Schorzenia

Co znaczy ból, który pojawia się nagle po urazie, a następnie nie pozwala stanąć na nodze lub ruszyć palcem? Jedną z przyczyn może być złamanie awulsyjne. Choć nie tak znane jak złamania klasyczne, bywa wyjątkowo uciążliwe i wymaga starannej terapii.

Złamanie awulsyjne – co to jest?

Złamanie awulsyjne (ang. avulsion fracture) polega na oderwaniu fragmentu kości przez przyczepione do niej ścięgno lub więzadło. Uraz najczęściej występuje przy gwałtownym skurczu mięśnia, który dosłownie „wyrywa” kawałek kości z jej struktury. Dochodzi do niego zwykle w miejscach, gdzie mięśnie kończą się mocnym przyczepem – jak w obrębie miednicy, stopy czy ręki. Najczęściej spotykane są złamania awulsyjne to złamania:

Kolca biodrowego przedniego górnego lub dolnego,

Paliczka palca,

Guza piętowego,

Podstawy V kości śródstopia (szczególnie u sportowców),

Kostki bocznej.

Złamania awulsyjne – przykłady typowych lokalizacji

Gdzie najczęściej dochodzi do tego rodzaju urazów? Np. w okolicach stopy. Złamanie awulsyjne kostki bocznej występuje zwykle przy urazie skrętnym stawu skokowego, kiedy więzadła boczne odrywają fragment kości strzałkowej. Natomiast złamanie awulsyjne kości śródstopia często zdarza się w wyniku nagłego przeskoku mięśnia strzałkowego krótkiego, np. podczas szybkiego skrętu stopy w sporcie. Inne przykłady to:

Kolce biodrowe – uraz przy intensywnym starcie do biegu, szczególnie u nastolatków w okresie wzrostu,

Palce dłoni – oderwanie fragmentu paliczka podczas gwałtownego zgięcia lub wyprostu,

Rzepka i kolano – w wyniku silnego napięcia mięśnia czworogłowego,

Kość skokowa – rzadziej spotykane, ale bolesne i trudne diagnostycznie.

Co prowadzi do złamania awulsyjnego?

Główna przyczyna to nagłe, gwałtowne napięcie mięśnia przy jednoczesnym ruchu w stawie, np. skoku, zatrzymaniu biegu, kopnięciu piłki czy upadku. Częściej dotyczy osób aktywnych fizycznie, sportowców oraz dzieci i młodzieży w fazie intensywnego wzrostu (gdy kości są słabsze niż mięśnie). Inne czynniki ryzyka to:

Niedostateczna rozgrzewka,

Przeciążenie mięśni,

Wcześniejsze mikrourazy,

Niewłaściwa technika ruchu,

Obuwie sportowe bez amortyzacji.

Objawy złamania awulsyjnego – jak je rozpoznać?

W przeciwieństwie do urazów przeciążeniowych czy skręceń, złamanie awulsyjne charakteryzuje się nagłością objawów. Ból często pojawia się „eksplozywnie”, w jednej chwili, np. w trakcie wyskoku, kopnięcia czy gwałtownego hamowania. To właśnie wtedy dochodzi do oderwania fragmentu kości. Oprócz ostrego bólu pacjenci odczuwają:

Obrzęk narastający w ciągu kilku minut,

Tkliwość przy ucisku lub dotyku w konkretnej lokalizacji,

Osłabienie mięśni w rejonie urazu – np. brak możliwości wyprostowania kolana, zgięcia palca czy uniesienia stopy,

Wrażenie „pociągnięcia” lub słyszalny trzask.

U dzieci i młodzieży objawy bywają mniej charakterystyczne – dziecko może tylko utykać lub unikać obciążania kończyny, bez wyraźnego siniaka. Dlatego warto zachować czujność i nie bagatelizować nawet subtelnych zmian w sposobie poruszania się.

Jak rozpoznać złamanie awulsyjne? Diagnostyka

Postawienie prawidłowej diagnozy wymaga:

Badania fizykalnego – lekarz ocenia zakres ruchu, bolesność i miejsce przyczepów mięśniowych,

RTG – podstawowe badanie, które zwykle uwidacznia oderwany fragment.

Oprócz tego lekarze zlecają czasami:

USG – pozwala ocenić struktury mięśniowe i więzadłowe,

Rezonans magnetyczny – przy niewidocznych w RTG uszkodzeniach,

Tomografię komputerową – przy skomplikowanych urazach.

Złamanie awulsyjne – leczenie

Leczenie złamania awulsyjnego zależy od lokalizacji, wielkości oderwanego fragmentu i stopnia przemieszczenia.

Do jakiego lekarza się zgłosić?

W przypadku podejrzenia złamania awulsyjnego warto jak najszybciej udać się do ortopedy lub lekarza medycyny sportowej. Wstępnie ocenić sytuację może także lekarz pierwszego kontaktu.

Leczenie farmakologiczne

W pierwszych dniach w celu łagodzenia dolegliwości stosuje się:

Leki przeciwbólowe (np. paracetamol, ibuprofen),

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ),

Środki zmniejszające napięcie mięśniowe (przy dużym skurczu).

Leczenie naturalne i domowe – jak wspomóc gojenie?

Domowe sposoby przy złamaniu awulsyjnym nie zastąpią leczenia ortopedycznego, ale mogą istotnie wspomóc proces regeneracji. W pierwszych dobach najważniejsze są:

Schładzanie miejsca urazu,

Unikanie wysiłku

Odpowiednie uniesienie kończyny – np. ułożenie nogi na poduszce powyżej poziomu serca.

Dodatkowo warto zadbać o prawidłową dietę bogatą w wapń, magnez, witaminę D3 i K2.

Leczenie operacyjne

Jeśli fragment kości przemieścił się znacznie (>2 cm) lub utrudnia ruch w stawie, lekarz może zdecydować o zabiegu chirurgicznym. Najczęściej polega on na przymocowaniu fragmentu za pomocą śrub lub kotwic.

Rehabilitacja i ćwiczenia

Rehabilitacja po złamaniu awulsyjnym to nie tylko ćwiczenia mięśni – to pełny program przywracania równowagi w całym układzie ruchu. Po etapie unieruchomienia rozpoczyna się stopniowe uruchamianie stawu. Początkowo są to delikatne ruchy w bezbolesnym zakresie, które z czasem przechodzą w bardziej zaawansowane formy treningu. Przy złamaniu awulsyjnym kostki bocznej czy kolca biodrowego program ćwiczeń często zakłada stopniowe przejście od treningu w odciążeniu (np. w wodzie) do pracy na pełnym obciążeniu własnym.

Czy można zapobiec złamaniom awulsyjnym?

W wielu przypadkach tak. Profilaktyka złamań awulsyjnych obejmuje:

Dobrą rozgrzewkę przed wysiłkiem,

Regularne wzmacnianie mięśni przyczepiających się do kości (szczególnie u dzieci i młodzieży),

Unikanie przeciążeń i przetrenowania,

Prawidłową technikę wykonywania ruchów,

Noszenie odpowiedniego obuwia sportowego.

Złamania awulsyjne – najczęściej zadawane pytania

Poniżej publikujemy wyjaśnienia kilku kwestii dotyczących złamania awulsyjnego, które często nurtują pacjentów.

Co to jest złamanie awulsyjne? To uraz polegający na oderwaniu fragmentu kości przez nadmiernie napięte ścięgno lub więzadło.

Jak długo goi się złamanie awulsyjne? Przy leczeniu zachowawczym gojenie trwa zwykle od 4 do 6 tygodni. Przy operacji – nawet 8 -12 tygodni.

Czy złamanie awulsyjne to złamanie z przemieszczeniem? Nie zawsze. Przemieszczenie fragmentu zależy od siły skurczu mięśnia i lokalizacji urazu.

Czy złamanie awulsyjne kostki bocznej trzeba operować? Nie zawsze. Jeśli fragment nie przemieścił się znacznie, wystarczy leczenie zachowawcze.

Złamanie awulsyjne – podsumowanie

Złamanie awulsyjne nie musi oznaczać poważnej kontuzji, ale wymaga trafnej diagnostyki i odpowiedniego leczenia. Szybka reakcja, odpoczynek i rehabilitacja to elementy, które przywracają pełną sprawność. Jeśli pojawia się silny ból po intensywnym ruchu lub urazie – warto skonsultować się z lekarzem i wykonać odpowiednie badania.

Bibliografia:

https://www.healthline.com/health/avulsion-fracture. [dostęp: 19.07.2025].

https://orthoinfo.aaos.org/en/diseases–conditions/ankle-fractures-broken-ankle. [dostęp: 19.07.2025].

Złamanie szyjki kości udowej to uraz, który może skończyć się śmiercią. Mimo że dotyka głównie osoby w 7. i 8. dekadzie życia, może stanowić zagrożenie również dla młodszych osób. Dlaczego i jakie są jego przyczyny oraz objawy?

Charakterystyka złamania szyjki kości udowej i jego  śmiertelność

Kość udowa zakończona jest okrągłą głową, która może obracać się stawie biodrowym w każdym kierunku. Znajdujące się poniżej przewężenie (szyjka), które łączy ją z trzonem kości pod pewnym kątem, nie tylko umożliwia płynny zakres ruchu, ale też przenosi obciążenia ze stawu biodrowego na resztę kości udowej. Uraz następuje, gdy obciążenie jest za duże albo kości – za słabe.

Przyczyny złamania szyjki kości udowej

U osób starszych, zwłaszcza powyżej 60-70. roku życia, ryzyko złamania szyjki kości udowej ma związek przede wszystkim z osłabieniem struktur kości (osteoporoza), mobilności i siły mięśniowej (często wynikających z braku aktywności). Wówczas nawet, wydawałoby się, niegroźny upadek może skończyć się złamaniem. Jednak te same czynniki mogą do tego doprowadzić u młodej osoby.

Ryzyko złamania szyjki kości udowej zwiększają dodatkowo zaburzenia równowagi (np. wynikające z chorób neurologicznych, wad wzroku czy sarkopenii), przewlekłe stosowanie sterydów, niewłaściwa dieta, choroby metaboliczne kości, palenie papierosów i słaba kondycja fizyczna. Z kolei u młodszych osób i sportowców musi wystąpić uraz wysokiej energii, np. upadek z wysokości lub wypadek komunikacyjny.

Złamanie szyjki kości udowej – objawy

Ból po złamaniu szyjki kości udowej jest bardzo silny. Pojawia się nagle w pachwinie lub okolicach biodra i uniemożliwia osobie obciążenie kończyny (czyli ruch). O złamaniu świadczy także skrócenie kończyny i rotacja zewnętrznej. W przypadku zaklinowanego złamania szyjki kości udowej ból bywa mniej intensywny, a pacjent nadal podejmuje kroki, choć odczuwa znaczny dyskomfort.

Diagnostyka i klasyfikacja złamań szyjki kości udowej

RTG w projekcji przednio-tylnej (AP) i bocznej stawu biodrowego to podstawa rozpoznania złamania szyjki kości udowej. W przypadku niedostatecznych obrazów lekarz może zlecić dodatkowo rezonans magnetyczny. Na podstawie wyników, jak i badania fizykalnego będzie chciał ustalić rodzaj złamania, aby określić ryzyko powikłań i dobrać odpowiednie leczenie. Służą do tego dwie klasyfikacje.

KlasyfikacjaTypOpisGardenI (zaklinowane)Złamanie częściowe, stabilne, bez całkowitego przerwania ciągłości kościII Pełne złamanie bez przemieszczenia odłamówIIIZłamanie częściowo przemieszczoneIVZłamanie całkowicie przemieszczonePauwelsI (kąt <30°)Złamanie przebiegające prawie poziomoII (kąt 30–50°)Złamanie o kącie średnim do osi poziomej – umiarkowane ryzyko zaburzeń zrostuIII (kąt >50°)Złamanie o stromym przebiegu, prawie pionowe mające największe ryzyko niepowodzenia zrostu i martwicy

Złamanie szyjki kości udowej – leczenie

Wybór odpowiedniego leczenia uzależniony jest nie tylko od stopnia uszkodzenia i ryzyka powikłań, ale też od wieku i stanu zdrowia pacjenta.

Złamanie szyjki kości udowej – operacja 

Jednak w zdecydowanej większości przypadków (zwłaszcza przy złamaniach typu III-IV i u osób starszych) zaleca się szybkie leczenie operacyjne – w celu przywrócenia anatomicznych relacji i stabilności, co pozwala na wczesną pionizację pacjenta. W złamaniach typu I i II, szczególnie u młodszych pacjentów, stosuje się zespolenie odłamów za pomocą śrub kanałowych lub płyty DHS. W złamaniach znacznie przemieszczonych (III-IV) u osób starszych częściej wykonuje się częściową lub całkowitą endoprotezoplastykę stawu biodrowego.

Złamanie szyjki kości udowej – leczenie zachowawcze

Leczenie zachowawcze stosuje się wyjątkowo – w przypadku znacznych przeciwwskazań do operacji (np. poważnych zaburzeń kardiologicznych i internistycznych). Ponieważ wymaga ono długotrwałego unieruchomienia kończyny w bucie derotacyjnym, wiąże się ono z wysokim ryzykiem powikłań.

Może to oczywistość, ale standardowym postępowaniem jest farmakoterapia w postaci leków przeciwbólowych (np. opioidy, paracetamol), profilaktyki przeciwzakrzepowej (heparyna) oraz suplementacji wapnia i witaminy D. U pacjentów osteoporotycznych wprowadza się także leki przeciwko osteoporozie (np. bisfosfoniany), co pozwala zmniejszyć ryzyko kolejnych urazów.

Złamanie szyjki kości udowej – rehabilitacja

Rehabilitacja po złamaniu szyjki kości udowej rozpoczyna się nawet 48 godzin po zabiegu. Delikatne ćwiczenia izometryczne mięśni uda i pośladków wspomagają krążenie oraz redukują ryzyko zakrzepicy. W kolejnych tygodniach terapeuci stopniowo wprowadzają ćwiczenia zwiększające zakres ruchu, równowagę oraz siłę mięśni. Około 12. tygodnia możliwe jest pełne obciążenie kończyny. Stosowanie technik fizykoterapii, takich jak krioterapia, laseroterapia czy kąpiele wodne, wspomaga gojenie oraz redukcję bólu.

Wczesna pionizacja podczas rehabilitacji (z użyciem balkonika lub kul łokciowych) pozwala pacjentowi na samodzielne chodzenie i zapobiega powikłaniom związanym z unieruchomieniem. Ponadto nawet po zakończonej rehabilitacji (która zazwyczaj trwa od 3 do 6 miesięcy) dalej warto wykonywać poznane ćwiczenia po złamaniu szyjki kości udowej, ponieważ zagęszczą one kości i wzmocnią mięśnie pasa biodrowego. Przełoży się to nie tylko na szybszy powrót do pełnej sprawności, ale też uchroni przed podobnymi urazami w przyszłości.

Złamanie szyjki kości udowej – powikłania

Złamanie szyjki kości udowej to jeden z najczęstszych typów złamań wewnątrz torebkowych, szczególnie dotykający osoby w podeszłym wieku. Ma niezwykłe znaczenie kliniczne, ponieważ wśród tej grupy śmiertelność z nim związana wynosi 10% w pierwszym miesiącu, a w ciągu roku wzrasta od 20%, nawet do 52%, i to bez względu na podjętą terapię.

Możliwe, że wysoka śmiertelność ma związek z licznymi powikłaniami po urazie. Ponieważ w obrębie szyjki kości udowej znajduje się bogata sieć naczyń krwionośnych zaopatrujących głowę kości udowej, ich uszkodzenie zwiększa ryzyko martwicy jałowej. Dodatkowo, z uwagi na utrudniony dopływ krwi w tej okolicy, proces gojenia jest często skomplikowany i obarczony dużym ryzykiem braku zrostu lub jego nieprawidłowego przebiegu. Zaś długotrwałe lub nieleczone złamanie szyjki kości udowej niejednokrotnie skutkuje przewlekłym bólem, unieruchomieniem pacjenta i licznymi komplikacjami systemowymi, prowadzącymi do trwałych odleżyn, infekcji, zatorów (w tym płucnych), zapalenia płuc i zakrzepicy żył głębokich.

Złamanie szyjki kości udowej – podsumowanie

W Polsce złamanie szyjki kości udowej to jedno z najczęstszych rozpoznawanych złamań kończyny dolnej. Stanowi ok. 7% wszystkich złamań zaopatrywanych w placówkach medycznych. Można się spodziewać wzrostu tego wskaźnika ze względu na starzenie się społeczeństwa. Co prawda endoproteza biodra pozwala na rozpoczęcie bardzo szybkiej rehabilitacji i uruchomienie pacjenta, ale ze względu na wysokie koszty ważniejsza okazuje się edukacja społeczeństwa w tej dziedzinie i odpowiednia profilaktyka.

Bibliografia:

https://podyplomie.pl/medycyna/31170,rehabilitacja-po-zlamaniu-blizszego-konca-kosci-udowej. [dostęp: 13.07.2025].

https://naukawpolsce.pl/aktualnosci/news%2C97165%2Cdo-roku-2050-liczba-zlaman-szyjki-kosci-udowej-prawie-sie-podwoi.html. [dostęp: 13.07.2025].

https://www.termedia.pl/Osteoporosis-in-the-orthopaedic-practice%2C4%2C338%2C1%2C1.html. [dostęp: 13.07.2025].

https://ruj.uj.edu.pl/server/api/core/bitstreams/5d3d2df6-1474-4125-aa13-a5af0a0be37d/content. [dostęp: 13.07.2025].

https://bibliotekanauki.pl/articles/135756. [dostęp: 13.07.2025].

Bark to jeden z najbardziej ruchomych, ale i najbardziej wrażliwych stawów. Nic dziwnego, że ból barku przy podnoszeniu ręki to częsty problem, który dotyka zarówno osoby młode, aktywne, jak i seniorów. Skąd się bierze i jak sobie z nim poradzić?

Ból w barku przy podnoszeniu ręki – co może powiedzieć o Twoim zdrowiu?

Nie każdy ból oznacza poważne schorzenie, ale zawsze warto go obserwować. Gdy bark boli przy podnoszeniu ręki, problem może mieć charakter mechaniczny (np. uszkodzenie ścięgien), zapalny (np. zapalenie kaletki) lub zwyrodnieniowy (postępujące zużycie stawu). Najczęściej ból pojawia się w określonej fazie ruchu, czasem towarzyszy mu sztywność, obrzęk lub promieniowanie do szyi i ramienia.

Typowy jest tzw. bolesny łuk – czyli moment, w którym ból nasila się pomiędzy 60° a 120° unoszenia ramienia. W pozostałych zakresach ruchu może być mniej dokuczliwy.

Najczęstsze przyczyny bólu barku przy podnoszeniu ręki

Problemy z barkiem mogą mieć wiele źródeł. Najczęściej diagnozowane schorzenia to:

Zapalenie kaletki podbarkowej – ból z przodu barku, nasilający się przy ruchach nad głową. Często towarzyszy mu obrzęk i uczucie tarcia pod wyrostkiem barkowym,

Uszkodzenie stożka rotatorów – grupa mięśni odpowiadających za stabilność barku. Typowe objawy to ból barku przy podnoszeniu ręki i osłabienie siły ramienia,

Zespół ciasnoty podbarkowej – ograniczenie przestrzeni pod wyrostkiem barkowym prowadzi do ucisku ścięgien i bolesności w określonym zakresie ruchu,

Zamrożony bark – to przewlekłe ograniczenie ruchomości i silny ból, często bez uchwytnej przyczyny. Dotyczy głównie osób po unieruchomieniu barku lub z cukrzycą,

Zwyrodnienie stawu barkowego – ból, trzeszczenie, ograniczony zakres ruchu. Często pojawia się po 50. roku życia lub po urazach.

Ból barku przy podnoszeniu ręki po upadku – kiedy nie czekać z wizytą u lekarza?

Jeśli ból pojawił się nagle, po urazie lub silnym uderzeniu, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Możliwe przyczyny to:

Naderwanie ścięgien,

Złamanie guzka większego kości ramiennej,

Zwichnięcie barku.

Utrata możliwości podniesienia ręki, deformacja stawu lub duży krwiak to sygnały, że potrzebna jest pilna diagnostyka obrazowa.

Jak wygląda diagnostyka bólu w prawym lub lewym barku?

Lekarz rozpocznie od wywiadu i badania funkcjonalnego – sprawdzi siłę mięśni, zakres ruchu i lokalizację bólu. W dalszej kolejności może zlecić:

USG barku – do oceny ścięgien i kaletki,

RTG – by wykluczyć zmiany zwyrodnieniowe lub złamania,

Rezonans – szczególnie przy podejrzeniu uszkodzeń stożka rotatorów,

Badania laboratoryjne – w przypadku podejrzenia choroby zapalnej.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – jaki lekarz pomoże?

Na początek warto udać się do lekarza rodzinnego, który – po wstępnej ocenie – skieruje do odpowiedniego specjalisty:

Ortopedy – przy urazach, zwyrodnieniach, ograniczeniu ruchomości,

Reumatologa – gdy podejrzewa się chorobę zapalną,

Fizjoterapeuty – w celu ustalenia programu rehabilitacji i ćwiczeń.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – leczenie

W zależności od przyczyny lekarz może zaproponować różne metody leczenia. Na początek zazwyczaj stosuje się terapię zachowawczą oraz łagodzenie objawów.

Leczenie farmakologiczne

Najczęściej stosuje się następujące preparaty:

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (ibuprofen, diklofenak),

Maści przeciwbólowe,

Iniekcje sterydowe (np. przy zapaleniu kaletki),

Iniekcje kwasu hialuronowego.

Leczenie domowe i naturalne

W celu wspomagania terapii zaleconej przez specjalistę należy przede wszystkim zadbać o odpoczynek i unikać bolesnych ruchów przez kilka dni. Dodatkowo można zastosować:

Okłady z lodu przy ostrym bólu,

Ciepłe kompresy przy przewlekłych dolegliwościach,

Maści ziołowe lub kapsaicynowe.

Leczenie operacyjne

W niektórych sytuacjach konieczny okazuje się zabieg chirurgiczny:

Artroskopia przy zerwaniu ścięgien,

Chirurgiczne poszerzenie przestrzeni podbarkowej,

Zabieg przecięcia torebki przy barku zamrożonym.

Rehabilitacja i ćwiczenia przy bólu barku przy podnoszeniu ręki

Najlepsze efekty daje połączenie leczenia z ćwiczeniami fizjoterapeutycznymi. W zależności od stanu stawu stosuje się:

Ćwiczenia w odciążeniu (np. tzw. wahadła w opadzie tułowia),

Rozciąganie torebki stawowej (np. z pomocą kijków lub taśm),

Wzmacnianie stożka rotatorów (np. odwodzenia ramion z taśmą oporową),

Mobilizacje stawowe prowadzone przez fizjoterapeutę,

Delikatne krążenia barkami, wykonywane codziennie, poprawiają elastyczność.

Co więcej, ćwiczenia te nie wymagają siłowni – wystarczą mata, kij od szczotki i taśma elastyczna. Regularność jest ważniejsza niż intensywność.

Jak zapobiegać bólowi barku i wspierać jego regenerację?

W codziennym życiu warto:

Unikać długiego trzymania rąk nad głową (np. malowanie sufitu),

Robić przerwy podczas pracy wymagającej ruchów ramion,

Wzmacniać mięśnie rotatorów – nawet prostymi ćwiczeniami z taśmą,

Utrzymywać dobrą postawę i ergonomię w pracy biurowej oraz podczas jazdy samochodem (np. ustawić fotel i kierownicę tak, by bark był rozluźniony),

Rozgrzewać barki przed treningiem i dbać o regenerację po wysiłku,

Stosować naprzemiennie ciepło i zimno w przypadku przeciążeń,

Unikać spania na bolesnym barku – lepiej podeprzeć ramię poduszką,

Regularnie odwiedzać fizjoterapeutę w celu kontroli i korekty techniki ćwiczeń.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – najczęstsze pytania

Poniżej znajdziesz kilka dodatkowych kwestii, o które często pytają pacjenci w związku z bólem barku przy podnoszeniu ręki.

Ból w prawym barku przy podnoszeniu ręki – co oznacza? Najczęściej to uraz stożka rotatorów lub zapalenie kaletki. Warto zbadać, czy nie występuje bolesny łuk i ograniczenie siły w ramieniu.

Ból barku przy podnoszeniu ręki w bok – czy to zespół ciasnoty? Tak, tzw. bolesny łuk w zakresie 60-120° sugeruje konflikt podbarkowy. Leczenie obejmuje rehabilitację i czasem iniekcje sterydowe.

Ból lewego barku przy podnoszeniu ręki – czy może mieć związek z sercem? Może. Jeśli ból promieniuje do klatki piersiowej, towarzyszy mu duszność i złe samopoczucie – trzeba wykluczyć przyczynę kardiologiczną.

Czy ból barku może nasilać się w nocy? Tak. Ból nocny jest charakterystyczny dla urazów stożka rotatorów i barku zamrożonego. Może utrudniać spanie na chorym boku.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – czy da się uniknąć operacji? W większości przypadków tak. Rehabilitacja, farmakologia i zmiana nawyków pozwalają wrócić do sprawności bez zabiegu.

Ból barku przy podnoszeniu ręki – podsumowanie

Ból barku przy podnoszeniu ręki to sygnał, że coś dzieje się w obrębie stawu. Przyczyn może być wiele – od przeciążenia po zmiany zwyrodnieniowe. Najważniejsze jest szybkie rozpoznanie problemu i dopasowanie terapii do przyczyny bólu. W większości przypadków leczenie zachowawcze i odpowiednia rehabilitacja wystarczają, by odzyskać pełną sprawność bez operacji. Im szybciej zaczniesz działać, tym większe prawdopodobieństwo, że unikniesz powikłań.

 Źródła:

https://my.clevelandclinic.org/health/diseases/shoulder-impingement-rotator-cuff-tendinitis. [dostęp: 17.07.2025].

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK326432/. [dostęp: 17.07.2025].

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK541096/. [dostęp: 17.07.2025].

Ból barku, ograniczony zakres ruchu, trzeszczenia przy unoszeniu ręki to objawy, które mogą wskazywać na rozwój zwyrodnienia stawu barkowego. Choroba ta najczęściej pojawia się z wiekiem, ale nie tylko seniorzy są na nią narażeni. Czytaj dalej!

Zwyrodnienie barku – co to jest?

Staw barkowy to jeden z najbardziej ruchomych i jednocześnie najbardziej wrażliwych stawów w organizmie. Gdy przestaje działać płynnie, wiele codziennych czynności staje się wyzwaniem. Zwyrodnienie barku to proces degeneracyjny, w którym chrząstka stawowa ulega uszkodzeniu, a sąsiadujące powierzchnie kostne zaczynają ocierać się o siebie.

To prowadzi nie tylko do bólu, ale też ograniczenia ruchomości, sztywności i osłabienia siły ramienia. W przebiegu choroby mogą powstawać wyrośla kostne (osteofity), a czasem także zmiany w ścięgnach okolicznych mięśni. Im dłużej zmiany postępują, tym trudniejsze staje się leczenie zachowawcze.

Skąd bierze się zwyrodnienie stawu barkowego? Przyczyny

Zwyrodnienie barku nie rozwija się z dnia na dzień. Na ten proces wpływa wiele czynników – niektóre można kontrolować, inne są niezależne od pacjenta.

Wiek i naturalne zużycie stawu to najczęstsza przyczyna. Chrząstka traci elastyczność, a staw – swoją ochronną amortyzację.

Urazy i przeciążenia takie jak wcześniejsze zwichnięcia, złamania, mikrourazy lub powtarzalne przeciążenia mogą przyspieszyć degenerację.

Reumatoidalne zapalenie stawów. Proces zapalny często przyspiesza niszczenie struktur stawowych.

Zaburzenia anatomiczne, m.in. zespół ciasnoty podbarkowej czy uszkodzenia stożka rotatorów, które zmieniają biomechanikę ruchu.

Czynniki dodatkowe, np. nadwaga, obciążenia genetyczne, praca fizyczna z rękami uniesionymi, brak aktywności.

Choroba może rozwijać się w jednym barku (np. dominującym – u praworęcznych to zwyrodnienie barku prawego, a u leworęcznych – zwyrodnienie barku lewego), ale u osób z zapalnymi chorobami stawów zmiany bywają obustronne.

Zwyrodnienie stawu barkowego – objawy

Często zdarza się, że przez długi czas zwyrodnienie barku powoduje objawy subtelne, które narastają powoli. To sprawia, że wielu pacjentów zgłasza się do specjalisty dopiero wtedy, gdy ograniczenia w ruchomości wpływają już na codzienne życie. Na co zwrócić uwagę?

Ból barku – zwykle tępy, nasilający się przy ruchach ramienia, szczególnie podczas unoszenia ręki do góry lub sięgania za plecy.

Sztywność i ograniczenie ruchu – trudność z podnoszeniem ramienia, czesaniem włosów, zakładaniem kurtki.

Trzeszczenia – chrupanie i tarcie w stawie podczas poruszania ramieniem, świadczące o nierównych powierzchniach stawowych.

Osłabienie siły – bark staje się „niewydolny”, a dźwiganie nawet lekkich przedmiotów staje się problematyczne.

Objawy rozwijają się powoli, co sprawia, że bywają bagatelizowane. Tymczasem wcześniejsza reakcja pozwala uniknąć zabiegów operacyjnych, a przynajmniej odłożyć je w czasie.

Do jakiego lekarza się zgłosić?

Pierwszym krokiem może być lekarz rodzinny, który w razie potrzeby kieruje pacjenta do ortopedy lub reumatologa. W procesie leczenia dużą rolę odgrywa fizjoterapeuta, a czasem także specjalista rehabilitacji medycznej.

Jak rozpoznać zwyrodnienie barku? Diagnostyka

Rozpoznanie opiera się na dokładnym zebraniu wywiadu oraz badaniu fizykalnym, a następnie potwierdzeniu zmian w obrazowaniu. W większości przypadków nie jest to skomplikowany proces, ale wymaga dobrej współpracy z lekarzem.

Wywiad i badanie fizykalne. Lekarz ocenia zakres ruchomości, siłę mięśni i lokalizację bólu. Sztywność, bolesność przy rotacji ramienia i ograniczenie unoszenia to typowe znaki.

RTG barku to podstawowe badanie obrazowe – pokazuje zwężenie szpary stawowej, osteofity i deformacje kości.

USG jest przydatne w ocenie tkanek miękkich (stożka rotatorów, kaletki, ścięgien).

Rezonans magnetyczny (MRI). Pozwala dokładniej ocenić stan chrząstki, mięśni i obecność ewentualnych uszkodzeń strukturalnych.

Tomografia komputerowa (TK). Wykorzystywana przed zabiegami operacyjnymi, zwłaszcza przy planowaniu endoprotezoplastyki.

W niektórych przypadkach zleca się badania laboratoryjne, by wykluczyć RZS lub infekcję.

Zwyrodnienie barku – leczenie

Leczenie zwyrodnienia barku zależy od zaawansowania zmian i ogólnego stanu pacjenta. Celem terapii jest ograniczenie bólu, poprawa funkcji i spowolnienie postępu choroby.

Leczenie farmakologiczne

Podstawę stanowią leki przeciwbólowe i przeciwzapalne – zarówno doustne, jak i miejscowe (żele, maści). W okresach zaostrzeń stosuje się także preparaty steroidowe, w tym iniekcje dostawowe. Czasami lekarz zaleca preparaty wspierające chrząstkę (np. kwas hialuronowy), choć ich skuteczność bywa ograniczona do wczesnych etapów choroby.

Leczenie operacyjne

Przy zaawansowanych zmianach lub braku poprawy po leczeniu zachowawczym rozważa się zabieg chirurgiczny. W grę wchodzą:

Artroskopia barku – minimalnie inwazyjna procedura oczyszczająca staw. Usuwa się np. osteofity i luźne fragmenty chrząstki,

Endoprotezoplastyka barku – wymiana stawu na implant. Wykonywana przy znacznych zniszczeniach. Po operacji konieczna jest rehabilitacja trwająca od kilku miesięcy do roku.

Leczenie naturalne i domowe

W łagodniejszych przypadkach sprawdza się modyfikacja trybu życia, unikanie dźwigania i obciążania barku, korzystanie z ciepłych okładów lub terapii wodnej. Pomocna może być także dieta wspierająca stawy – bogata w kwasy omega-3, witaminę D i wapń.

Zwyrodnienie stawu barkowego – ćwiczenia i rehabilitacja

Choć ból może zniechęcać do aktywności, unikanie ruchu tylko pogłębia problem. Odpowiednio dobrane ćwiczenia pomagają utrzymać zakres ruchu, poprawić elastyczność i zapobiec zanikowi mięśni. Rehabilitacja obejmuje m.in.:

Ćwiczenia rozciągające (np. tzw. „wahadło”),

Wzmacnianie mięśni obręczy barkowej,

Poprawę postawy i stabilizacji łopatki,

Naukę bezpiecznych wzorców ruchowych.

Warto wykonywać ćwiczenia na zwyrodnienie barku pod okiem fizjoterapeuty, który dostosuje plan do indywidualnych możliwości i sprawdzi poprawność techniki.

Zwyrodnienie barku – odpowiedzi na często zadawane pytania

Gdzie boli przy zwyrodnieniu barku? Najczęściej ból pojawia się z przodu i z boku barku, może promieniować do ramienia, ale zwykle nie przekracza łokcia.

Czego unikać przy zwyrodnieniu barku? Nie zaleca się dźwigania ciężarów, ruchów ponad głowę, spania na bolesnej stronie oraz długiego unieruchomienia ręki.

Czy zwyrodnienie barku samo przejdzie? Nie, ale odpowiednim leczeniem można skutecznie spowolnić jego rozwój i poprawić komfort życia. W zaawansowanych przypadkach pomocna bywa endoproteza.

Czy zwyrodnienie dotyczy tylko osób starszych? Nie. Choć ryzyko rośnie po 50. roku życia, choroba może rozwinąć się także u młodszych, np. w wyniku urazów, przeciążeń lub chorób zapalnych.

Zwyrodnienie barku – podsumowanie

Choć początkowo objawy zwyrodnienia barku wydają się niegroźne, z czasem utrudniają codzienne funkcjonowanie. Szybka reakcja pozwala ograniczyć ból, poprawić zakres ruchu i zachować sprawność na dłużej. Dbanie o barki, podobnie jak o kolana czy biodra, powinno być elementem świadomej profilaktyki zdrowia, zwłaszcza po 50. roku życia.

Bibliografia

https://orthoinfo.aaos.org/en/diseases–conditions/shoulder-pain-and-common-shoulder-problems/. [dostęp: 18.06.2025].

https://www.nhs.uk/conditions/shoulder-pain/. [dostęp: 18.06.2025].

https://www.mayoclinic.org/symptoms/shoulder-pain/basics/definition/sym-20050696. [dostęp: 18.06.2025].

Ból pod łopatką może dotyczyć osób w każdym wieku, niezależnie od stylu życia czy codziennej aktywności. U jednych wywołany jest przeciążeniem mięśni, u innych zwiastuje poważniejsze schorzenia. Co oznacza ten ból i jak sobie z nim skutecznie radzić?

Skąd się bierze ból pod łopatkami?

Przyczyny bólu pleców pod łopatkami bywają zróżnicowane. Czasami wystarczy niewłaściwa postawa, w innych przypadkach źródłem problemu są schorzenia wymagające leczenia specjalistycznego.

Przeciążenie mięśni. Najczęstsza przyczyna, szczególnie wśród osób spędzających długie godziny przy komputerze. Garbienie się i przebywanie w jednej pozycji prowadzi do napięcia mięśni przyłopatkowych.

Urazy mechaniczne. Stłuczenia, upadki czy wypadki komunikacyjne mogą uszkadzać tkanki otaczające łopatkę.

Choroby kręgosłupa. Zwyrodnienia odcinka szyjnego i piersiowego, dyskopatie, a także skolioza często dają objawy bólu pleców pod łopatkami.

Ból przeniesiony. Choroby serca, pęcherzyka żółciowego, trzustki lub wątroby potrafią wywoływać ból w tej okolicy pleców.

Infekcje i nowotwory. Występują rzadziej, ale są zagrożeniem wymagającym szybkiej diagnostyki.

Dodatkowo ból pod łopatką może nasilać:

Przewlekły stres i napięcie emocjonalne,

Brak ruchu i słaba kondycja mięśni grzbietowych

Źle dobrany materac lub poduszka,

Noszenie ciężkich toreb na jednym ramieniu,

Wady postawy utrwalone od młodego wieku.

Warto pamiętać, że niekiedy ból w plecach pod łopatkami to efekt sumowania się kilku czynników. Drobne urazy, przeciążenia oraz zaniedbania postawy kumulują się przez miesiące, a objawy ujawniają się dopiero po pewnym czasie.

Jak objawia się ból pleców pod łopatkami?

Dolegliwości związane z bólem pleców pod łopatkami mogą mieć różny charakter. U części pacjentów pojawia się nagle i jest ostry. U innych rozwija się stopniowo, trwając tygodniami, a nawet miesiącami. W konsekwencji prowadzi do przewlekłego dyskomfortu, problemów ze snem i obniżenia jakości życia. Długotrwałe dolegliwości mają wpływ nie tylko na funkcjonowanie fizyczne, ale również na nastrój czy samopoczucie. Co więcej, nieodpowiednia pozycja podczas snu dodatkowo obciąża mięśnie tej okolicy.

Ból może nasilać się przy ruchach ręką, dźwiganiu ciężarów oraz długotrwałym siedzeniu. Często promieniuje do karku, ramienia lub klatki piersiowej. Wielu pacjentów opisuje także uczucie pieczenia, mrowienia, a nawet drętwienia w obrębie łopatki. Niekiedy ból w plecach pod łopatkami występuje bez wyraźnej przyczyny, co utrudnia szybkie ustalenie źródła problemu.

Jak wygląda diagnostyka bólu pod łopatką?

Aby określić, co oznacza ból pleców pod łopatkami, lekarz przeprowadza dokładny wywiad oraz badanie fizykalne. Zbiera informacje o charakterze bólu, czasie trwania, czynnikach nasilających oraz dodatkowych objawach. W zależności od sytuacji specjalista może też zlecić dodatkowe badania:

RTG – obrazuje kości i kręgosłup, wykrywa złamania czy skrzywienia,

MRI – pokazuje dyski międzykręgowe, nerwy i tkanki miękkie,

TK – stosowana w skomplikowanych przypadkach anatomicznych,

USG – ocenia mięśnie, ścięgna i stany zapalne,

EMG – bada funkcjonowanie nerwów i mięśni,

Badania laboratoryjne i EKG – pozwalają wykryć schorzenia kardiologiczne lub metaboliczne.

W trudniejszych przypadkach wykonywane są dodatkowe testy funkcjonalne oceniające ruchomość i stabilizację obręczy barkowej oraz kręgosłupa piersiowego.

Do jakiego lekarza się zgłosić z bólem łopatki?

Początkowo warto odwiedzić lekarza rodzinnego, który skieruje pacjenta do odpowiedniego specjalisty:

Ortopedy – w problemach kostno-mięśniowych,

Neurologa – w schorzeniach nerwowych,

Kardiologa – przy bólach pochodzenia sercowego,

Gastroenterologa – gdy podejrzewa się schorzenia jamy brzusznej,

Fizjoterapeuty – w celu wdrożenia rehabilitacji.

Jak leczy się bóle pleców pod łopatkami?

Leczenie bólu w plecach pod łopatkami zależy od diagnozy i nasilenia objawów. W wielu sytuacjach wystarczają metody zachowawcze, jednak w poważniejszych stanach niezbędna bywa interwencja specjalistyczna.

Leczenie farmakologiczne

Leki przeciwzapalne, takie jak ibuprofen, zmniejszają stan zapalny i dolegliwości bólowe. Przy bardziej nasilonych objawach lekarz może zastosować preparaty o silniejszym działaniu przeciwbólowym, leki rozluźniające mięśnie lub wspomagające układ nerwowy. U części pacjentów stosuje się również preparaty miejscowe w formie maści czy plastrów.

Leczenie naturalne i domowe

W początkowej fazie można wypróbować też domowe sposoby, które obejmują:

Odpoczynek i unikanie ruchów nasilających ból,

Zimne kompresy w przypadku ostrego zapalenia,

Ciepłe okłady rozluźniające mięśnie,

Masaż ręczny lub automasaż piłeczką i wałkiem,

Relaksacyjne kąpiele poprawiające krążenie,

Korektę ergonomii stanowiska pracy,

Ćwiczenia rozciągające (uwaga: źle wykonywane ćwiczenia bardziej zaszkodzą, niż pomogą, dlatego warto poprosić kogoś – najlepiej fizjoterapeutę – o skontrolowanie naszej techniki).

Leczenie operacyjne

Operacja rozważana jest przy dużych przepuklinach dyskowych uciskających nerwy, trwałych uszkodzeniach kręgosłupa, nowotworach oraz ciężkich zakażeniach.

Rehabilitacja i ćwiczenia – ważny element leczenia

Ruch i profesjonalna fizjoterapia to podstawa profilaktyki i leczenia przewlekłych bólów pleców pod łopatkami. Pod okiem fizjoterapeuty pacjenci uczą się prawidłowej postawy, wzmacniają mięśnie grzbietu i rozciągają napięte partie. Do zalecanych ćwiczeń należą:

Ściąganie łopatek przy ścianie,

Rozciąganie klatki piersiowej i szyi,

Wzmacnianie mięśni grzbietu gumami oporowymi,

Mobilizacja kręgosłupa piersiowego,

Ćwiczenia oddechowe poprawiające pracę przepony.

Regularna aktywność znacząco zmniejsza ryzyko nawrotów dolegliwości. Co więcej, poprawa siły i elastyczności mięśni grzbietowych sprzyja lepszej pracy całego kręgosłupa i zwiększa odporność na codzienne przeciążenia.

Ból łopatki – najczęstsze pytania pacjentów

Czy ból pod łopatką może oznaczać zawał? Tak. Ból przeniesiony z serca może pojawić się pod łopatką, szczególnie u kobiet. Nagły ból z dusznością i osłabieniem wymaga pilnej pomocy medycznej.

Jak odróżnić ból mięśniowy od neurologicznego? Mięśniowy nasila się przy ruchu i dotyku, neurologiczny bywa połączony z mrowieniem, drętwieniem oraz osłabieniem kończyny.

Czy długie siedzenie przy biurku może być przyczyną bólu? Zdecydowanie tak. Przeciążenie mięśni przyłopatkowych podczas długotrwałej pracy siedzącej jest częstą przyczyną bólu pleców pod łopatkami.

Czy domowe metody wystarczą? W łagodnych przypadkach – tak. Jeśli jednak ból nie ustępuje, nasila się lub towarzyszą mu inne objawy, konieczna jest konsultacja lekarska.

Jak reagować na ból po urazie? W przypadku urazu i silnego bólu należy szybko skonsultować się z lekarzem, aby wykluczyć złamania lub uszkodzenia tkanek.

Ból łopatki – podsumowanie

Bóle pleców pod łopatkami nie zawsze oznaczają poważną chorobę, ale nigdy nie należy ich bagatelizować. Wczesna diagnostyka, odpowiednie leczenie i profilaktyka pozwalają uniknąć przewlekłych problemów i utrzymać pełną sprawność na co dzień.

Bibliografia

https://www.mayoclinic.org/symptoms/shoulder-pain/basics/definition/sym-20050696. [dostęp: 17.06.2025].

https://www.verywellhealth.com/pain-between-the-shoulder-blades-297066. [dostęp: 17.06.2025].

https://www.clevelandclinic.org/health/diseases/16581-referred-pain. [dostęp: 17.06.2025].

Uszkodzenie stożka rotatorów zagraża wszystkim: młodszym i starszym, sportowcom i nielubiącym ruchu, pracownikom biurowym i fizycznym. Przyjrzymy się więc bliżej tej częstej dolegliwości: przyczynom, objawom i leczeniu. Zapraszamy do lektury!

Uszkodzenie stożka rotatorów – dlaczego tak powszechne?

Stożek rotatorów to grupa czterech mięśni łączących łopatkę ze stawem barkowym i ich ścięgien. Stabilizują one głowę kości ramiennej w panewce i umożliwiają unoszenie oraz rotację ramienia. Ponieważ staw barkowy ma największy zakres ruchu i – w przeciwieństwie do innych (np. biodra) – niejako „wisi w powietrzu”, utrzymujące go mięśnie cały czas pracują. Są przez to najbardziej narażone urazy o różnym nasileniu: od łagodnych zmian zwyrodnieniowych, przez stan zapalny, aż po zerwanie lub naderwanie ścięgna.

Uszkodzenie stożka rotatorów – przyczyny

Chociaż uraz mechaniczny może naderwać, a nawet zerwać mięśnie, to jednak uszkodzenia stożka rotatorów w 95% wynikają z przeciążenia i degeneracji ścięgien.

Nieprawidłowo wykonywane, monotonne ruchy ramienia (szczególnie nad głowę) np. podczas prac budowlanych czy aktywności sportowej (tenis, koszykówka, siatkówka, ćwiczenia z ciężarami) mogą powodować mikrourazy, a następnie zwapnienia mięśni, które coraz bardziej ograniczają ruch barku i generują dalsze urazy (zobacz naszą ofertę leczenia artroskopii barku)

Na uszkodzenie stożka rotatorów narażone są także osoby nieaktywne fizycznie, które spędzają dużo czasu przed monitorem. Wynikające z tego osłabienie mięśni sprawia, że unoszenie ciężaru przy jednoczesnej rotacji ramienia w trakcie codziennych zajęć (np. zdjęcie pudełka z szafy) może skończyć się ich uszkodzeniem.

Do czynników ryzyka zalicza się też wiek powyżej 60. roku życia, predyspozycje genetyczne oraz choroby metaboliczne (nadwaga, cukrzyca), prowadzące do osłabienia ścięgien.

Uszkodzony stożek rotatorów – objawy

Objawy uszkodzenia stożka rotatorów zależą od stopnia ich degeneracji. Na początku urazowi towarzyszy ból w uszkodzonym obszarze oraz ograniczenie ruchomości stawu, szczególnie po wysiłku lub podczas nagłego uniesienia rąk nad głowę. Z czasem ból staje się mocniejszy i pojawia się osłabienie siły mięśniowej. Niektórzy skarżą się także na krepitacje (trzaski, trzeszczenia) w stawie barkowym podczas ruchu. Ponieważ przekłada się to na trudności w codziennym funkcjonowaniu (czesaniu włosów, umyciu się, zapięciu biustonosza), zazwyczaj dopiero w tym momencie cierpiący szukają pomocy u specjalistów.

W zaawansowanych uszkodzeniach stożka rotatorów z czasem zarówno ból, jak i znaczne ograniczenie mobilności stają się przewlekłe – budzą w nocy, utrudniają prowadzenie auta i nie pozwalają dłużej wysiedzieć w jednej pozycji. W przypadku traum i urazów charakterystycznym objawem jest też opuchlizna i zaczerwienienie barku.

Uszkodzenie stożka rotatorów – diagnostyka

Diagnostyka uszkodzenia stożka rotatorów obejmuje:

Dokładny wywiad,

Wykonanie testów, które oceniają siłę i bolesność ruchów rotacyjnych,

Badania obrazowe – USG i RTG, zaś do określenia stopnia zmian zwyrodnieniowych – rezonans magnetyczny.

Diagnostyką tego schorzenia zajmują się przede wszystkim specjaliści ortopedii i traumatologii narządu ruchu.

Uszkodzenie stożka rotatorów – leczenie

Jak leczyć uszkodzony stożek rotatorów? W większości przypadków terapię rozpoczyna się od metod zachowawczych. Zaleca się odpoczynek i unikanie obciążeń barku. W początkowej fazie redukuje się stan zapalny oraz wykonuje zabiegi fizykoterapeutyczne, które przyspieszają regenerację tkanek i zmniejszają ból.

Uszkodzenie stożka rotatorów – farmakoterapia

Jakie leki na uszkodzenie stożka rotatorów? W zaawansowanym stadium podaje się niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. ibuprofen, diklofenak) oraz preparaty złożone z lidokainą czy kapsaicyną w formie maści.

Uszkodzenie stożka rotatorów – operacja

Kiedy operacja stożka rotatorów jest konieczna? Zabiegi chirurgiczne wprowadza się, gdy leczenie zachowawcze nie przynosi poprawy lub gdy doszło do znacznego uszkodzenia ścięgien. Najczęściej wykonuje się wówczas małoinwazyjną rekonstrukcję ścięgien za pomocą cienkich narzędzi i kamery.

Uszkodzenie stożka rotatorów barku – rehabilitacja

Jaka rehabilitacja na stożek rotatorów pomoże? Program rehabilitacji można podzielić na pooperacyjny i zachowawczy. Mimo nieznacznych różnic oba rodzaje ćwiczeń skupiają się na zmniejszeniu napięcia mięśni stożka rotatorów, utrzymanie i zwiększenie zakresu ich mobilności, a co za tym idzie – także zniwelowanie bólu. Znaczenie ma też fizjoterapia – terapeuci często stosują taping i masaż oraz uczą pacjenta bezpiecznych ruchów i ćwiczeń.

Uszkodzenie stożka rotatorów ćwiczenia

Wiele ćwiczeń regenerujących stożek rotatorów można wykonywać samodzielnie w domu. Warto zacząć od łagodnego rozciągania i izometrycznych ćwiczeń górnych partii ciała (np. przyciskanie dłoni do ściany w zgiętym łokciu, plank albo wznosy ramion w leżeniu na brzuchu). Stopniowo można przejść do ćwiczeń oporowych wykorzystujących taśmy i lekkie ciężarki.

Uszkodzenie stożka rotatorów – często zadawane pytania

Ile trwa leczenie uszkodzenia stożka rotatorów? Czas rekonwalescencji jest zmienny. Rehabilitacja po urazie zwykle trwa ok. 6 miesięcy, ale może wydłużyć się nawet do roku.

Jaki lekarz leczy stożek rotatorów? Na pierwszą wizytę z bólem barku zwykle idzie się do ortopedy, ewentualnie do traumatologa narządu ruchu.

Czy ścięgna stożka rotatorów same się zrastają? Niewielkie uszkodzenia (naciągnięcia, naderwania) mogą ulec zagojeniu, ale ścięgna barku mają słabe ukrwienie, dlatego większe ubytki nie wracają do poprzedniego stanu bez interwencji.

Uszkodzenie stożka rotatorów — podsumowanie

Czego unikać, aby zaoszczędzić sobie dyskomfortu związanego z uszkodzeniem stożka rotatorów? Bez względu na wiek – braku aktywności i odwodnienia. Nieużywane i „wysuszone” mięśnie są mniej elastyczne, a przez to bardziej podatne na urazy. Unikaj też nadmiernego obciążania barku i wykonywania ćwiczeń bez odpowiedniej rozgrzewki. Zarówno podczas samodzielnych treningów, jak i rehabilitacji dobieraj ćwiczenia dobrane do swojego wieku i możliwości.

Bibliografia

https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/rotator-cuff-injury/symptoms-causes/syc-20350225. [dostęp: 13.06.2025].

https://podyplomie.pl/medical-tribune/17931,rehabilitacja-w-zespole-bolesnego-barku. [dostęp: 13.06.2025].

https://www.mp.pl/pacjent/ortopedia/choroby-urazy/320556,uszkodzenie-stozka-rotatorow-przyczyny-objawy-leczenie. [dostęp: 13.06.2025].