla młodszych osób. Dlaczego i jakie są jego przyczyny oraz objawy?

Charakterystyka złamania szyjki kości udowej i jego  śmiertelność

Kość udowa zakończona jest okrągłą głową, która może obracać się stawie biodrowym w każdym kierunku. Znajdujące się poniżej przewężenie (szyjka), które łączy ją z trzonem kości pod pewnym kątem, nie tylko umożliwia płynny zakres ruchu, ale też przenosi obciążenia ze stawu biodrowego na resztę kości udowej. Uraz następuje, gdy obciążenie jest za duże albo kości – za słabe.

Przyczyny złamania szyjki kości udowej

U osób starszych, zwłaszcza powyżej 60-70. roku życia, ryzyko złamania szyjki kości udowej ma związek przede wszystkim z osłabieniem struktur kości (osteoporoza), mobilności i siły mięśniowej (często wynikających z braku aktywności). Wówczas nawet, wydawałoby się, niegroźny upadek może skończyć się złamaniem. Jednak te same czynniki mogą do tego doprowadzić u młodej osoby.

Ryzyko złamania szyjki kości udowej zwiększają dodatkowo zaburzenia równowagi (np. wynikające z chorób neurologicznych, wad wzroku czy sarkopenii), przewlekłe stosowanie sterydów, niewłaściwa dieta, choroby metaboliczne kości, palenie papierosów i słaba kondycja fizyczna. Z kolei u młodszych osób i sportowców musi wystąpić uraz wysokiej energii, np. upadek z wysokości lub wypadek komunikacyjny.

Złamanie szyjki kości udowej – objawy

Ból po złamaniu szyjki kości udowej jest bardzo silny. Pojawia się nagle w pachwinie lub okolicach biodra i uniemożliwia osobie obciążenie kończyny (czyli ruch). O złamaniu świadczy także skrócenie kończyny i rotacja zewnętrznej. W przypadku zaklinowanego złamania szyjki kości udowej ból bywa mniej intensywny, a pacjent nadal podejmuje kroki, choć odczuwa znaczny dyskomfort.

Diagnostyka i klasyfikacja złamań szyjki kości udowej

RTG w projekcji przednio-tylnej (AP) i bocznej stawu biodrowego to podstawa rozpoznania złamania szyjki kości udowej. W przypadku niedostatecznych obrazów lekarz może zlecić dodatkowo rezonans magnetyczny. Na podstawie wyników, jak i badania fizykalnego będzie chciał ustalić rodzaj złamania, aby określić ryzyko powikłań i dobrać odpowiednie leczenie. Służą do tego dwie klasyfikacje.

KlasyfikacjaTypOpisGardenI (zaklinowane)Złamanie częściowe, stabilne, bez całkowitego przerwania ciągłości kościII Pełne złamanie bez przemieszczenia odłamówIIIZłamanie częściowo przemieszczoneIVZłamanie całkowicie przemieszczonePauwelsI (kąt <30°)Złamanie przebiegające prawie poziomoII (kąt 30–50°)Złamanie o kącie średnim do osi poziomej – umiarkowane ryzyko zaburzeń zrostuIII (kąt >50°)Złamanie o stromym przebiegu, prawie pionowe mające największe ryzyko niepowodzenia zrostu i martwicy

Złamanie szyjki kości udowej – leczenie

Wybór odpowiedniego leczenia uzależniony jest nie tylko od stopnia uszkodzenia i ryzyka powikłań, ale też od wieku i stanu zdrowia pacjenta.

Złamanie szyjki kości udowej – operacja 

Jednak w zdecydowanej większości przypadków (zwłaszcza przy złamaniach typu III-IV i u osób starszych) zaleca się szybkie leczenie operacyjne – w celu przywrócenia anatomicznych relacji i stabilności, co pozwala na wczesną pionizację pacjenta. W złamaniach typu I i II, szczególnie u młodszych pacjentów, stosuje się zespolenie odłamów za pomocą śrub kanałowych lub płyty DHS. W złamaniach znacznie przemieszczonych (III-IV) u osób starszych częściej wykonuje się częściową lub całkowitą endoprotezoplastykę stawu biodrowego.

Złamanie szyjki kości udowej – leczenie zachowawcze

Leczenie zachowawcze stosuje się wyjątkowo – w przypadku znacznych przeciwwskazań do operacji (np. poważnych zaburzeń kardiologicznych i internistycznych). Ponieważ wymaga ono długotrwałego unieruchomienia kończyny w bucie derotacyjnym, wiąże się ono z wysokim ryzykiem powikłań.

Może to oczywistość, ale standardowym postępowaniem jest farmakoterapia w postaci leków przeciwbólowych (np. opioidy, paracetamol), profilaktyki przeciwzakrzepowej (heparyna) oraz suplementacji wapnia i witaminy D. U pacjentów osteoporotycznych wprowadza się także leki przeciwko osteoporozie (np. bisfosfoniany), co pozwala zmniejszyć ryzyko kolejnych urazów.

Złamanie szyjki kości udowej – rehabilitacja

Rehabilitacja po złamaniu szyjki kości udowej rozpoczyna się nawet 48 godzin po zabiegu. Delikatne ćwiczenia izometryczne mięśni uda i pośladków wspomagają krążenie oraz redukują ryzyko zakrzepicy. W kolejnych tygodniach terapeuci stopniowo wprowadzają ćwiczenia zwiększające zakres ruchu, równowagę oraz siłę mięśni. Około 12. tygodnia możliwe jest pełne obciążenie kończyny. Stosowanie technik fizykoterapii, takich jak krioterapia, laseroterapia czy kąpiele wodne, wspomaga gojenie oraz redukcję bólu.

Wczesna pionizacja podczas rehabilitacji (z użyciem balkonika lub kul łokciowych) pozwala pacjentowi na samodzielne chodzenie i zapobiega powikłaniom związanym z unieruchomieniem. Ponadto nawet po zakończonej rehabilitacji (która zazwyczaj trwa od 3 do 6 miesięcy) dalej warto wykonywać poznane ćwiczenia po złamaniu szyjki kości udowej, ponieważ zagęszczą one kości i wzmocnią mięśnie pasa biodrowego. Przełoży się to nie tylko na szybszy powrót do pełnej sprawności, ale też uchroni przed podobnymi urazami w przyszłości.

Złamanie szyjki kości udowej – powikłania

Złamanie szyjki kości udowej to jeden z najczęstszych typów złamań wewnątrz torebkowych, szczególnie dotykający osoby w podeszłym wieku. Ma niezwykłe znaczenie kliniczne, ponieważ wśród tej grupy śmiertelność z nim związana wynosi 10% w pierwszym miesiącu, a w ciągu roku wzrasta od 20%, nawet do 52%, i to bez względu na podjętą terapię.

Możliwe, że wysoka śmiertelność ma związek z licznymi powikłaniami po urazie. Ponieważ w obrębie szyjki kości udowej znajduje się bogata sieć naczyń krwionośnych zaopatrujących głowę kości udowej, ich uszkodzenie zwiększa ryzyko martwicy jałowej. Dodatkowo, z uwagi na utrudniony dopływ krwi w tej okolicy, proces gojenia jest często skomplikowany i obarczony dużym ryzykiem braku zrostu lub jego nieprawidłowego przebiegu. Zaś długotrwałe lub nieleczone złamanie szyjki kości udowej niejednokrotnie skutkuje przewlekłym bólem, unieruchomieniem pacjenta i licznymi komplikacjami systemowymi, prowadzącymi do trwałych odleżyn, infekcji, zatorów (w tym płucnych), zapalenia płuc i zakrzepicy żył głębokich.

Złamanie szyjki kości udowej – podsumowanie

W Polsce złamanie szyjki kości udowej to jedno z najczęstszych rozpoznawanych złamań kończyny dolnej. Stanowi ok. 7% wszystkich złamań zaopatrywanych w placówkach medycznych. Można się spodziewać wzrostu tego wskaźnika ze względu na starzenie się społeczeństwa. Co prawda endoproteza biodra pozwala na rozpoczęcie bardzo szybkiej rehabilitacji i uruchomienie pacjenta, ale ze względu na wysokie koszty ważniejsza okazuje się edukacja społeczeństwa w tej dziedzinie i odpowiednia profilaktyka.

Bibliografia:

https://podyplomie.pl/medycyna/31170,rehabilitacja-po-zlamaniu-blizszego-konca-kosci-udowej. [dostęp: 13.07.2025].

https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C97165%2Cdo-roku-2050-liczba-zlaman-szyjki-kosci-udowej-prawie-sie-podwoi.html. [dostęp: 13.07.2025].

https://www.termedia.pl/Osteoporosis-in-the-orthopaedic-practice%2C4%2C338%2C1%2C1.html. [dostęp: 13.07.2025].

https://ruj.uj.edu.pl/server/api/core/bitstreams/5d3d2df6-1474-4125-aa13-a5af0a0be37d/content. [dostęp: 13.07.2025].

https://bibliotekanauki.pl/articles/135756. [dostęp: 13.07.2025].

Bark to jeden z najbardziej ruchomych, ale i najbardziej wrażliwych stawów. Nic dziwnego, że ból barku przy podnoszeniu ręki to częsty problem, który dotyka zarówno osoby młode, aktywne, jak i seniorów. Skąd się bierze i jak sobie z nim poradzić?

Ból w barku przy podnoszeniu ręki – co może powiedzieć o Twoim zdrowiu?

Nie każdy ból oznacza poważne schorzenie, ale zawsze warto go obserwować. Gdy bark boli przy podnoszeniu ręki, problem może mieć charakter mechaniczny (np. uszkodzenie ścięgien), zapalny (np. zapalenie kaletki) lub zwyrodnieniowy (postępujące zużycie stawu). Najczęściej ból pojawia się w określonej fazie ruchu, czasem towarzyszy mu sztywność, obrzęk lub promieniowanie do szyi i ramienia.

Typowy jest tzw. bolesny łuk – czyli moment, w którym ból nasila się pomiędzy 60° a 120° unoszenia ramienia. W pozostałych zakresach ruchu może być mniej dokuczliwy.

Najczęstsze przyczyny bólu barku przy podnoszeniu ręki

Problemy z barkiem mogą mieć wiele źródeł. Najczęściej diagnozowane schorzenia to:

Zapalenie kaletki podbarkowej – ból z przodu barku, nasilający się przy ruchach nad głową. Często towarzyszy mu obrzęk i uczucie tarcia pod wyrostkiem barkowym,

Uszkodzenie stożka rotatorów – grupa mięśni odpowiadających za stabilność barku. Typowe objawy to ból barku przy podnoszeniu ręki i osłabienie siły ramienia,

Zespół ciasnoty podbarkowej – ograniczenie przestrzeni pod wyrostkiem barkowym prowadzi do ucisku ścięgien i bolesności w określonym zakresie ruchu,

Zamrożony bark – to przewlekłe ograniczenie ruchomości i silny ból, często bez uchwytnej przyczyny. Dotyczy głównie osób po unieruchomieniu barku lub z cukrzycą,

Zwyrodnienie stawu barkowego – ból, trzeszczenie, ograniczony zakres ruchu. Często pojawia się po 50. roku życia lub po urazach.

Ból barku przy podnoszeniu ręki po upadku – kiedy nie czekać z wizytą u lekarza?

Jeśli ból pojawił się nagle, po urazie lub silnym uderzeniu, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Możliwe przyczyny to:

Naderwanie ścięgien,

Złamanie guzka większego kości ramiennej,

Zwichnięcie barku.

Utrata możliwości podniesienia ręki, deformacja stawu lub duży krwiak to sygnały, że potrzebna jest pilna diagnostyka obrazowa.

Jak wygląda diagnostyka bólu w prawym lub lewym barku?

Lekarz rozpocznie od wywiadu i badania funkcjonalnego – sprawdzi siłę mięśni, zakres ruchu i lokalizację bólu. W dalszej kolejności może zlecić:

USG barku – do oceny ścięgien i kaletki,

RTG – by wykluczyć zmiany zwyrodnieniowe lub złamania,

Rezonans – szczególnie przy podejrzeniu uszkodzeń stożka rotatorów,

Badania laboratoryjne – w przypadku podejrzenia choroby zapalnej.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – jaki lekarz pomoże?

Na początek warto udać się do lekarza rodzinnego, który – po wstępnej ocenie – skieruje do odpowiedniego specjalisty:

Ortopedy – przy urazach, zwyrodnieniach, ograniczeniu ruchomości,

Reumatologa – gdy podejrzewa się chorobę zapalną,

Fizjoterapeuty – w celu ustalenia programu rehabilitacji i ćwiczeń.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – leczenie

W zależności od przyczyny lekarz może zaproponować różne metody leczenia. Na początek zazwyczaj stosuje się terapię zachowawczą oraz łagodzenie objawów.

Leczenie farmakologiczne

Najczęściej stosuje się następujące preparaty:

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (ibuprofen, diklofenak),

Maści przeciwbólowe,

Iniekcje sterydowe (np. przy zapaleniu kaletki),

Iniekcje kwasu hialuronowego.

Leczenie domowe i naturalne

W celu wspomagania terapii zaleconej przez specjalistę należy przede wszystkim zadbać o odpoczynek i unikać bolesnych ruchów przez kilka dni. Dodatkowo można zastosować:

Okłady z lodu przy ostrym bólu,

Ciepłe kompresy przy przewlekłych dolegliwościach,

Maści ziołowe lub kapsaicynowe.

Leczenie operacyjne

W niektórych sytuacjach konieczny okazuje się zabieg chirurgiczny:

Artroskopia przy zerwaniu ścięgien,

Chirurgiczne poszerzenie przestrzeni podbarkowej,

Zabieg przecięcia torebki przy barku zamrożonym.

Rehabilitacja i ćwiczenia przy bólu barku przy podnoszeniu ręki

Najlepsze efekty daje połączenie leczenia z ćwiczeniami fizjoterapeutycznymi. W zależności od stanu stawu stosuje się:

Ćwiczenia w odciążeniu (np. tzw. wahadła w opadzie tułowia),

Rozciąganie torebki stawowej (np. z pomocą kijków lub taśm),

Wzmacnianie stożka rotatorów (np. odwodzenia ramion z taśmą oporową),

Mobilizacje stawowe prowadzone przez fizjoterapeutę,

Delikatne krążenia barkami, wykonywane codziennie, poprawiają elastyczność.

Co więcej, ćwiczenia te nie wymagają siłowni – wystarczą mata, kij od szczotki i taśma elastyczna. Regularność jest ważniejsza niż intensywność.

Jak zapobiegać bólowi barku i wspierać jego regenerację?

W codziennym życiu warto:

Unikać długiego trzymania rąk nad głową (np. malowanie sufitu),

Robić przerwy podczas pracy wymagającej ruchów ramion,

Wzmacniać mięśnie rotatorów – nawet prostymi ćwiczeniami z taśmą,

Utrzymywać dobrą postawę i ergonomię w pracy biurowej oraz podczas jazdy samochodem (np. ustawić fotel i kierownicę tak, by bark był rozluźniony),

Rozgrzewać barki przed treningiem i dbać o regenerację po wysiłku,

Stosować naprzemiennie ciepło i zimno w przypadku przeciążeń,

Unikać spania na bolesnym barku – lepiej podeprzeć ramię poduszką,

Regularnie odwiedzać fizjoterapeutę w celu kontroli i korekty techniki ćwiczeń.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – najczęstsze pytania

Poniżej znajdziesz kilka dodatkowych kwestii, o które często pytają pacjenci w związku z bólem barku przy podnoszeniu ręki.

Ból w prawym barku przy podnoszeniu ręki – co oznacza? Najczęściej to uraz stożka rotatorów lub zapalenie kaletki. Warto zbadać, czy nie występuje bolesny łuk i ograniczenie siły w ramieniu.

Ból barku przy podnoszeniu ręki w bok – czy to zespół ciasnoty? Tak, tzw. bolesny łuk w zakresie 60-120° sugeruje konflikt podbarkowy. Leczenie obejmuje rehabilitację i czasem iniekcje sterydowe.

Ból lewego barku przy podnoszeniu ręki – czy może mieć związek z sercem? Może. Jeśli ból promieniuje do klatki piersiowej, towarzyszy mu duszność i złe samopoczucie – trzeba wykluczyć przyczynę kardiologiczną.

Czy ból barku może nasilać się w nocy? Tak. Ból nocny jest charakterystyczny dla urazów stożka rotatorów i barku zamrożonego. Może utrudniać spanie na chorym boku.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – czy da się uniknąć operacji? W większości przypadków tak. Rehabilitacja, farmakologia i zmiana nawyków pozwalają wrócić do sprawności bez zabiegu.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – podsumowanie

Ból barku przy podnoszeniu ręki to sygnał, że coś dzieje się w obrębie stawu. Przyczyn może być wiele – od przeciążenia po zmiany zwyrodnieniowe. Najważniejsze jest szybkie rozpoznanie problemu i dopasowanie terapii do przyczyny bólu. W większości przypadków leczenie zachowawcze i odpowiednia rehabilitacja wystarczają, by odzyskać pełną sprawność bez operacji. Im szybciej zaczniesz działać, tym większe prawdopodobieństwo, że unikniesz powikłań.

 Źródła:

https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/shoulder-impingement-rotator-cuff-tendinitis. [dostęp: 17.07.2025].

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK326432/. [dostęp: 17.07.2025].

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK541096/. [dostęp: 17.07.2025].