EuroMediCare to specjalistyczny szpital z przychodnią, działający od 2002 r. Oferuje nowoczesne metody diagnostyczne i operacyjne, ma cztery sale operacyjne i zapewnia komfortowy pobyt w pokojach z udogodnieniami.
Choroby kolana to problem zdrowotny, który może dotknąć osoby w każdym wieku. Staw kolanowy podlega dużym obciążeniom podczas aktywności fizycznej, a jednocześnie pozostaje w „bezruchu” podczas siedzenia. Jak wpływa to na ryzyko uszkodzenia?
Jakie są najczęstsze problemy z kolanami? Trudno odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ choroby kolan obejmują tak dużo dolegliwości, że brakuje statystyk opisujących częstość występowania każdej z nich. Jednak na pewno do tych powszechniejszych można zaliczyć chorobę zwyrodnieniową (gonartrozę), choroby zapalne i uszkodzenia mechaniczne.
W Polsce na gonartrozę cierpi prawie 2 miliony osób, przy czym kolano jest jednym z najczęściej zajętych stawów.
Kolejną grupą chorób w obrębie kolan są stany zapalne stawów kolanowych.
Opracowanie z 2014 r. podawało, że ok. 400 000 osób w Polsce choruje na różne schorzenia stawów o podłożu zapalnym, w tym np. toczeń rumieniowaty czy dna moczanowa, które również mogą obejmować staw kolanowy (https://spartanska.pl/wp-content/uploads/raport_wczesna_diagnostyka_ChR.pdf).
Według danych NFZ w 2019 r. urazy kolana dotknęły około 244 000 osób w Polsce. Do najczęściej zgłaszanych należały:
Statystyki te nie uwzględniają jednak zerwania lub skręcenia więzadeł stabilizujących kolano, takich jak więzadła krzyżowe przednie (ACL), tylne (PCL) i poboczne (MCL, LCL). W Polsce urazy ACL występują u około 1 na 1 000 osób, co daje niemal 38 tys. przypadków rocznie (https://www.balticsportscience.com/cgi/viewcontent.cgi?article=1305&context=journal). Najczęściej dochodzi do nich w połączeniu z innymi uszkodzeniami więzadeł.
Z uszkodzeniem więzadeł wiąże się także większe ryzyko urazu łąkotki oraz rzepki. Co prawda nie dysponujemy danymi epidemiologicznymi z Polski, jednak badania z USA wskazują częstość urazów łąkotki na poziomie 61 na 100 000 osób, a zwichnięcia rzepki – 5,8 na 100 000 (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK482427/).
Choroby kolan u dorosłych mają wiele przyczyn, które mogą występować jednocześnie. Najłatwiejszym źródłem do zidentyfikowania jest aktywność fizyczna, szczególnie u początkujących sportowców z niedopracowaną techniką. Przykładowo aż 75% przypadków uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (ACL) dotyczy amatorów sportowych. Z kolei częstość zwichnięcia rzepki wzrasta prawie 6-krotnie w grupie aktywnych młodych do 17 r.ż. w porównaniu z populacją ogólną (https://www.balticsportscience.com/cgi/viewcontent.cgi?article=1305&context=journal).
Kolejnym powszechnie znanym czynnikiem jest starzenie się. Chrząstka stawowa z wiekiem traci naturalną zdolność do regeneracji, co prowadzi do jej powolnego niszczenia. Dodatkowo kobiety są bardziej narażone na rozwój chorób kolan z powodu zmian hormonalnych, szczególnie po menopauzie. Przyczynia się też do tego staż w pracy wymagającej wielogodzinnego stania, kucania, opierania się na kolanach bądź siedzenia.
Wśród czynników rozwoju chorób kolan można wymienić również:
Jednak w większości przypadków (również u osób starszych) to siedzący tryb życia i brak wystarczającej ilości ruchu odpowiada za rozwój chorób kolan. Jedno z badań, które objęło 23 tys. ludzi wskazało, że osoby siedzące powyżej 10 godzin dziennie (w porównaniu do osób siedzących mniej) mają:
Co ważne, inne analizy także wskazują, że nawet większość starszych osób spędza czas siedząc bądź leżąc, co niestety osłabia mięśnie stabilizujące kolana i zwiększa nadwagę (https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6546935/).
Spektrum objawów zmienia się w zależności od rodzaju schorzenia kolan. Jednak większość osób przede wszystkim zgłasza 3 symptomy:
Leczenie chorób kolanowych może przybierać różne formy. Wybór metody leczenia zależy od:
Terapię zaczyna się najczęściej od zmniejszenia dolegliwości bólowych i zapalnych. Stosuje się w tym celu różne formy farmakoterapii oraz metody pozwalające na odciążenie struktur kolanowych. Jest to możliwe m.in. poprzez:
Co więcej, ćwiczenia o niskiej intensywności zaleca się pacjentom z bólem uogólnionym, natomiast cierpiących z powodu zwyrodnienia stawów zachęca się do ćwiczeń o umiarkowanej intensywności (50-70% maksymalnego tętna), 3 dni w tygodniu (https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6815384/).
Niestety, istnieją dolegliwości kolan, które wymagają operacji, np.:
W opracowaniu z 2018 r. podano: „Ból kolana dotyka około 25% dorosłych, a jego częstość występowania wzrosła o prawie 65% w ciągu ostatnich 20 lat, co stanowi prawie 4 miliony wizyt w podstawowej opiece zdrowotnej rocznie” (https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30325638). Rozwój technologii i zmiany w stylu życia sprawiły, że choroby kolan dotykają dziś coraz większej liczby osób – nie z powodu chorób ogólnoustrojowych, takich jak RZS, lecz przede wszystkim wskutek niskiej aktywności fizycznej. Jest to nie tylko problem zdrowotny, ale też poważny koszt społeczny i ekonomiczny.
Bibliografia
Choroby kolana to problem zdrowotny, który może dotknąć osoby w każdym wieku. Staw kolanowy podlega dużym obciążeniom podczas aktywności fizycznej, a jednocześnie pozostaje w „bezruchu” podczas siedzenia. Jak wpływa to na ryzyko uszkodzenia?
Jakie są najczęstsze problemy z kolanami? Trudno odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ choroby kolan obejmują tak dużo dolegliwości, że brakuje statystyk opisujących częstość występowania każdej z nich. Jednak na pewno do tych powszechniejszych można zaliczyć chorobę zwyrodnieniową (gonartrozę), choroby zapalne i uszkodzenia mechaniczne.
W Polsce na gonartrozę cierpi prawie 2 miliony osób, przy czym kolano jest jednym z najczęściej zajętych stawów.
Kolejną grupą chorób w obrębie kolan są stany zapalne stawów kolanowych.
Opracowanie z 2014 r. podawało, że ok. 400 000 osób w Polsce choruje na różne schorzenia stawów o podłożu zapalnym, w tym np. toczeń rumieniowaty czy dna moczanowa, które również mogą obejmować staw kolanowy (https://spartanska.pl/wp-content/uploads/raport_wczesna_diagnostyka_ChR.pdf).
Według danych NFZ w 2019 r. urazy kolana dotknęły około 244 000 osób w Polsce. Do najczęściej zgłaszanych należały:
Statystyki te nie uwzględniają jednak zerwania lub skręcenia więzadeł stabilizujących kolano, takich jak więzadła krzyżowe przednie (ACL), tylne (PCL) i poboczne (MCL, LCL). W Polsce urazy ACL występują u około 1 na 1 000 osób, co daje niemal 38 tys. przypadków rocznie (https://www.balticsportscience.com/cgi/viewcontent.cgi?article=1305&context=journal). Najczęściej dochodzi do nich w połączeniu z innymi uszkodzeniami więzadeł.
Z uszkodzeniem więzadeł wiąże się także większe ryzyko urazu łąkotki oraz rzepki. Co prawda nie dysponujemy danymi epidemiologicznymi z Polski, jednak badania z USA wskazują częstość urazów łąkotki na poziomie 61 na 100 000 osób, a zwichnięcia rzepki – 5,8 na 100 000 (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK482427/).
Choroby kolan u dorosłych mają wiele przyczyn, które mogą występować jednocześnie. Najłatwiejszym źródłem do zidentyfikowania jest aktywność fizyczna, szczególnie u początkujących sportowców z niedopracowaną techniką. Przykładowo aż 75% przypadków uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (ACL) dotyczy amatorów sportowych. Z kolei częstość zwichnięcia rzepki wzrasta prawie 6-krotnie w grupie aktywnych młodych do 17 r.ż. w porównaniu z populacją ogólną (https://www.balticsportscience.com/cgi/viewcontent.cgi?article=1305&context=journal).
Kolejnym powszechnie znanym czynnikiem jest starzenie się. Chrząstka stawowa z wiekiem traci naturalną zdolność do regeneracji, co prowadzi do jej powolnego niszczenia. Dodatkowo kobiety są bardziej narażone na rozwój chorób kolan z powodu zmian hormonalnych, szczególnie po menopauzie. Przyczynia się też do tego staż w pracy wymagającej wielogodzinnego stania, kucania, opierania się na kolanach bądź siedzenia.
Wśród czynników rozwoju chorób kolan można wymienić również:
Jednak w większości przypadków (również u osób starszych) to siedzący tryb życia i brak wystarczającej ilości ruchu odpowiada za rozwój chorób kolan. Jedno z badań, które objęło 23 tys. ludzi wskazało, że osoby siedzące powyżej 10 godzin dziennie (w porównaniu do osób siedzących mniej) mają:
Co ważne, inne analizy także wskazują, że nawet większość starszych osób spędza czas siedząc bądź leżąc, co niestety osłabia mięśnie stabilizujące kolana i zwiększa nadwagę (https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6546935/).
Spektrum objawów zmienia się w zależności od rodzaju schorzenia kolan. Jednak większość osób przede wszystkim zgłasza 3 symptomy:
Leczenie chorób kolanowych może przybierać różne formy. Wybór metody leczenia zależy od:
Terapię zaczyna się najczęściej od zmniejszenia dolegliwości bólowych i zapalnych. Stosuje się w tym celu różne formy farmakoterapii oraz metody pozwalające na odciążenie struktur kolanowych. Jest to możliwe m.in. poprzez:
Co więcej, ćwiczenia o niskiej intensywności zaleca się pacjentom z bólem uogólnionym, natomiast cierpiących z powodu zwyrodnienia stawów zachęca się do ćwiczeń o umiarkowanej intensywności (50-70% maksymalnego tętna), 3 dni w tygodniu (https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC6815384/).
Niestety, istnieją dolegliwości kolan, które wymagają operacji, np.:
W opracowaniu z 2018 r. podano: „Ból kolana dotyka około 25% dorosłych, a jego częstość występowania wzrosła o prawie 65% w ciągu ostatnich 20 lat, co stanowi prawie 4 miliony wizyt w podstawowej opiece zdrowotnej rocznie” (https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30325638). Rozwój technologii i zmiany w stylu życia sprawiły, że choroby kolan dotykają dziś coraz większej liczby osób – nie z powodu chorób ogólnoustrojowych, takich jak RZS, lecz przede wszystkim wskutek niskiej aktywności fizycznej. Jest to nie tylko problem zdrowotny, ale też poważny koszt społeczny i ekonomiczny.
Bibliografia